Duinoord

Den Haag
27-05-1914 - 30-06-2002

Duinoord_Origineel
De oprichting van sv Duinoord

Toen de westelijke rand van Den Haag nog zowat was gelegen bij de Lijsterbesstraat en enige onderwijzers daar in de buurt op een geïmproviseerd  veldje regelmatig voetbalden werd er op initiatief van de heren Van de Grampel, Willem Moerman en Arie Touw een vergadering belegd met als doel het oprichten van een voetbalvereniging.
Op 27 mei 1914 kwamen enige onderwijzers met zo’n 20 adspirant(jeugd)-leden bijeen in de bovenzaal van Café “Sans Souci” aan de Regentesselaan te Den Haag. De vergadering stond onder leiding van Evert van de Grampel. Men stak de hoofden bij elkaar om te komen tot de oprichting van een vereniging ter beoefening van het voetbalspel en andere takken van sport. Na een verhitte discussie werd als naam “D.S.V.” gekozen, oftewel  “Duinoord Sportvereniging”. Deze naam werd gekozen deels om de “O” van onderwijzers er uit te houden, omdat er ook niet-onderwijzers lid wilden en konden worden en om ook niet-voetballers de gelegenheid te geven lid te worden om dan andere takken van sport te beoefenen.
Aan het toch grote contingent van schoolmeesters bij de oprichting dankte sv Duinoord altijd de bijnaam “de Onderwijzeres”. Al snel raakten de pedagogen ver in de minderheid want er werden ook ambtenaren, zakenlieden, kantooremployees en musici lid.
De geboorte van een “zaterdag-vereniging” was nu een feit.

Het eerste bestuur werd als volgt samengesteld: dhr Evert van de Grampel (voorzitter), dhr Willem Moerman (secretaris) en dhr Arie Touw (penningmeester). Een wit shirt en een zwarte broek werd de clubkleding.
De heer Arie Touw zette uiteen hoe de financiën binnen de nieuwe vereniging diende te verlopen. Er zou een entree geheven worden van f.1,= en verder f.4,= contributie per jaar, te voldoen in vier termijnen van f.1,=.

Seizoen 1914-1915

Het eerste verenigingsjaar verliep voorspoedig. Het ledental steeg zonder moeite naar 35 en begonnen werd er op, een voor twintig gulden gehuurd terrein van D.V.V., de oude club van Ir. van Emmenes, die vroeger ooit zo bekende radio-commentator. Dit voetbalveld was gelegen op Hanenburg. Er werd een rooster opgemaakt voor de speelbeurten, terwijl er bovendien een speer, een slingerbal en een discus werden aangeschaft voor de andere leden.
Van de bond voor Lichamelijke Opvoeding kreeg de vereniging inmiddels een veld waarop zowel zaterdags als zondags atletiek kon worden gespeeld. Het spelen op beide dagen werd echter een fiasco. Na veel geharrewar  werd er besloten dat er op zaterdag atletiek geoefend zal worden en op zondag wedstrijden gespeeld zouden worden.

De Duinoord Sportvereniging was dus aanvankelijk bedoeld als ontspanningsvereniging voor onderwijzers. Zodoende werden in de beginjaren alleen onderlinge en vriendschappelijke wedstrijden georganiseerd, waarvoor het terrein voor de som van f.20,00 vier maanden lang op zaterdagavonden werd gehuurd.
De voetbalafdeling van Duinoord werd in dit seizoen uitgenodigd om deel te nemen aan de veteranenwedstrijden van D.V.V. De eerste wedstrijd ging tegen O.D.I.S. Deze eerste tegenstander dacht dat D.S.V. maar door deze onderschatting won D.S.V. met maar liefst 3-0. In de tweede wedstrijd waren de veteranen van HBS de tegenstander. Na 50 minuten voetballen was HBS zo gelukkig het enige, en zodoende winnende, doelpunt van de wedstrijd te scoren. In de derde wedstrijd moest D.S.V. tegen een versterkt amateurteam aantreden, bestaande uit spelers van o.a. D.V.V., VUC en Graaf Willem II. Na 60 minuten zware strijd was de stand 1-1 en moest er 2x 7,5 minuut verlengd worden. In deze verlenging schoot Thie D.S.V. naar de overwinning en tevens naar de vierde prijs, een bronzen medaille.
Door dit resultaat was het aanzien van D.S.V. aanzienlijk verhoogd bij de andere voetbalverenigingen. Een aanvoerder van een bevriende club kwam enkele weken later voor een belangrijke wedstrijd twee van de beste spelers van Duinoord lenen. Dat kon toen nog in die tijd. Zij wonnen uiteindelijk met 5-1 en de ene D.S.V.-speler maakte drie doelpunten, de ander één doelpunt.

Het ledenaantal was ondertussen gestegen naar vijftig. Door het grote aantal nieuwe spelers kon D.S.V. tijdens dit seizoen een tweede elftal formeren. Van de zestien gespeelde wedstrijden won D.S.V.1 er twaalf. De voorhoede maakte 47 doelpunten, de achterhoede liet er 17 door.

Seizoen 1915-1916

Het tweede verenigingsjaar gaf een bloeiend clubleven te zien. In de seriewedstrijden van G.V.C., met overwinningen op HBS en Sparta, behaalde Duinoord(toen nog steeds D.S.V. geheten) de wisselbeker voor een jaar. Als blijvend bezit ontving men hiermee een statuette, een voetballend jongmens, zoals dat in die jaren nog heette.

Tijdens deze seriewedstrijden hoorde men van alle kanten onaangename opmerkingen over de kleding van de D.S.V.-spelers. Na een vergaderingen hierover werd met 39 stemmen voor, 9 tegen en 3 onthoudingen besloten dat de spelers voortaan i.p.v. een wit shirt, een rood shirt zouden gaan dragen. Dit rode shirt gaf echter wel weer bij sommige mensen tijdens de Eerste Wereldoorlog moeite.
Doordat één der leden bedankte zonder zijn contributie te betalen, werd de behoefte gevoeld aan een reglement dat, met het oog op de wens tevens om Koninklijke goedkeuring aan te vragen, na rijp beraad werd ontworpen en goedgekeurd.

Op 21 mei 1916 had D.S.V. zich, na vele zware wedstrijden, weer geplaatst voor de eindstrijd van de D.V.V.-serie. Onder grote belangstelling versloeg D.S.V. in de eindstrijd Sparta-Bronbeek met maar liefst 5-1. In het doel van D.S.V. stond Gerrit Touw, terwijl Han en Arie Touw respectievelijk links- en rechtshalf speelden.

Laatst genoemde Arie Touw was steeds de grote man van Duinoord en is dat jarenlang (tot aan zijn dood) geweest. Arie Touw was penningmeester, heel lang secretaris en als voorzitter de ziel van Duinoord. In 1939 werd hij om zijn grote verdienste voor de vereniging benoemd tot erelid, tegelijk met zijn broer en medeoprichter Han Touw, en in 1949 tot erevoorzitter. In 1953 trad hij als voorzitter af om plaats te maken voor de jongere generatie.

Seizoen 1916-1917

Bij besluit van 15 september 1916, nr. 41 werden de statuten Koninklijk goedgekeurd en op 2 november 1916 d.a.v. afgekondigd in de nederlandse Staatscourant nr. 258. Het aantal leden bedroeg inmiddels zestig en D.S.V. was inmiddels een volwaardige vereniging geworden met een eigen terrein. De tijd van vervoerbare doelpalen naar de duinen was hiermee ook voorbij.

D.S.V. begon een eigen halve competitie te spelen met elftallen van ongeveer gelijke sterkte. Het elftal van captain Han Touw werd ongeslagen kampioen. Voor het eerst werden ook echte atletiekwedstrijden gehouden waarbij veel D.S.V.-ers hardlopen, verspringen, speerwerpen, hoogspringen en discuswerpen beoefende.
In dit seizoen nam D.S.V. met twee elftallen weer deel aan de seriewedstrijden van D.V.V. Aan deze seriewedstrijden deden in totaal 14 verenigingen mee. Door een ongelukkige loting moesten de twee D.S.V.-elftallen gelijk al tegen elkaar uitkomen. Het 1e team werd, na een zeer goede party, met 2-0 de winnaar. In de halve finale moest D.S.V. aantreden tegen Sparta. De rood-zwarten verloren helaas met 2-1 en waren door deze nederlaag de beker kwijt.

Tijdens het seizoen 1916-1917 had D.S.V. al te maken met een inbraak in de clubtent en was de club hierdoor enige ballen en geld lichter. Als bijdrage voor de schade werd er door de penningmeester het “enorme bedrag” van f.7,50 bijgedragen.

Seizoen 1917-1918

De vereniging voelde nog steeds niets voor competitievoetbal. Dit hield in dat men zo goed als iedere zaterdag en zondag een wedstrijdje voetbalde onder praktisch elke weersomstandigheid. We lezen wel dat vele spelers, en als zij het niet waren dan wel hun echtgenotes, hier zo langzamerhand bezwaar tegen hadden en liever competitie-voetbal speelde maar het bestuur bleef bij haar hoofdzaak, het onderlinge spel.
Wel begon de D.S.V. aan een serie interland-wedstrijden want er in dit seizoen driemaal gespeeld tegen Belgische geïnterneerden, waarvan er twee keer werd gewonnen. Bij de Belgen speelde o.a. de toenmalige zeer bekende international Van Geylen mee.

Begin maart 1918 ontving D.S.V. een verzoek om uit te komen in een op te richten competitie voor kantoor- en veteranenelftallen. Het bestuur stond echter wederom vijandig tegenover dit plan en zodoende bleef het bij het spelen van vriendschappelijke wedstrijden. Wel werd er in het 4e levensjaar van de club een reservefonds opgericht die was opgelopen tot maar liefst 45 gulden.

Zaterdag 16 februari 1918 was voor D.S.V. een heugelijke dag. De club speelde namelijk , onder vinnige koude weersomstandigheden, een internationale ontmoeting tegen Engelse krijgsgevangenen. Ruim 200 belangstellenden woonden deze ontmoeting bij. Het team van D.S.V. dat tegen de Engelse in het veld kwam zag er als volgt uit: G. Touw (keeper), M. Brouwer, Thie, J. Touw, Wamelen, Miranda, van Wijk, Lamme, Breuning, Jan Vos en Stender.
Bij rust stond D.S.V. op een 1-0 voorsprong door een doelpunt van international Jan Vos. Na de thee zorgde midvoor nog voor een tweede en derde doelpunt zodat D.S.V. uiteindelijk met 3-0 won.

Seizoen 1918-1919

Aan het vijfde levensjaar begon D.S.V. met 56 actieve leden, waarvan 50% onderwijzer was. Het aantal donateurs bedroeg zes. Het (reserve) kasgeld was inmiddels opgelopen tot 70 gulden. De prijs van een leren voetbal was, door de oorlog, inmiddels opgelopen van 25 naar 30 gulden.

Op zaterdag 18 oktober 1918 speelde D.S.V. tegen de Russische kantoorvoetbalvereniging C.O.R. uit Rotterdam en won deze wedstrijd met 3-0.

Met algemene stemmen werd nu wel besloten dat D.S.V. mocht gaan deelnemen aan wedstrijden om de KEVEA-wisselbeker. Tegenover het deelnemen aan de gelijknamige competitie stond de vereniging nog steeds afwijzend. In de KEVEA speelde men puur voor genoegen. Het “bondje” stelde wedstrijden vast, doch men kwam overeen, dat de uitslagen niet bekend zouden worden gemaakt, laat staan, zouden worden gepubliceerd. Alleen aan het einde van het seizoen speelden de aangesloten clubs in een toernooi om een door bankinstellingen beschikbaar gestelde beker.
Voor de KEVEA-beker speelde D.S.V. tegen BMT, HBS, Banco en Robaver. In de eerste wedstrijd moest D.S.V. aantreden tegen Banco, dat echter slechts vijf spelers kon opstellen. Om deze wedstrijd toch door te laten gaan kreeg Banco aanvulling van D.S.V. zodat men bijna tegen zich zelf speelde en wonnen met 4-0.
Een week later moest D.S.V. tegen HBS aantreden, waarvan men nog nooit van had kunnen winnen. Bij een 1-0 voorsprong voor D.S.V. kregen beide teams mot en bedankte de scheidsrechter verder voor de eer. Met een vervangende scheidsrechter werd de wedstrijd toch uitgespeeld en won D.S.V. uiteindelijk met 2-1. Tegen Rabover en BMT werd achtereenvolgens met respectievelijk 2-1 en 4-0 gewonnen en zodoende werd D.S.V. ongeslagen kampioen met een doelsaldo van 12 voor en 2 tegen.

Op woensdag 28 mei 1919 kwamen de leden, oud-leden en donateurs voor een reünie  bij elkaar in “Sans-Souci” ter herdenking van het 5-jarig bestaan van D.S.V. Vervolgens was er op zaterdag 31 mei een veldfeest waarbij iedere D.S.V.-er aanwezig was. De dansvloer was het voetbalveld en het orkest bestond uit twee violen en twee mandolines. De polonaise werd op de fiets uitgevoerd en hiermee werd het 5-jarig jubileum afgesloten.

Seizoen 1919-1920

Het zesde verenigingsjaar van D.S.V. begon in een mineur. Het deelnemen aan de competitie was inmiddels een noodzakelijk kwaad geworden en daardoor hadden diverse leden bedankt. Door het bedanken van diverse leden betekende onvolledigheid van de D.S.V.-elftallen met als gevolg grote nederlagen in vriendschappelijke wedstrijden.
De wedstrijden om de KEVEA-beker kwam D.S.V. wel redelijk door en eindigde men hiermee op de tweede plaats, met als beloning een zilveren medaille.

Seizoen 1920-1921

In het zevende levensjaar zette het ledenverlies binnen D.S.V. zich voort en raakte de club zelfs haar veld kwijt. D.V.V. zegde namelijk de huur op, tegen de bepalingen van het contract in. Beide verenigingen schakelden een advocaat in en volgens deze hadden beide clubs gelijk. De zaak werd in der minne geschikt en D.S.V. begon aan de KEVEA-beker. D.S.V. eindigde in de eerste groep op een derde plaats en viel zodoende buiten de prijzen.
Overigens werd dit seizoen de KEVEA(Kantoor en Veteranen elftallen afdeling), tot nu toe een zelfstandige organisatie, opgenomen in de Haagse Voetbal Bond.

D.S.V. eindigde dit seizoen met nog maar 24 leden en 17 donateurs, ondanks dat de contributie slechts twee gulden per kwartaal bedroeg.

Seizoen 1921-1922

Het achtste verenigingsjaar begon met een klacht. En wel dat het jaarverslag, tot dusver opgemaakt door Arie Touw, wel wat korter kon.
Inmiddels had D.S.V. een nieuw terrein in Loosduinen gevonden. Voor sommige leden wel erg ver van hun huisadres maar de opkomst bleek weer voorbeeldig. D.S.V. speelde nu maar 1x per dag op een vaste dag. Echter talrijke wedstrijden werden wegens de weersgesteldheid afgekeurd. De overwinningen werden gevierd in Café “De Roskam” in Loosduinen, de nederlagen bij moeders thuis.

Seizoen 1922-1923

In het negende levensjaar waren van de oorspronkelijke leden nog slechts de drie gebroeders Touw (Arie, Han en Gerrit) actief lid. In de KEVEA-beker werd D.S.V. “gewipt” door (alweer) HBS. D.S.V. speelde het best tegen clubs die winst of verlies niet het belangrijkste vonden maar voor het genoegen speelden.

Voor het spelen van de 100ste wedstrijd in D.S.V.1 werd door het bestuur een herinneringsmedaille uitgereikt. De eerste gelukkige speler die deze medaille ontving was Gerrit Touw, gevolgd door Han Touw, N. Lamme en H. Brouwer.

Seizoen 1923-1924

Het seizoen 1923-1924 stond in het teken van het 10-jarig bestaan van D.S.V. Op zaterdag 12 april 1924 werd dit heugelijke feit gevierd in Hotel Kuys-Witzenburg te Rijswijk. Zoals gebruikelijk werd deze avond betaald uit vrijwillige bijdragen.
Op deze avond schitterde mevrouw Touw als dienstbode Miep, terwijl Arie als kelner Willem uit het Café “de Veteraan” een onvergetelijke creatie opleverde. Arie Touw kreeg als dank voor zijn bezielende leiding een kostbare rooktafel aangeboden.

Sportief had D.S.V. een goed seizoen. Op een gegeven moment moest men in Rijswijk voetballen tegen V.V.R. Door een misverstand bleek dit echter het 1e elftal van V.V.R. te zijn, hetgeen een rede voor D.S.V. was om zich extra in te spannen en zodoende zomaar met 5-3 won. In de KEVEA-wedstrijden behaalde D.S.V. dit seizoen een derde plaats.

D.S.V. eindigde het seizoen 1923-1924 met 29 leden en 39 donateurs. De kwantiteit was klein maar de kwaliteit was onverbeterlijk!

Seizoen 1924-1925

Weinig nieuws uit het 11e levensjaar van D.S.V. Men had ondertussen wel geleerd om geen voetbalwedstrijden rond de Kerst- en Paas-tijd vast te stellen want dan bleek menig speler verhinderd en stond het elftal daardoor altijd incompleet.
Op 12 oktober 1924 won D.S.V. “De Zilveren Wisselbeker” in de D.V.V.-seriewedstrijden na o.a. ADO met 3-1 te hebben verslagen.

Seizoen 1925-1926

In het seizoen 1925-1926 telde D.S.V. 28 leden, waarvan er 9 bij het onderwijs werkzaam waren. Verder bezat de club in totaal 38 donateurs. Bij aanvang van dit seizoen kwam Arie Touw met een verrassende mededeling dat hij er over dacht om te bedanken als secretaris. Hij achtte zich inmiddels tot de oude garde. Gelukkig voor D.S.V. zag de heer Touw hier toch maar van af.
Het was een slecht seizoen voor D.S.V. want van de 58 vastgestelde wedstrijden gingen er maar liefst 37 niet door. Vaak door het slechte weer maar ook door wegblijven van spelers. Dit was overigens niet alleen bij D.S.V. het geval maar ook bij de tegenstanders.

Seizoen 1926-1927

Het 13e levensjaar van D.S.V. leek dus echt een ongeluksjaar voor D.S.V. te gaan worden. Alleen tegen VCS (7-1) en DVV (9-1) werd er gewonnen, alle overige wedstrijden gingen steeds verloren.

 

Later hier meer…..

<

>

<

 

Historie terrein / clubgebouw

Duinoord, aanvankelijk bedoeld als ontspanningsvereniging voor onderwijzers had zijn eerste speelveld in de Dekkersduinen aan het Dekkerslaantje, waar nu de Rozenstraat is. En hiermee is tevens de naam verklaard van de club. Toen het veld in de Dekkersduinen ten prooi viel aan de bebouwing, bleef Duinoord nog enige tijd de duinen trouw. Een echt terrein huurde zij op zaterdagavond van 1 mei tot 1 september voor NLG 20,– van D.V.V., de Duinoordse Voetbalvereniging (D.V.V.), eens de club van Ir. Van Eemmenes (in die tijd een zeer bekende radiocommentator). Dit voetbalveld was gelegen op Hanenburg. Hierna verhuisde Duinoord naar de Hoekwaterstraat in Voorburg. In de oorlogsjaren moest Duinoord zijn veld aan de Hoekwaterstraat missen. Het veld was namelijk als vliegveld in gebruik. Aan de Houtweg te Loosduinen kreeg Duinoord van S.V.H. eindelijk een veld in onderhuur. Na de oorlog werd weer gespeeld in Voorburg. In 1954 stuitte de overgang naar de KNVB bijna af op de terreinmoeilijkheden. Duinoord had geen KNVB-veld, doch na veel moeite kreeg zij eindelijk huisvesting voor het eerste elftal bij B.T.C. aan de Houtweg te Loosduinen. In 1956 ruilde Duinoord de inwoning bij B.T.C. voor die bij V.U.C. De overige elftallen bleven aan de Hoekwaterstraat te Voorburg spelen.  In 1972 trof Duinoord – om de dreigende inwoning te voorkomen – voorbereidingen om over te gaan tot bespeling van haar velden op zondag. Voor zowel dames- als herenvoetbal op zondag blijkt weinig belangstelling te bestaan. Het eerste contact met de handbalvereniging Union Sport werd via de toenmalige secretaris, later jarenlang voorzitter van Duinoord , de heer J.J. van Delft gelegd. Op 20 augustus 1972 verklaarde de handbalvereniging zich bereid een fusie met Duinoord aan te gaan, zodat Duinoord een handbalafdeling rijker werd en dus ook zondags op haar velden ging spelen. Jaren later werd de handbalafdeling opgeheven en speelde Duinoord (later Duinoord/Jagers)  tot 2008 op het Isabellaland.

Historie wedstrijden eerste elftal

Van het begin van de oprichting van de ZM Competitie speelde Duinoord daarin: de aanduiding DSV moest toen worden losgelaten.De eerste echte wedstrijd ging reeds 3 dagen na de oprichting tegen een elftal van Graaf Willem II op Duindigt. Met 7-0 werd 10 onderwijzers en 1 boekhouder duidelijk gemaakt, dat zij geen voetbalartiesten waren. Waar zij echter wel kunstenaars in waren (en Duinoorders altijd nog in zijn) is in het scheppen van een goede sfeer, zowel op het voetbalveld als op de clubavonden.In het seizoen 1929 – 1930 kwam de vereniging voor de eerste maal – en dan nog buiten mededinging – in de zaterdagafdeling uit. Een jaar later echter al officieel. Duinoord bleef ook na 1940 in de ene, allesomvattende voetbalbond in de eerste klas zaterdagafdeling van de Haagse Voetbal Bond spelen.

Seizoen 1931-1932

Het seizoen 1931-1932 was een goed jaar voor sv Duinoord. Het pas ingevoerde competitiesysteem was een ommekeer voor het zaterdagvoetbal, met een echte competitie met ruiling van wedstrijdformulieren en heuse scheidsrechters.

 

Seizoen 1932-1933

>

Het eerste elftal van sv Duinoord begon de competitie met een zege maar daarna volgde er een lange serie van alleen maar nederlagen. In de maand november raakte het vlaggenschip eindelijk uit zijn dip en boekte vervolgens de ene na de andere overwinning zodat men aan het einde van het jaar 1932 op de derde positie van de ranglijst was terug te vinden. Aan het einde van de competitie stond Duinoord nog steeds op deze derde positie.

In de strijd om de KEVEA-beker bereikte sv Duinoord de eindstrijd en moest in de finale uitkomen tegen ADO. Na nog met 1-0 te hebben voorgestaan werd het uiteindelijk 3-1 voor ADO en zodoende kreeg sv Duinoord, net als vorig jaar, een zilveren plaquette.

Seizoen 1933-1934

Het twintigste voetbaljaar van sv Duinoord werd in het begin van de competitie gekenmerkt door veel afschrijvingen en incomplete elftallen, hetgeen in de uitslagen ook merkbaar was. De eindresultaten, ook van de KEVEA-bekerwedstrijden waren dus niet al te best.

Op 7 november 1933 werd Arie Touw 50 jaar en op de eerst volgende contactavond werd hem medegedeeld dat op initiatief van enkele D.S.V.-ers werd er een Arie Touw fonds opgericht teneinde steun te kunnen verlenen aan werkloze Duinoord-leden die geen geld hadden om hun contributie of voetbaluitrusting te betalen. Dat fonds heeft lange tijd bestaan en de heer Touw beheerde het.
Niemand wist, wie gaf: niemand wist ook, aan wie gegeven werd. De gelden in het fonds werden in volkomen vertrouwen door de heer Touw beheerd. Nadat de crisis in Nederland bezworen was, kregen de gelden uit het fonds een andere bestemming : reiskosten voor jeugdige leden bij uitwedstrijden, traktaties bij kampioenschappen en aanschaffen van prijzen.

Op zondag 27 mei 1934 werd er vanwege het 20-jarig bestaan van sv Duinoord een jubileumwedstrijd gespeeld tussen Duinoord uit 1914 tegen Duinoord 1934. De oude garde verloor met 5-1. Voor zijn 20-jarig bestuurslidmaatschap kreeg Arie Touw een mooie beker overhandigd.

Seizoen 1934-1935

Bij aanvang van het seizoen 1934-1935 bracht sv Duinoord het aantal zondag-elftallen terug naar slechts één team en het aantal zaterdagteams naar twee. Het veld op Houtrust, waar sv Duinoord op zondag voetbalde, was men kwijtgeraakt en nu huurde de club twee velden aan de Van Tuyllstraat.

De competitie werd, na aanvankelijk vrees voor een mislukking, met beide elftallen een succes. Het eerste elftal werd uiteindelijk tweede op de eindranglijst. Duinoord 2 eindigde op een vierde positie.

Op 6 oktober 1934 had Evert van der Horst, de reeds jaren lang in functie zijnde aanvoerder van de feestcommissie, wederom een grandioze feestavond georganiseerd in ‘De Gallerij”.

Seizoen 1935-1936

Voor aanvang van het seizoen 1935-1936 oud voorzitter Ben van Zuiden benoemd tot secretaris van de zaterdagmiddagcompetitie. De Christelijke onderwijsvereniging (v.v. O.F.C.) werd opgeheven en de leden hiervan sloten zich aan bij sv Duinoord zodat men met 3 elftallen aan de zaterdagcompetitie en met 1 elftal aan de zondagcompetitie (KEVEA) konden deelnemen.
Inmiddels huurde sv Duinoord een veld bij de Hsv Kranenburg aan de Vredenburchweg.

De competitie begon geweldig voor sv Duinoord want alle teams wonnen hun wedstrijden. Helaas zakte de goede resultaten hierna weer weg. Het eerste elftal eindigde uiteindelijk op een vierde positie van de ranglijst. Duinoord 2 verloor onverwacht het kampioenschap door de laatste twee competitiewedstrijden te verliezen en eindigde hierdoor op een derde positie. Duinoord 3 eindigde op een tweede positie en kreeg door dit resultaat een diploma van de HVB.

In maart 1936 kreeg sv Duinoord overigens een zware slag te verwerken. De rechtsbinnen van het eerste elftal en sinds een jaar tevens bestuurslid Kees Jongerius overleed op 27-jarige leeftijd. Op zaterdag 7 maart liep Kees in de wedstrijd tegen Te Werve een longontsteking op en overleed hieraan op 11 maart.

De sv Duinoord eindigde het seizoen 1935-1936 met 50 leden en 67 donateurs.

Seizoen 1936-1937

Duinoord begon aan het seizoen 1936-1937 met 3 elftallen op de zaterdag maar in oktober zagen we de geboorte van een vierde seniorenelftal.

Het seizoen 1936-1937 stond in het teken van vele afkeuringen. In de maanden januari t/m mei 1937 werd er zelfs bijna helemaal niet gevoetbald door de vorst en vele regen.

>

Seizoen 1937-1938

Het was het bestuur van sv Duinoord eindelijk gelukt om twee velden naast elkaar aan de Van Tuyllstraat te kunnen huren, met daarbij ook een goede was- en kleed-gelegenheden. Hierdoor kon sv Duinoord de velden van Kranenburg en DCS aan de Vredenburchweg verlaten. Op 18 september 1937 werden de velden feestelijk door sv Duinoord ingewijd.

Het eerste elftal van Duinoord eindigde in de competitie als nummer drie, achter de eeuwige concurrent SVGEB en v.v. Studebaker.

De sv Duinoord eindigde het seizoen 1937-1938 met 61 leden en 67 donateurs.

Seizoen 1938-1939

Het seizoen 1938-1939 betekende het 25ste clubjaar van sv Duinoord. Het bestuur schreef ditmaal vier seniorenelftallen in bij de KNVB voor de zaterdagcompetitie en een team voor de zondagcompetitie.

Op 3 december 1938 werden de nieuwe kleedgelegenheden aan de Van Tuyllstraat geopend. Namens de bespelers van de velden bood Arie Touw aan de Haagse Stichting een klok aan.

Het eerste elftal van Duinoord eindigde in de competitie op de tweede positie van de ranglijst, vlak achter kampioen SVGEB.

Op 27 mei 1939 vierde sv Duinoord officieel zijn zilveren jubileum. Dit daverende feest vond plaats in de zaal van ‘Excelsior’. De opgevoerde revue was het werk van Dessens, Jan Schouten en Jan Delcour, bijgestaan door vele enthousiasten leden.

Seizoen 1939-1940

In het seizoen 1939-1940 zag men de uitbarsting van de grote wereldbrand. De mobilisatie onttrok vele sv Duinoord-leden aan de actieve sport en hierdoor besloot het bestuur het aantal elftallen noodzakelijk terug te brengen naar drie. In deze dreigend sloot het Duinoordwereldje zich nog hechter aaneen.

Toch nog positief nieuws gelukkig want in juli 1939 slaagde het eerste elftal van Duinoord er in om de MAVI-beker te winnen door in de finale S.V.G.E.B. te verslaan. Poelstra scoorde het winnende doelpunt voor sv Duinoord. Het tweede elftal werd eerste in een sv De Jagers-serie.

De Haagse Voetbal Bond stelde een noodcompetitie in. Op 10 mei 1940 geraakte Nederland ook in de Tweede Wereldoorlog. Gelukkig keerde al de 18 gemobiliseerde Duinoord-leden heelhuids terug.

Seizoen 1940-1941

In het 27ste clubjaar kwam men weer tot ‘normaler’ verhoudingen. Het aantal elftallen voor de zaterdagcompetitie werd bij sv Duinoord weer opgekrikt naar vier. Het werd het seizoen van het slechte weer want vele wedstrijden werden alsmaar afgekeurd.

De resultaten van het eerste elftal waren niet al te best en uiteindelijk eindigde sv Duinoord 1 met 16 punten achterstand op kampioen sv Die Haghe op de vierde positie van de ranglijst. De overige elftallen eindigde als laatste of voorlaatste.

Seizoen 1941-1942

Het bestuur van sv Duinoord streed met volle gang tegen het steeds afschrijven, of zelfs niet komen opdagen zonder af te schrijven, bij wedstrijden. Besloten werd om het aantal elftallen bij Duinoord van vier terug te brengen naar twee teams.

Op 13 september 1941 begon de competitie maar door het aantal afmeldingen waren de resultaten het gehele seizoen niet al te best en zien we regelmatig nederlagen met dubbele cijfers.
De maandelijkse clubavonden verschafte de leden van sv Duinoord nog het enige plezier in deze donkere dagen.

Seizoen 1942-1943

De oorlogsjaren drukte zwaar op de vereniging maar ondanks dit machtige wereldgebeuren hielden de bestuurders van sv Duinoord het clubleven redelijk goed op gang. Echter door de slechte voedselomstandigheden werd het ledental gaandeweg steeds minder. Vervolgens verloren ook nog eens talrijke Duinoorders hun huis wegens gedwongen evacuatie van iedereen die aan de kuststrook woonde. Vervoer werd ook steeds moeilijker want er was een gebrek aan trams en fietsbanden.
De clubavonden werden ook gestaakt want iedereen moest van de Duitsers om 20.00 uur binnen zijn.

Op 12 september 1942 speelde het eerste elftal van Duinoord aan de Leyweg de eerste competitiewedstrijd tegen v.v. Defensie. Deze wedstrijd werd al snel gestaakt omdat het veld was besmet met mond- en klauwzeer.

In februari 1943 speelde het eerste elftal van sv Duinoord nog een ere-wedstrijd tegen Groenevelds Sportvereniging wegens hun 1-jarig bestaan. Duinoord won met maar liefst 13-2 en de bijbehorende beker werd vol trots door Jorwerda van Knijf in ontvangst genomen.

Op de donderdag na Pasen moesten alle Nederlandse militairen weer terug in krijgsgevangenschap en werd tevens het politie-standrecht afgekondigd. Dit hield o.a. ook in dat alle sportgebeurtenissen per direct werden stop gezet. Op 15 mei 1943 werd deze maatregel van de Duitsers opgeheven en kon er weer vanaf 22 mei gevoetbald worden.

Seizoen 1943-1944

De Tweede Wereldoorlog was nog steeds in volle gang en voorlopig zat er nog geen vrede in. De voetbalvreugde werd ook steeds vaker getemperd door onvolledigheid van de teams. Wel begon de sv Duinoord in het seizoen 1943-1944 met jeugdvoetbal. Er werden maar liefst drie jeugdelftallen ingeschreven die trainden o.l.v. de heren Demmers en Zwager.

Op 18 september 1943 begon voor sv Duinoord de competitie met nog niet de helft van het aantal elftallen van het vorig seizoen. Het eerste elftal begon in eerste instantie nog goed aan de competitie maar eindigde uiteindelijk in de onderste regionen van de ranglijst.

Het 30-jarig jubileum werd door de omstandigheden nauwelijks gevierd. Wel werden er voor dit jubileum nederlaag-wedstrijden uitgeschreven.

De sv Duinoord eindigde het seizoen 1943-1944 met nog maar 57 senioren, 48 jeugdspelers en 63 donateuren. Simon van der Voorde lag, na jaren, zijn fuctie als commissaris van materiaal bij sv Duinoord neer. Sinds het bewind  van Van der Voorde was er nooit een bal ‘zoekgeraat’.

Seizoen 1944-1945

De voorbereidingen op het seizoen 1944-1945 waren al in volle gang toen in september 1944 het zuiden van Nederland werd bevrijd van de Duitsers. Er volgde een heftige periode met de slag om Arnhem, spoorweg stakingen en de Duitsers hielden in het Westen razzia’s. Er volgde een verbod op alle sporten dus in het seizoen 1944-1945 zou er niet meer gevoetbald worden.
Er volgde maanden waarin de dood haar offers eiste en de hongerwinter deed zijn intrede. De bommen op de wijk Bezuidenhout vernietigde vele huizen waardoor ook vele Duinoord-leden hun hele hebben en houden verloren.

Eindelijk was daar dan de bevrijding en op de laatste woensdag van mei 1945 hield de sv Duinoord een reünie. Op deze reünie werd pas bekend dat oud voorzitter Ben van Zuiden met zijn echtgenote door de Duitsers was weggevoerd naar een concentratiekamp in Polen waar hij op 8 oktober 1942 kwam te overlijden.

Seizoen 1945-1946

Na de verschrikkelijke Tweede Wereldoorlog bloeide het verenigingsleven bij sv Duinoord alweer snel op. Omdat het terrein aan de Hoekwaterstraat door de Duitsers als vliegveld was gebruikt kon sv Duinoord voorlopig niet terecht op dit complex. Het bestuur vond bij de voetbalvereniging SVH als onderhuurder een veld, gelegen aan de Houtweg te Loosduinen.
In februari 1946 waren de velden aan de Hoekwaterstraat weer gerepareerd en kon sv Duinoord zodoende weer terugkeren naar haar eigen complex.

De heer Jorwarda trad na de oorlog op als secretaris in het bestuur van sv Duinoord.

Voor de zaterdagcompetitie schreef sv Duinoord twee seniorenelftallen in.

Als trainer van sv Duinoord was de bekende HBS-er Piet Langelaan aangesteld maar ondanks de bekende trainer bleef het bezoek aan de trainingen uiterst miniem. Op 15 december 1945 speelde de aanvoerder van het eerste elftal, Gerrit de Vries, zijn 500ste wedstrijd.

Seizoen 1946-1947

De sv Duinoord begon zijn 33ste levensjaar met 3 seniorenteams maar door de vele ledenaanwas kon men in de loop van het seizoen 1946-1947 een vierde elftal bijschrijven.

>

Het eerste elftal deed het niet onaardig in de competitie en eindigde uiteindelijk op de derde positie van de ranglijst.
Aan het einde van dit seizoen hing Jan Mondt (sinds 1923 al lid) zijn voetbalschoenen definitief aan de wilgen. De heer Mondt had in totaal 463 wedstrijden voor sv Duinoord gespeeld. Jan Delcour (sinds 1924 lid) volgde dit voorbeeld zodat hij tot 306 wedstrijden voor Duinoord uitkwam.

Seizoen 1947-1948

Het 34ste clubjaar van sv Duinoord was een jaar met belangrijke gebeurtenissen. Tijdens dit seizoen trad voorzitter Jan Schouten vanwege gezondheidsklachten af. De heer Schouten was van 1932 t/m 1945 secretaris van sv Duinoord en daarna werd hij gekozen tot voorzitter. J.J. Jorwerda werd gekozen tot de nieuwe voorzitter van sv Duinoord en de heer Roeterdink als de nieuwe secretaris.

De sv Duinoord begon het seizoen 1947-1948 met 90 voetballers, die werden onderverdeeld in 6 seniorenelftallen. Wegens gebrek aan leiders werd de jeugdafdeling van sv Duinoord tijdens dit seizoen opgeheven en werden de spelers onderverdeeld in de seniorenelftallen.

>

Het tweede elftal werd na een enerverende race kampioen. Hiervoor was wel een beslissingswedstrijden nodig tegen VELO 2. Na een verlenging van 4 x 7,5 minuut pakte sv Duinoord 2 uiteindelijk de titel.

Seizoen 1948-1949

Het 35ste clubjaar van sv Duinoord en dit jubileum moest natuurlijk gevierd worden. Ton Demmers verzorgde het hele seizoen de jubileum-nederlaag-wedstrijden op bekwame wijze. Het officiële 35 jarig bestaan van sv Duinoord werd, met o.a. een revue van Ben de Vries, gevierd in de feestzaal van “Padro”, gelegen aan de Juriaan Kokstraat 40 t/m 50 te Scheveningen.

Op een van de jaarvergaderingen dit seizoen werd Arie Touw benoemd tot Ere-voorzitter van sv Duinoord. Arie Touw werd in dit jubileumjaar ook nog eens benoemd tot Lid van Verdienste van de Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond afdeling ‘s-Gravenhage.

De voetbalresultaten van alle Duinoord-elftallen waren dit seizoen niet best. Het vijfde seniorenelftal eindigde met een tweede positie op de ranglijst nog het hoogste van alle teams.

Seizoen 1949-1950

Op de Bijzondere Algemene Ledenvergadering van 3 september 1949 werden de heren J.J. Jorwerda, J. Schouten, Tj. van der Sluis en G. de Vries benoemd tot Lid van Verdienste van sv Duinoord. De eerste drie heren i.v.m. hun langdurig bestuurslidmaatschap en G. de Vries vanwege zijn sportprestaties in maar liefst 585 wedstrijden.

>

In de competitie ging het eerste elftal van sv Duinoord na 8 wedstrijden fier aan kop met 3 punten voorsprong op de nummer twee maar helaas eindigde men uiteindelijk op de derde positie van de ranglijst met slechts 2 punten achterstand op de kampioen.
Op het jubileumtoernooi van SV’35 won sv Duinoord 1 een fraaie beker. In het toernooi om de MAVI-beker bracht sv Duinoord het tot de eindstrijd, welke helaas werd met 3-0 werd verloren van M.V.M. (Ministerie van Marine).

Het tweede elftal van sv Duinoord eindigde op de voorlaatste plaats en ontkwam via een beslissingswedstrijd aan degradatie.

Seizoen 1950-1951

Door het opheffen van de voetbalvereniging Nillmij kwamen veel spelers van deze club bij sv Duinoord voetballen waardoor het bestuur bij aanvang van het seizoen 1950-1951 in totaal 6 seniorenelftallen voor de competitie kon inschrijven.

>

Na een nek-aan-nek-race met ‘s-Gravenzande op de tweede positie van de ranglijst.

Seizoen 1951-1952

In het 38ste levensjaar van sv Duinoord was het ledental gestegen naar 95 en het aantal donateurs (donatrices) naar 101. Na 38 jaar bestuurslidmaatschap legde Ere-voorzitter Arie Touw dit seizoen zijn taak als actief bestuurder neer. Dat hij nu zonder functie toch op de oude voet verder ging was een andere kwestie want Arie Touw kon niet zijn zijn ‘cluppie’. Ton Demmers vierde dit seizoen zijn 10-jarig jubileum als wedstrijd-secretaris.
Op 15 maart 1952 leed de sv Duinoord een gevoelig verlies door het overlijden van zijn secretaris Willem Roeterdink. Talrijke Duinoorders bewezen hem op ‘Westerveld’ de laatste eer.

<

Seizoen 1952-1953

Tijdens het seizoen 1952-1953 wierp de sv Duinoord zijn schaduw al vooruit met de eerste voorbereidingen op het 40-jarig bestaan van de club.

<

Het eerste elftal van sv Duinoord stond tijdens de competitie lange tijd aan kop van de ranglijst maar eindigde uiteindelijk op de derde plaats, met 4 punten achterstand op de kampioen. Ook het tweede elftal eindigde, na lange tijd de nummer 1 te zijn geweest, op de derde positie van de ranglijst. De sv Duinoord 3 schopte het tot de vierde positie van de eindranglijst.

Seizoen 1953-1954

Een kerngezond sv Duinoord bereikte in het seizoen 1953-1954 zijn veertigste clubjaar. De datum 10 oktober 1953 werd een historische dag voor sv Duinoord want op die dag startte de club met een junioren- en een pupillen-elftal. Het aantal senioren-elftallen bedroeg dit seizoen zes.

Het seizoen 1953-1954 werd ook een gezegend jaar voor sv Duinoord want het eerste elftal werd op 10 april 1954, in de uitwedstrijd tegen v.v. Naaldwijk, kampioen van de zaterdag 1e Klasse A van de HVB. De kroon op het werk werd gezet door het behalen van het Algemeen kampioenschap van de Zaterdagafdeling door tegen de kampioen van de 1e Klasse B (Maasdijk) te verslaan en promoveerde hiermee naar de KNVB. De sv Duinoord spelers die voor dit succes zorgden waren: Bonder, Bathoorn, Brokaar, Bouguenon, Dekker, Van Delden, Eisema, Van Gelder, Goud, Hermsen, Nuytens, Roozenburg, De Silva, Top, Verbeek, vd Wolf en Van Zuiden.

De junioren, o.l.v. Gerrit de Vries, deden direct van zich spreken en werden eveneens kampioen.

Het 40-jarig jubileum van sv Duinoord werd op grootse wijze gevierd. Het hele seizoen door werden er nederlaag-wedstrijden georganiseerd en op 8 juni 1954 werd het succesvolle evenement sv Duinoord 1 tegen oud sv Duinoord 1 gespeeld.
Op 12 juni 1954 werd het 40-jarig bestaan van sv Duinoord officieel gevierd met een grote feestavond in het gebouw “De Vereniging”. Op deze feestavond werd de Arie Touw Beker in het leven geroepen, als prijs voor een jaarlijks toernooi tussen de laagste klasse junioren.
Ter gelegenheid van het 40 jarig jubileum werden J.J. Jorwerd(wegens 25 jaar onafgebroken bestuurslidmaatschap) en Tj. van der Sluis (22 jaar achtereen penningmeester) benoemd tot Erelid van sv Duinoord.
De heren A.F. Demmers (voor o.a. zijn langjarige dienst als wedstrijdsecretaris) en H.J. Brinkhorst (voor zijn langjarige dienst als maker van de Duinoord-krant), benoemd tot Lid van Verdienste van sv Duinoord.

Seizoen 1954-1955

In het 41e verenigingsjaar stuitte de overgang van sv Duinoord 1 naar de KNVB bijna af op terreinmoeilijkheden. De sv Duinoord had namelijk geen veld met de verplichtte KNVB-afmetingen, maar na veel moeite vond men eindelijk onderdak voor het eerste elftal bij de voetbalvereniging B.T.C. aan de Houtweg te Loosduinen.

De sv Duinoord begon de competitie met 7 seniorenelftallen, 2 juniorenteams en 1 pupillenteam. In de loop van het seizoen kwam er zelfs nog 1 pupillenteam bij. Jan Mulder had na veel werk de jeugdafdeling georganiseerd en werd bijgestaan door J. Raven.

De zaterdag 4e Klasse B van de KNVB was in het seizoen 1954-1955 uit de volgende clubs samengesteld: Bodegraven, sv Duinoord, HTSV, Jodan Boys, PPSC, RCV, Sportlust’46, Sunlight, SV’35, TSB en Zwart Wit’28.

Het eerste elftal van sv Duinoord deed het niet best in de competitie en moest tot de laatste wedstrijd wachten voordat men de zekerheid had dat men niet gelijk weer zou gaan degraderen. Van de 20 competitiewedstrijden werden er 5 gewonnen, 2 gelijk gespeeld en maar liefst 14 verloren. Met 12 punten, en de doelcijfers 38 voor en 65 tegen, eindigde sv Duinoord 1 op de tiende en voorlaatste positie van de ranglijst van de 4e Klasse B. RCV eindigde met 10 punten als laatste en degradeerde hiermee.

Het tweede elftal van sv Duinoord kende een uitstekend seizoen en was al drie wedstrijden voor het einde van de competitie kampioen van zijn afdeling.

Seizoen 1955-1956

En wat bracht het seizoen 1955-1956 sv Duinoord? Ten eerste ruilde het eerste elftal de inwoning bij B.T.C. in voor inwoning bij de Hsv VUC aan de Schenkkade te Den Haag. Het bleek toch wel een ernstig bezwaar dat het eerste elftal zover van zijn vaste honk aan de Hoekwaterstraat moest voetballen.

Dit seizoen kwam het vlaggenschip van sv Duinoord uit in de zaterdag 4e Klasse A van de KNVB met ditmaal als tegenstanders: Die Haghe, Excelsior Maassluis, HTSV, Katwijk, Koudekerk, Leiden, Ornas, PPSC, Sportlust’46, SVOW en VWS.

Het eerste elftal van sv Duinoord deed het dit seizoen weer niet zo best want door in de laatste competitiewedstrijd Sportlust’46 te verslaan bleef men wederom voor degradatie gespaard. Van de uiteindelijk 22 competitiewedstrijden wist Duinoord er 7 te winnen, 2 gelijk te spelen en werd er 13 keer verloren. Met 16 punten, en de doelcijfers 39-73, eindigde men wederom op de voorlaatste positie van de ranglijst in de 4e Klasse A. Ditmaal werd HTSV, met slechts 1 punt minder dan sv Duinoord) het kind van de rekening en degradeerde naar de HVB.

Sv Duinoord 2, vorig seizoen nog kampioen, kon dit seizoen ook ternauwernood aan degradatie ontkomen.

Seizoen 1956-1957

Het bestuur van sv Duinoord schreef voor het seizoen 1956-1957 voor het eerst in haar bestaan 8 seniorenelftallen voor de zaterdagcompetitie in.

In het seizoen 1956-1957 was de zaterdag 4e Klasse B van de KNVB uit de volgende clubs samengesteld: DEVJO, Die Haghe, sv Duinoord, HBSS, HVO, PPSC, RAS, Semper Altius, Spirit en SV’35.

Na wederom een moeizaam seizoen kon het vlaggenschip van sv Duinoord zich ditmaal niet handhaven in de 4e Klasse van de KNVB en degradeerde zodoende. Van de 18 competitiewedstrijden werd er slechts 3 gewonnen en 15 verloren. Met 6 punten, en een doelsaldo van 29 voor en 79 tegen, eindigde sv Duinoord 1 op de laatste plaats.

na een driejarig verblijf in de KNVB, dus weer terug naar de HVB.
Het 3e- en 4e-elftal deden het aanzienlijk beter en werden dit seizoen kampioen van respectievelijk de 3e- en 4e-Klasse.

Op 24 februari 1957 trad, na veel strubbelingen, de KNVB voetbaltoto in werking, waaraan ook enthousiast sv Duinoord aan deelnam. In plaats van maandelijks verscheen de Duinoord-krant met ingang van 8 april 1957 wekelijks. Het Duinoord-krantje was o.a. voorzien van de opstellingen van alle sv Duinoord elftallen.

Seizoen 1957-1958

De sv Duinoord begon zijn 44ste clubjaar met 190 leden en 114 donateurs.

In het seizoen 1957-1958 was de zaterdag 1e Klasse A van de HVB uit de volgende clubs samengesteld: Bizon, sv Duinoord, Hsv DUNO, Hoekse Boys, HTSV, Klokken Toren Boys, sv Loosduinen, Maasdijk, SVGEB en sv Wassenaar.

Het eerste elftal was dus weer teruggekeerd in de HVB en kon zodoende zijn wedstrijden weer op het terrein van de Hoekwaterstraat spelen. Een bijzonder moment in de competitie volgde op zaterdag 30 november 1957. In de wedstrijd tegen SVGEB vielen bij het eerste elftal maar liefst 5 spelers geblesseerd uit maar desondanks wist sv Duinoord toch met 7-1 te winnen. Uiteindelijk presteerde het vlaggenschip van de vereniging dit seizoen matig want van de 18 wedstrijden werden er 5 gewonnen, 5 gelijk gespeeld en 8 verloren. Met 15 punten en een doelsaldo van 51 voor en 50 tegen eindigde sv Duinoord op de achtste positie van de ranglijst. Hiermee hield men alleen Bizon (7 punten) en Klokken Toren Boys (5 punten) onder zich.

Op 4 april 1958 hield sv Duinoord in Driebergen een zeer geslaagd Paaskamp voor de junioren. Zaterdag 7 juni 1958 was een glorieuze dag voor sv Duinoord want door een 4-1 zege op ADO behaalde het derde jeugdteam het kampioenschap binnen.

Seizoen 1958-1959

Voor het seizoen 1958-1959 schreef het bestuur van sv Duinoord 6 seniorenelftallen, 4 juniorenteams en 1 pupillenteam in voor de competitie.

De zaterdag 1e Klasse B van de HVB was in het seizoen 1958-1959 als volgt samengesteld: Bizon, DSVP, Duinoord, Ec-So, s.c. ESSO, KMD, sv Loosduinen, Naaldwijk en OSZ.

De sv Loosduinen was dit gehele seizoen oppermachtig en werd dan ook uiteindelijk met 30 punten uit 16 duels de terechte kampioen. De mannen van sv Duinoord wisten van de 15 competitieduels (de laatste wedstrijd om den keizers baard werd niet meer gespeeld) er 9 te winnen en 6 te verliezen. Met 18 punten en een doelsaldo van 46 voor en 22 tegen eindigde men op een verdienstelijke derde positie van de ranglijst.

Op 27 maart 1959 vertrokken de junioren van sv Duinoord weer naar een Paaskamp, ditmaal in Amerongen. Dit jeugdkamp werd wederom een daverend succes. Een bijzonder moment bij de jeugd dit seizoen gebeurde op 9 mei 1959. Het vierde juniorenteam van sv Duinoord mocht de competitiewedstrijd tegen ADO 25 (!!) op het hoofdveld van ADO spelen, voorafgaand van de bekerwedstrijd ADO 1 – EDO 1. Tegen het ongeslagen ADO wist Duinoord met 0-2 te winnen.

Het 45-jarig jubileum van sv Duinoord werd gevierd op 13 juni 1959 met een feestavond in “De Vereniging”. Het Residentiecabaret bracht een revue terwijl Duinoord’s jeugd eveneens voor het voetlicht kwam o.l.v. John van der Lubbe.

Seizoen 1959-1960

Tijdens het seizoen 1959-1960 werden er lichtmasten geplaatst op het voetbalcomplex aan de Hoekwaterstraat zodat men doordeweeks op het veld kon trainen.

<

Op 7 mei 1960 ontving sv Duinoord, onder een stralende zon, de Franse voetbalclub Perier uit Bonneuil (vlak bij Parijs). Het eerste elftal van Duinoord won met 4-2 van Perier en daarna was er een feestelijk samenzijn in Kuys Witsenburg.

Seizoen 1960-1961

>

Sv Duinoord 1 werd dit seizoen ingedeeld in de zaterdag 1e Klasse A van de HVB en ontmoette hierin de volgende tegenstanders: AVA 1845, DUNO, Ec-So, ‘s-Gravenzande, HTSV, Maasdijk, Naaldwijk, SVGEB, SVGT, VCS, VOG en sv Wassenaar.

Het vlaggenschip van sv Duinoord kende een uitstekend seizoen. Van de 24 competitiewedstrijden wist men er 17 in winst om te zetten, 5 gelijk te spelen en werd er 2 keer verloren. Met 39 punten en een doelsaldo van 80 voor en 33 tegen, eindigde men keurig op een tweede positie van de ranglijst. Kampioen werd Maasdijk met slechts 1 puntje meer.

<

Seizoen 1961-1962

>

<

Seizoen 1962-1963

>

<

Seizoen 1963-1964

>

<

Seizoen 1964-1965

>

De zaterdag 1e Klasse A van de HVB was in het seizoen 1964-1965 uit de volgende clubs samengesteld: DSO, Duinoord, Hoekse Boys, HPSV, KMD, Maasdijk, Naaldwijk, Semper Altius, SV’35, SVGT, Wassenaar en Wilsonmeters.
De sv Duinoord begon uitstekend aan de competitie met overwinningen op Wilsonmeters (5-3), Hoekse Boys (0-4) en sv Naaldwijk (11-2). Het was dus ook niet verwonderlijk dat sv Duinoord 1 na drie wedstrijden koploper was van de 1e Klasse A HVB met 6 punten en het ongelofelijke doelsaldo van 20 voor en 5 tegen. Overigens had de sv Maasdijk ook haar eerste drie wedstrijden gewonnen.
In de vierde competitieronde stond gelijk de topper sv Maasdijk-sv Duinoord op het programma. Helaas werd de sv Duinoord in deze wedstrijd totaal overlopen en verloor men de wedstrijd met uiteindelijk 6-0. Het leek wel dat sv Duinoord van deze nederlaag totaal van slag was geraakt want achtereenvolgens werd er ook van DSO (7-2), HPSV (2-1) en sv Wassenaar (2-1) verloren. Door de vele afkeuringen speelde sv Duinoord tot aan de winterstop slechts zeven competitiewedstrijden.
Het jaar 1965 begon voor het eerste elftal van sv Duinoord redelijk met o.a.  een 2-2 gelijkspel bij Semper Altius, een 0-2 overwinning bij sv Naaldwijk en een 4-1 zege op Hoekse Boys. Helaas brak er hierna wederom een mindere periode met o.a. nederlagen tegen Maasdijk (2-3), KMD (1-3), SV’35 (0-4) en DSO (2-3).
Uiteindelijk wist sv Duinoord van de 22 competitiewedstrijden er 7 te winnen, 3 keer gelijk te spelen en maar liefst 12 maal te verliezen. Hiermee eindigde sv Duinoord (met 17 punten en een doelsaldo van 47-58) op de tiende plaats van de 1e Klasse A HVB. Dit was gelukkig nog voor SVGT (12 punten) en degradant Wilsonmeters (11 punten).

>

Seizoen 1965-1966

>

De zaterdag 1e Klasse A van de HVB was in het seizoen 1965-1966 uit de volgende clubs samengesteld: DEVJO, DSO, Duinoord, DSVP, Hoekse Boys, HPSV, KMD, Naaldwijk, Semper Altius, SVGT, SV’35 en Wassenaar.

Het 1e elftal van sv Duinoord begon op zaterdag 11 september 1965 nog hoopgevend aan het seizoen met een 2-1 zege bij Semper Altius. Helaas zag men echter hierna de wedstrijden tegen sv Wassenaar (0-1), HPSV (2-1) en DSO (0-2) verloren gaan. In de vijfde competitieronde herstelde de rood-zwarte club zich gelukkig weer met een 5-1 zege op SVGT, gevolgd door een 3-4 overwinning bij Hoekse Boys en een 2-6 zege bij DEVJO. Met deze goede serie overwinningen was sv Duinoord, met 8 punten uit 7 wedstrijden, opgeklommen naar een keurige 3e positie in de 1e Klasse A. Helaas ging het hierna, qua prestatie’s, weer mis en verloor men achtereenvolgens van SV’35 (0-1), DSVP (2-0) en KMD (5-0). De wedstrijd tegen KMD, die op zaterdag 11 november gespeeld werd, was tevens de laatste competitiewedstrijd van het jaar 1965. De ene afkeuring volgde na de andere en uiteindelijk zou de winterstop bijna drie maanden lang duren. Voor aanvang van deze winterstop was sv Duinoord inmiddels weer afgezakt naar de 10e plaats. Alleen Semper Altius (6 punten) en SVGT (4 punten) stonden nog onder Duinoord.

Pas op 5 februari kon de competitie weer beginnen en Duinoord 1 begon het jaar 1966 uitstekend met een 0-4 overwinning bij titelkandidaat DSO. Helaas was deze opleving van korte duur want een week later volgde er weer een nederlaag tegen Hoekse Boys (0-2). Na vervolgens twee gelijke spelen van 1-1 tegen Naaldwijk en DEVJO volgde er twee dure nederlagen tegen de concurrenten DSVP (1-3) en SVGT (3-2). Hiermee kwam sv Duinoord wederom op de 10e positie terecht met ditmaal nog maar slechts één punt voorsprong op de degradatieplaats.
De overwinning van 2 april op KMD (1-0) gaf Duinoord weer enigszins hoop, al bleken alle concurrenten ook de ene na de andere punt(en) binnen te sprokkelen.
In de 18e speelronde verloor Duinoord met 2-1 van sv Wassenaar en vervolgens in de 19e ronde van SV’35 (4-0). In de 20e competitieronde stond de kraker tegen Semper Altius op het programma. Dit degradatieduel mocht absoluut niet verloren worden maar dit gebeurde toch. Semper Altius ging er met een 0-1 zege vandoor waardoor de stand onderin de 1e Klasse A nu als volgt was: 9e. Semper Altius 20-17, 10e. DSVP 21-15, 11e. sv Duinoord 20-14 en 12e DEVJO 20-14.
Met nog twee speelronden voor de boeg moest het nu dan echt gaan gebeuren. En dat gebeurde dan ook want sv Duinoord versloeg thuis HPSV met maar liefst 6-1. Maar ook de concurrentie pakte weer punten. Op zaterdag 4 juni volgde de laatste competitieronde. Duinoord-Naaldwijk eindigde in 2-2 en door dit resultaat eindigde Semper Altius, DSVP en sv Duinoord met 17 punten alle drie op de laatste plaats waardoor er een extra competitie volgde voor degradatie.

Ook in de nacompetitie waren sv Duinoord, DSVP en Semper Altius aan elkaar gewaagd. De eerste wedstrijd Duinoord-DSVP eindigde in 2-3 en vervolgens werd Semper Altius-Duinoord in 0-3. In Pijnacker greep Semper Altius de laatste kans en werd DSVP met maar liefst 1-4 verslagen. Door deze uitslag degradeerde DSVP op doelsaldo en mochten zowel sv Duinoord als Semper Altius in het volgende seizoen gewoon weer uitkomen in de 1e Klasse HVB.

In 1966 werd bekend dat Duinoord zijn oude terrein aan de Hoekwaterstraat te Voorburg in verband met de stationsbouw zou moeten ontruimen en een nieuw terreinencomplex zou betrekken aan het Kleine Loo in Mariahoeve. Het plan tot stichting van een eigen clubgebouw werd geboren.

Seizoen 1966-1967

De bouw van een eigen clubgebouw nam en 1966 een aanvang en op zaterdag 3 december 1966 hees oprichter en erevoorzitter A.J. Touw de vlag in de top op de in aanbouw zijnde clubgebouw. In maart 1967 werd in aanwezigheid van o.a. de wethouder van Sportzaken het nieuwe terreinencomplex met clubgebouw feestelijk geopend. Pijnlijk werd Duinoord getroffen toen ‘s-avonds in de kranten naast het artikel van de feestelijke opening tevens een artikel was opgenomen waarin V.U.C. als de toekomstige bespeler van het complex werd aangewezen. De gemeente zegde Duinoord een nieuw eigen complex toe aan het Isabellaland in Mariahoeve en verklaarde zich tevens bereid eenzelfde clubgebouw voor Duinoord neer te zetten.

De zaterdag 1e Klasse A van de HVB was in het seizoen 1966-1967 uit de volgende clubs samengesteld: DEVJO, DSO, Duinoord, Hoekse Boys, HPSV, KMD, Klokken Toren Boys, Naaldwijk, RAS, Semper Altius, SVPTT en SV’35 .

Voor het eerst in de historie van de voormalige onderwijsvereniging had het bestuur van sv Duinoord  met Joop Fluit een “echte officiële trainer” aangetrokken en direct volgde er succes. Het eerste elftal van sv Duinoord won meteen “Het zilveren doel toernooi” en de “Mavi-beker”.

>

Seizoen 1967-1968

>

De zaterdag 1e Klasse A van de HVB was in het seizoen 1966-1967 uit de volgende clubs samengesteld: DEVJO, DSO, Duinoord, Honselersdijk, sv de Jagers, Klokken Toren Boys, RAS, Semper Altius, SVPTT, SV’35 en sv Wassenaar.

De selectie van sv Duinoord had dit seizoen een gemiddelde leeftijd van 23 jaar.

De mannen van trainer Joop Fluit begonnen uitstekend aan de competitie want na vijf speelronden was de stand aan kop van de 1e Klasse A HVB als volgt: 1. sv Duinoord 5-8, 2. SV’35 4-7 en 3. sv Wassenaar 5-7. De strijd om de koppositie van de ranglijst ging voornamelijk tussen de sv Duinoord, Semper Altius en SV’35, maar in de loop van de eerste competitiehelft verloren de concurrenten van Duinoord steeds meer terrein. Toen sv Duinoord op 2 december 1967 ook nog eens met 2-0 won van SV’35 zette het team van trainer Fluit een belangrijke stap richting kampioenschap. De stand bovenin de 1e Klasse A tijdens de winterstop was namelijk nu als volgt: 1. sv Duinoord 11-20, 2. Semper Altius 11-16, 3. HPSV 10-15, 4. SV’35 11-13 en 5. RAS 12-13.

Van de tweede seizoenshelft van sv Duinoord hebben we (tot opheden) nog niet veel kunnen achterhalen. Wel weten we dat sv Duinoord op 2 maart 1968 uit moest aantreden tegen SV’35. Het werd uiteindelijk 0-4 voor de aanstaande kampioen want met nog 7 wedstrijden voor de boeg had Duinoord 1 nu een voorsprong van 6 punten op de nummer twee Semper Altius.

Op zaterdag 30 maart 1968 werd sv Duinoord kampioen van de 1e Klasse A van de HVB. Het gelijke spel (1-1) tegen concurrent Semper Altius was uiteindelijk voldoende om zich van de titel en de promotie naar de KNVB (waaruit men in 1957 was gedegradeerd) te verzekeren.

>

Seizoen 1968-1969

Op zaterdag 31 augustus 1968 werd in aanwezigheid van de wethouder voor sportzaken het nieuwe complex met clubgebouw aan het Isabellaland te Den Haag feestelijk geopend. In eerste instantie beschikte sv Duinoord vanaf dit moment over twee voetbalvelden, een nieuwe kantine dus, vier kleedlokalen, acht douches en twee scheidsrechters kleedkamers. Hierdoor kwam de vereniging wel voor hoge kosten te staan. Het onderhoud en de huur van de velden kwam op 3000 gulden te staan. Hierdoor werd de seniorencontributie verhoogd naar 54 gulden per jaar.

Het fraai gelegen complex aan het Isabellaland, dat op 31 augustus 1968 in gebruik werd genomen en dat in 2008 noodgedwongen moest worden verlaten. Jaren later volgde de bekende uitspraak over de sv Duinoord kantine: “Het enige café met twee voetbalvelden” Kan je nagaan hoe gezellig het daar altijd was op Isabellaland!

Na het kampioenschap streed het eerste elftal van sv Duinoord dit seizoen in de zaterdag 4e Klasse KNVB. De zaterdag 4e Klasse B van de KNVB was in het seizoen 1968-1969 uit de volgende clubs samengesteld: sv Duinoord, DUNO, Groot Ameers, GWS, Hazerwoudse Boys, Hoekse Boys, Insulinde, Katwijk, Ornas, RSM en Vlaardingen’31.

De mannen van trainer Joop Fluit kende een wisselvallig seizoen maar wisten zich uiteindelijk ternauwernood voor de 4e Klasse te behouden. Van de 20 competitiewedstrijden werden er dit seizoen 6 gewonnen, 5 gelijk gespeeld en 9 keer verloren. Met 17 punten, en de doelcijfers 25-34, eindigde sv Duinoord 1 op de 9e plaats van de zaterdag 4e Klasse B.

<

Seizoen 1969-1970

Over het seizoen 1969-1970 is niet zo veel te vertellen. De zaterdag 4e Klasse C van de KNVB was in het seizoen 1969-1970 uit de volgende clubs samengesteld: Be Fair, sv Duinoord, Floreant, Hazerswoudse Boys, Koudekerk, Oegstgeest, Schoonhoven, Sportlust’46, SVOW, UVS en Woubrugge.

Een poule dus met allemaal clubs buiten Den Haag. Het 1e elftal van sv Duinoord kende een slechte eerste seizoenshelft maar na de winterstop kwam men veel beter voor de dag. Van de uiteindelijk 20 competitiewedstrijden werden er 7 gewonnen, 6 gelijk gespeeld en 7 verloren. Met 20 punten, en de doelcijfers 33-31, eindigde sv Duinoord (samen met Koudekerk en Schoonhoven) op een keurige gedeelde vierde plaats van de 4e Klasse C.

Met ruime voorsprong werd dit seizoen alleen het 8e jeugdteam van sv Duinoord kampioen.

Seizoen 1970-1971

Het eerste elftal van sv Duinoord werd in het seizoen 1970-1971 ingedeeld in de zaterdag 4e Klasse B van de KNVB en ontmoette daarin: DSO, DSVP, Hermandad, Hoekse Boys, Katwijk, de Lier, Maasdijk, Schoonhoven, TAVV, TSB en Unicum.

De sv Duinoord kreeg het in dit seizoen moeilijk maar wist in de laatste wedstrijd van het seizoen nog net het KNVB-schap te behouden. Van de 22 wedstrijden werden er 6 gewonnen, 7 gelijk gespeeld en werd er 9 keer verloren. Met 19 punten, en de doelcijfers 23-30, eindigde het 1e elftal van sv Duinoord op een negende positie van de 4e Klasse B.

Het tweede elftal van sv Duinoord promoveerde dit seizoen naar de reserve Hoofdklasse en sv Duinoord 3 promoveerde naar de reserve 1e Klasse. Ook het 6e elftal promoveerde in dit seizoen en wel naar de 3e Klasse.

Nog een opvallend sportief hoogtepunt dit seizoen was dat sv Duinoord 1 op zaterdag 14 november 1970 voor de KNVB-beker een adembenemend mooie bekerwedstrijd speelde tegen 2e Klasser Excelsior Maassluis. Na tot twee maal toe te hebben verlengd  moest uiteindelijk sv Duinoord zeer eervol het hoofd buigen.

Seizoen 1971-1972

Tijdens het 58ste levensjaar van de club verschaften veel leden weer veel werk voor de sv Duinoord. Met voornamelijk eigen krachten werd bijvoorbeeld de veldverlichting geheel vernieuwd. Enige Duinoorders haalden zelfs de lichtmasten helemaal uit Gelderland. Verder werd er een plan geboren om het clubgebouw uit te breiden met een gedeelte voor de alsmaar groeiende Duinoord-jeugd.

De zaterdag 4e Klasse A van de KNVB was in het seizoen 1971-1972 uit de volgende clubs samengesteld: Capelle, sv Duinoord, DEVJO, Koudekerk, Oegstgeest, Randstad Sport, Scheveningen, SVOW, TSB, Unicum, UVS en Zevenhoven.

Ook in het seizoen 1971-1972 was het, qua prestaties, slecht gesteld met het eerste elftal van sv Duinoord en kon men ternauwernood het 4e Klasse-schap continueren door in de laatste competitiewedstrijd tegen Unicum met 1-0 te winnen. Vlak voor tijd luidde een listig genomen vrije trap van aanvoerder Nico de Roo de zege in. De bal kwam n.l. precies voor de voeten van Frits de Jong, die vervolgens keihard uithaalde.
Van de uiteindelijke 22 competitiewedstrijden wist sv Duinoord er 8 te winnen, 2 gelijk te spelen en werd er 12 keer verloren. Met 18 punten, en de doelcijfers 22-33, eindigde men ternauwernood op een veilige negende positie van de ranglijst.

Ook in het seizoen 1971-1972 kon de kampioensvlag bij sv Duinoord een aantal keren in top. Bij de seniorenafdeling werden Duinoord 8 en 11 kampioen en bij de jeugd het 6e jeugdteam.

Om een dreigende inwoning op het complex Isabellaland te voorkomen trof het bestuur van sv Duinoord voorbereidingen om over te gaan tot bespeling van haar velden op zondag. Echter voor zowel dames- als heren-voetbal op zondag bleek weinig interesse. Secretaris Van Delft lag het eerste contact met de handbalvereniging “Union Sport” om op zondag bij sv Duinoord te komen handballen.

Seizoen 1972-1973

Op 30 augustus 1972 verklaarde de handbalvereniging “Union Sport” zich bereid om een fusie aan te gaan met sv Duinoord. Hiermee was de sv Duinoord een handbalafdeling rijker en hiermee konden de velden ook op zondag worden gebruikt.

De zaterdag 4e Klasse B van de KNVB was in het seizoen 1972-1973 uit de volgende clubs samengesteld: ARC, Capelle, sv Duinoord, Harmandad, Lisser Boys, Monster, Oegstgeest, SV’35, TAVV, TOGR, Unicum en Zwammerdam.

Het werd een slechts seizoen voor het vlaggenschip van de sv Duinoord. Na zeven wedstrijden werd pas op 4 november 1972, tegen Zwammerdam, de eerste competitiezege geboekt. Van de uiteindelijke 22 competitiewedstrijden wist Duinoord er slechts 4 in winst om te zetten, speelde men 5 keer gelijk en werd er 13 maal verloren. Met 13 punten, en de doelcijfers 23-43, eindigde men dan ook op de laatste plaats van de ranglijst waardoor degradatie naar de HVB een feit werd.

Ondanks de degradatie van het 1e elftal van sv Duinoord naar de HVB werd het op sportief gebied toch een goed seizoen want de club verwelkomde in het seizoen 1972-1973 maar liefst 4 kampioen. Bij de senioren werden namelijk het 2e- en 8e-elftal kampioen en bij de jeugd de A1 en C1.

Tijdens dit seizoen werd er binnen de sv Duinoord een jubileumcommissie geformeerd ter voorbereiding van het 60-jarig bestaan vaan de rood-zwarte-club op 27 mei 1974.

Seizoen 1973-1974

De sv Duinoord startte haar 60ste levensjaar met een goed geslaagd jeugdkamp in Teteringen. In het J.J. Jorwerda-toernooi speelde het eerste elftal zich in de finale. De finale sv Duinoord-RAS eindigde in een gelijkspel waarna RAS de noodzakelijke strafschoppen beter nam en zodoende dit toernooi won.

Op zaterdag 1 december 1973 startte, met het heien van palen, de bouw van het jeugdhonk van sv Duinoord. Op 19 januari 1974 lag oud voorzitter Jorwerda de eerste steen en werd zijn naam aan het jeugdhonk verbonden.

Na de degradatie naar de Haagse Voetbal Bond (H.V.B.) was het sv Duinoord 1 ernst om zo spoedig mogelijk terug te keren naar de K.N.V.B. De mannen van trainer John van der Lubbe begonnen in ieder goed aan de competitie met alleen maar overwinningen.
Na een lange tijd bovenaan de ranglijst te hebben gestaan verloor sv Duinoord 1 in de laatste competitiewedstrijden, ietwat ongelukkig, haar kampioenskansen.

De jubileumcommissie had ondertussen het programma rond voor de viering van het 60-jarig bestaan van de sv Duinoord. Op 23- en 25 mei en op 3 juni 1974 werden er voetbaltoernooien voor de jeugd gehouden, terwijl de handballers dit op 8 juni (voor de jeugd) en 9 juni (voor de senioren) hielden.
Op de avond van 24 mei 1974 schaarde sv Duinoord zich aan een oudejaarsdiner in De Bataaf en op 27 mei 1974, de datum van het 60-jarig bestaan, recipieerde het bestuur in het clubgebouw. Op deze feestelijke dag vond tevens de officiële opening plaats van het nieuwe jeugdhonk van sv Duinoord.
Op 9 juni 1974 vond er nog een jubileumwedstrijd plaats tussen sv Duinoord 1 en het Haags KNVB-elftal. 

Seizoen 1974-1975

>

Het eerste elftal van sv Duinoord 1 kwam dit seizoen uit in de zaterdag Hoofdklasse van de HVB met daarin als tegenstanders; DORR, DVC, Honselersdijk, Holland Sport’32, KMD, Nationale Nederlanden, Te Werve, VCS en Verburch.

De eerste twee clubs in de eindrangschikking zou rechtstreeks promoveren naar de KNVB maar helaas zat sv Duinoord daar niet bij. Van de 22 competitiewedstrijden wist men er namelijk 8 te winnen, 8 gelijk te spelen en werd er 6 keer verloren. Met 24 punten en een doelgemiddelde van 36 voor en 25 tegen eindigde sv Duinoord op de vijfde positie. Holland Sport’32 (35 punten) en DVC (33) waren dit seizoen de gelukkigen.

Seizoen 1975-1976

In 1975 besloten voorzitter Han van Delft, samen met 1e-elftalspelers Richard Marks en Nico de Roo, een drie-jaren plan samen te stellen om het “Vlaggenschip” van sv Duinoord met veel jonge voetballers z.s.m. te laten terugkeren naar de KNVB-klasse.
Om deze promotie te doen bewerkstelligen werd er, in samenwerking met trainer Wim van der Zwart, een geheel nieuw jong eerste elftal team opgebouwd rondom Richard Marks en Nico de Roo.

De indeling van sv Duinoord 1 voor het seizoen 1975-1976 in de zaterdag Hoofdklasse van de HVB luidde als volgt; DORR, sv Duinoord, Honselersdijk, HPSV, sv De Jagers, KMD, Ornas, RAS, SEV, Te Werve, VCS en Verburch.

>

Seizoen 1976-1977

>

<

Seizoen 1977-1978

<

De zaterdag Hoofdklasse van de HVB was in het seizoen 1977-1978 uit de volgende clubs samengesteld: DORR, Duinoord, DVC, Holland Sport’32, Honselersdijk, De Jagers, KMD, ORNAS, RAS, SVGEB, VCS en sv Wassenaar.

In het seizoen 1977-1978 kwam sv Duinoord net één punt te kort om de promotie naar de KNVB te bewerkstelligen.

<

Seizoen 1978-1979

>

In het seizoen 1978-1979 was de zaterdag Hoofdklasse van de HVB uit de volgende clubs samengesteld: DORR, Duinoord, DVC, GONA, Holland Sport’32, Honselersdijk, HPSV, De Jagers, Ornas, RAS, Te Werve en Wassenaar.

>

Seizoen 1979-1980

>

De zaterdag 4e Klasse A van de KNVB was in het seizoen 1979-1980 uit de volgende clubs samengesteld: DSVP, Duinoord, HBSS, Hoekse Boys, HVO, Loosduinen, Maasdijk, MVV’27, Naaldwijk, Randstad Sport, SVGEB en TOGB.

<

Seizoen 1980-1981

>

De zaterdag Hoofdklasse van de HVB was in het seizoen 1980-1981 uit de volgende clubs samengesteld: sv Duinoord, DVC, GONA, Holland Sport’32, Honselersdijk, v.v. Nationale Nederlanden, sv Nootdorp, Ornas, RAS, Semper Altius, SEV en sv Wassenaar.

Het eerste team van Duinoord kende een uitstekend seizoen. Van de 22 competitiewedstrijden wisten de mannen van trainer Joop Fluit er namelijk 10 in winst om te zetten, speelde 8 x gelijk en werd er 4 x verloren. Met 28 punten, en de doelcijfers 40-27, eindigde sv Duinoord op een prachtige derde positie van de ranglijst. Dit was achter kampioen SEV (32 punten) en nummer twee Semper Altius (29 punten).

>

Seizoen 1981-1982

>

De zaterdag Hoofdklasse van de HVB was in het seizoen 1981-1982 als volgt samengesteld: sv Duinoord, DVC, GONA, Holland Sport’32, Honselersdijk, v.v. Nationale Nederlanden, ORNAS, RAS, Scheveningen, Semper Altius, SVGEB en Westerkwartier.

De A-selectie van sv Duinoord had er dit seizoen een aantal nieuwe spelers bijgekregen. Franklin Rosenbaum keerde terug van HMSH en verder kwamen naar Mariahoeve Arie Klein (HPSV), Sjaak Keijser (Westerkwartier) en Nico Ridder (Tonegido).
De nieuwe trainer Rob Haasjes presteerde prima dit seizoen alleen had men de pech dat Honselersdijk oppermachtig was en uiteindelijk met 36 punten kampioen werd. Duinoord wist van de 22 wedstrijden er 10 te winnen, 8 gelijk te spelen en 4 te verliezen. Met 28 punten, en een doelsaldo van 42 voor en 28 tegen, eindigde men op de derde positie van de ranglijst.

<

Seizoen 1982-1983

>

De zaterdag Hoofdklasse van de HVB was in het seizoen 1982-1983 uit de volgende clubs samengesteld: DSO, DVC, sv Duinoord, HS Texas DHB, vv Nationale Nederlanden, Ornas, RAS, Scheveningen, SVGEB, Te Werve, Verburch en Westerkwartier.

Iedereen verwachtte dat het team van trainer Rob Haasjes dit seizoen hoge ogen zou gaan gooien in de strijd om de titel in de Hoofdklasse. In eerste instantie leek dit ook te gaan gebeuren want de eerste vier competitiewedstrijden op rij werden gewonnen. Tegen Verburch (1-1) leed sv Duinoord haar eerste punt verlies maar bleef toch nog steeds koploper. Met 16 punten uit 10 duels ging men ook als koploper de winterstop in maar moest deze koppositie wel delen met HS Texas DHB (16 uit 10), DSO (16 uit 12) en Te Werve (16 uit 12). Helaas volgde er na de winterstop een mindere periode en nam HS Texas DHB de koppositie over en gaf deze niet meer uit handen.
Van de uiteindelijk 22 competitiewedstrijden won sv Duinoord er 9, speelde 10x gelijk en werd er 3x verloren. Met 28 punten en een doelsaldo van 36 voor en 27 tegen eindigde men op een ietwat teleurstellende vijfde positie van de ranglijst. HS Texas DHB werd met 34 punten kampioen.

Seizoen 1983-1984

>

De zaterdag Hoofdklasse HVB was in het seizoen 1983-1984 uit de volgende clubs samengesteld: DORR, sv Duinoord, DVC, HPSV, sv Nootdorp, Ornas, RAS, Scheveningen, SVGEB, VCS, Verburch en Westerkwartier.

Het eerste elftal van sv Duinoord speelde dit seizoen een anonieme rol in de Hoofdklasse HVB. Van de uiteindelijk 22 competitiewedstrijden wist men er 8 te winnen, 6 gelijk te spelen en 8 te verliezen. Met 22 punten, en de doelcijfers 35 voor en 29 tegen, eindigde men op een vijfde positie van de ranglijst. Sv Nootdorp werd met 34 punten kampioen.

<

Seizoen 1984-1985

>

<

In de jaren die daarop volgden bracht Duinoord de meeste jaren in de HVB door, afgewisseld door korte verblijven in de KNVB, te weten in de seizoenen 1979/1980, 1988/1989, 1989/1990,1992/1993,1993/1994 en 1995/1996. In 1996 werd de HVB opgeheven en speelde Duinoord automatisch in de KNVB. Door een kampioenschap in de 4e klasse in 1998 kwam Duinoord in de seizoenen 1998/1999 en 1999/2000 op het hoogste niveau uit de geschiedenis (de 3e klasse) uit. In 2000 vond degradatie naar de 4e klasse plaats , 2 jaar later gevolgd door degradatie naar de 5e klasse.

Seizoen 1985-1986

Sv Duinoord begon aan het seizoen 1985-1986 met maar liefst zeven senioren-elftallen en negen jeugdteams. Sedert een aantal jaren kende de club ook een handbal-afdeling (5 teams) en een zaalvoetbal-afdeling (6 teams)
het bestuur werd gevormd door Jaap Kievit (voorzitter), A. Meijer (secretaris) en R. Marks (penningmeester).

De zaterdag Hoofdklasse HVB was in het seizoen 1985-1986 uit de volgende clubs samengesteld: Blauw Zwart, DORR, sv Duinoord, DVC, HS texas DHB, LenS, Naaldwijk, RAS, SEV, SVGEB, VCS en Verburch.

Het 1e elftal, o.l.v. trainer Rob Haasjes, eindigde dit seizoen als derde in de zaterdag Hoofdklasse van de HVB.

>

Seizoen 1986-1987

>

De zaterdag Hoofdklasse van de HVB was voor het seizoen 1986-1987 uit de volgende clubs samengesteld: Blauw Zwart, sv Duinoord, HS Texas DHB, LenS, Naaldwijk, PDK, RAS, Semper Altius, SVGEB, Takdier Boys, Te Werve en VCS.

Aan het einde van dit seizoen had het eerste elftal van sv Duinoord zich geplaatst voor de nacompetitie voor promotie naar de KNVB. In de allesbeslissende wedstrijd bij Blauw Zwart waren de mannen van trainer Rob Haasjes een kleine tien minuten verwijderd van deze KNVB-klasse maar toen verspeelde sv Duinoord alsnog de 0-1 (doelpunt Pieter Martens) voorsprong. Tien minuten voor tijd scoorde Blauw Zwart alsnog de gelijkmaker en hierdoor was sv Duinoord enorm aangeslagen waarvan Blauw Zwart zijn kansen rook. In een sensationele slotfase won Blauw Zwart alsnog met 2-1 en wist de Wassenaarse club hiermee de promotie naar de KNVB wel te bewerkstelligen.

>

Seizoen 1987-1988

>

Voor dit seizoen werd Jan Baak (afkomstig van SEV) aangesteld als trainer van de A-selectie van sv Duinoord. Ook zou trainer Baak de overige senioren van sv Duinoord gaan trainen. Na de gemiste promotie van het afgelopen seizoen kwam sv Duinoord 1 dit seizoen wederom uit in de Hoofdklasse van de HVB. Naast sv Duinoord bestond deze Hoofdklasse uit: DORR, HPSV, LenS, Marine, Naaldwijk, RAS, Semper Altius, SVGW, Takdier Boys, Te Werve en VCS.
De druk lag hoog bij sv Duinoord want bijna de gehele club had vertrouwen in een succesvol seizoen maar helaas startte de mannen van trainer Baak niet best aan de competitie. De eerste twee wedstrijden, tegen Takdier Boys (0-0) en Marine (2-2) werden gelijkgespeeld en de derde wedstrijd werd (thuis) RAS verslagen met 1-0 door een doelpunt van Kees de Roo. Helaas kon sv Duinoord deze serie niet doorzetten en verloor achtereenvolgens weer van DORR (2-1), LenS (1-3) en HPSV (2-1). De laatste twee wedstrijden om de 1e Periodetitel speelde sv Duinoord gelijk (1-1) in en tegen Naaldwijk en won men thuis vrij gemakkelijk (5-0) van SVGW.
Jan Baak en zijn mannen moesten het doen maar gaan doen in de  tweede periode van de competitie, en dat ging lukken ook! Sv Duinoord begon aan deze 2e Periode in ieder geval uitstekend met een 4-6 overwinning bij Semper Altius. Ook de wedstrijden tegen Te Werve (0-1), Marine (2-1) en RAS (0-5) werden in winst omgezet. De rechtstreekse confrontatie, op zaterdag 13 februari 1988, tussen SVGW en sv Duinoord werd nu bepalend wie zich als 2e Periodekampioen mocht gaan noemen en zich hiermee sowieso rechtstreeks plaatste voor de nacompetitie. De club van Isabellaland had de beste papieren want mocht zelfs met twee doelpunten verschil verliezen om deze extra prijs binnen te halen. Sv Duinoord kwam in deze wedstrijd al snel op een 0-2 voorsprong. Toen echter arbiter Kaffa genoodzaakt was om twee spelers van SVGW en één van sv Duinoord van het veld te sturen besloot hij, na heveige commentaar van de grensrechter van SVGW, de wedstrijd in de 44e minuut definitief te staken. Velen weken later pas kwam de KNVB met de uitspraak in deze kwestie en kreeg SVGW 2 punten in mindering zodat sv Duinoord nu officieel tot winnaar van de 2e Periodetitel werd benoemd. Door deze prachtige serie wedstrijden had sv Duinoord zich weer genesteld bij de bovenste plaatsen in de Hoofdklasse van de HVB. Helaas wist men deze opgaande lijn niet vast te houden en verloor men o.a. van Semper Altius (1-2), Te Werve (1-4) en HPSV (0–1).
Uiteindelijk eindigde sv Duinoord met  25 punten uit 22 wedstrijden (doelsaldo 37-26) op de vierde positie in de Hoofdklasse HVB, met 7 punten achterstand op kampioen HPSV.
Duinoord moest nu samen met DORR, Semper Altius en Te Werve in de nacompetitie gaan strijden voor één plek in de 4e Klasse van de KNVB. De eerste wedstrijd, Semper Altius-sv Duinoord eindigde in 1-1. Franklin Rosenbaum hielp sv Duinoord in de eerste helft aan de leiding maar na rust scoorde Semper Altius de gelijkmaker. In de tweede wedstrijd werd Franklin Rosenbaum bij sv Duinoord wederom de gevierde man, nadat hij door twee doelpunten zijn ploeg thuis aan een 2-1 overwinning op DORR had geholpen.
Sv Duinoord en Te Werve waren nu de belangrijkste gegadigden om via deze nacompetitie een plaats in de 4e Klasse van de KNVB te veroveren. Beide clubs gingen nu met drie punten uit twee wedstrijden aan de leiding. Op vrijdagavond 20 mei 1988 troffen beide ploegen elkaar op het terrein aan de IJzerwerf.
Voor ruim 300 toeschouwers smaakte n.l. sv Duinoord het genoegen om binnen tien minuten na aanvang de score tot 2-0 op te voeren. Cees de Roo en Ben van der Meulen waren de doelpuntenmakers. Te Werve kwam echter nog voor de rust weer op gelijke hoogte, 2-2! In de tweede helft kwam sv Duinoord wederom uitstekend uit de startblokken en scoorde Michael van der Linde de 3-2. Sv Duinoord kreeg nu “vleugels” en liep via Franklin Rosenbaum (2x) en Toni Kranendonk binnen een kwartier uit naar een 6-2 voorsprong. Na het laatste fluitsignaal liep trainer Jan Baak en iedereen die sv Duinoord lief was feestend het veld in. Jo Jorwerda, op dat moment de inmiddels 92-jarige Erelid van sv Duinoord was overigens één van de eerste die trainer Jan Baak en zijn mannen feliciteerde met de promotie. Door deze 6-2 overwinning was sv Duinoord voor het komend seizoen zeker van een plaats in de 4e Klasse van de KNVB, en barstte het feest los.
De doelpuntenmakers dit seizoen bij het eerste elftal van sv Duinoord, inclusief nacompetitie, waren:  Franklin Rosenbaum (15), Ben van der Meulen (13), Michael van der Linden (9), Kees de Roo (4), Peter van den Donker (1), Pieter Martens (1), Peter Penders (1), Toni Kranendonk (1) en Arno Swikker (1).

Seizoen 1988-1989

>
Na de promotie van het afgelopen seizoen naar de KNVB werd sv Duinoord in het seizoen 1988-1989 ingedeeld in de 4e Klasse A samen met: Berkel, BVCB, Die Haghe, DSO, Hoekse Boys, HPSV, KMD, PDK, SEV, SV’35 en Vlaardingen.
De mannen van trainer Jan Baak moesten, na acht jaar “afdelingsvoetbal”, nog duidelijk even wennen aan het niveau van de 4e Klasse KNVB. In de eerste competitiewedstrijd ging men met maar liefst 4-0 onderuit bij SEV. Ook op de tweede competitiedag, thuis tegen Berkel, bleef sv Duinoord met lege handen (1-2). Door een 2-2 gelijkspel bij DSO wist sv Duinoord een week later haar eerste punt binnen te halen. Na de 3-5 thuisnederlaag tegen Vlaardingen kwam er, op initiatief van trainer Jan Baak,  een gesprek tussen de spelers van sv Duinoord, technische staf en voorzitter Jaap Kievit. Er heerste n.l. onvrede bij de spelers over de trainingsaanpak van trainer Baak. Alle onvrede was snel uit de wereld en deze evaluatie leidde plotseling tot resultaten. In het thuisduel tegen BVCB werd het 2-2 en bij PDK aan de Duinlaan wist de KNVB-debutant zelfs met 1-2 te winnen.
Helaas was deze opleving van korte duur en verloor sv Duinoord weer achtereenvolgens van Die Haghe (1-3), HPSV (3-0) en Hoekse Boys (3-7) zodat de mannen van trainer Baak met slechts 4 punten op de voorlaatste plaats in de 4e Klasse A belandde. Op zaterdag 19 november deed sv Duinoord het weer uitstekend maar had nu weer de pech dat het thuis spelende SV’35 in blessuretijd de gelijkmaker (2-2) scoorde. Een week later stond de belangrijke wedstrijd tussen nummer voorlaatst sv Duinoord (10-5) en nummer laatst KMD (10-4) op het programma. Sv Duinoord keek twee minuten voor het einde van de officiële speeltijd nog tegen een 0-1 achterstand aan, maar twee toegekende strafschoppen aan sv Duinoord werden door Franklin Rosenbaum koelbloedig verzilverd en zodoende trokken de mannen van trainer Baak alsnog de belangrijke winst naar zich toe.
Tot aan de winterstop volgde er nog drie wedstrijden. Tegen SEV leed sv Duinoord een 2-3 nederlaag en tegen Berkel (1-1) en DSO (3-3) werd gelijk gespeeld. Hiermee gingen de mannen van trainer Baak met 9 punten uit 14 duels op een tiende positie de winterstop in. Aleen PDK (14-8) en KMD (14-6) stonden nog onder sv Duinoord.
Tijdens deze winterstop besloot trainer Jan Baak om aan het einde van dit seizoen een punt achter zijn trainersloopbaan te zetten om meer aandacht aan zijn gezin te schenken.
Op 13 februari speelde sv Duinoord weer haar eerste competitiewedstrijd na de winterstop. In en tegen Vlaardingen werd het 0-0. Ook tegen mede degradatie-kandidaat werd speelde men gelijk (1-1) waardoor de competitie onderin de 4e Klasse enorm spannend bleef.
Op 11 maart 1989 deed sv Duinoord zeer goede zaken door in de derby bij Die Haghe een 1-2 overwinning uit het vuur te slepen. Helaas bleef het weer met deze kleine opleving want hierna volgde er nederlagen tegen HPSV (0-2), BVCB (3-1) en SV’35 (2-4).
De rood-zwarten hadden echter het geluk dat ook de concurrenten PDK en KMD geen punten pakte. Op zaterdag 8 april speelde sv Duinoord heel knap 1-1 bij de inmiddels al kampioen zijnde Hoekse Boys. Omdat KMD wederom verloor waren de Wateringers de eerste degradant van de 4e Klasse. In de laatste wedstrijd van het seizoen moest het dan gaan gebeuren. Alleen de volle winst bij het al gedegradeerde KMD zou aan alle onzekerheid bij sv Duinoord een einde maken. Gelukkig won sv Duinoord dan ook met 1-2 en stelde hiermee het 4e Klasse-schap voor minimaal een jaar veilig.
Sv Duinoord 1 eindigde dus met 16 punten uit 22 duels, en met een doelsaldo van 33 voor en 52 tegen op de tiende positie in de 4e Klasse A van de KNVB.
Het tweede elftal van sv Duinoord deed het dit seizoen helemaal uitstekend en werd al op 18 maart 1989 kampioen van de reserve Hoofdklasse HVB en promoveerde hiermee ook naar de KNVB-Klasse.

Aan het einde van dit seizoen vierde, de op dat moment oudste nog bestaande specifieke zaterdagclub in Nederland, haar 75-jarig bestaan. Op vrijdag 26 mei was er in het clubgebouw aan het Isabellaland een grote receptie georganiseerd. Een dag later werd er in de Wassenaarse restaurant Bijhorst een grote feestavond voor alle leden en sponsoren gehouden.

Seizoen 1989-1990

Het ging weer goed met de voetbalvereniging sv Duinoord. Het ledenaantal groeide nog steeds en ook financieel stond de club er weer goed voor.
Ook sv Duinoord werd genoemd in het inmiddels beruchte rapport “Sportvelden 2000” van de gemeente Den Haag maar voorzitter Jaap Kievit peinsde er niet over om ooit met zijn club een fusie aan te gaan. De gemeente Den Haag had ook graag op de zondag de velden op Isabellaland bezet gezien. Het bestuur van sv Duinoord stond daar niet onwelwillend tegenover, maar wilde wel inspraak hebben welke club er gebruik mocht gaan maken van haar complex. De gemeente had een aantal clubs op het oog maar sv Duinoord hield dit tegen dus voorlopig bleven de velden op Isabellaland op de zondag onbespeeld.

Sv Duinoord stond ooit binnen de Haagse voetbalkringen bekend als de “onderwijzersclub” omdat bij de oprichting van de club in 1914 veel onderwijzers waren betrokken en ook voetbalde. Inmiddels gold deze stelling al lang niet meer en kende de club nog slechts drie onderwijzers die lid waren van sv Duinoord. In dit seizoen kwam er weer één onderwijzer bij want de nieuwe hoofdtrainer (Jan Linkerhof) stond toevallig in het dagelijkse leven ook voor de klas.
In het seizoen van het 75-jarig bestaan speelde sv Duinoord voor het eerst in de geschiedenis van de club met twee elftallen in de KNVB-Klasse.

Later hier meer……..

 

Selectiefoto sv Duinoord bij aanvang van seizoen 1989/1990. Achterste rij v.l.n.r: Martin Schaap, Marco Hoenstok, Nico de Roo, Stefan van Wingerden, Erik Spaans, Arno Swikker, Peter Penders, Oscar Stumpf, Roland Visser en Cees de Roo.
Middelste rij v.l.n.r: Jan Linkerhof (trainer), Rob Louer (leider 2e elftal), Arjen Bal, Rick van ‘ t Hooft, Marcel Wieser, Olaf Walison, Harm-Jelle van de Berg, Ron Klip, Stefan Uijtenbroek, Harry Wieser, Ben van der Meulen, Wim de Ridder (verzorger).
Voorste rij v.l.n.r: Ewald Mittendorf (sponsor) Cees Hogendorp, Hauli Tseng, Peter Heijdt, Pieter Martens, Jim Schaap, Franklin Rosenbaum, Edwin de Waal, Henk Koele en Richard Marks (grensrechter 1e elftal).

Seizoen 1991-1992

>

De zaterdag Hoofdklasse van de HVB was in het seizoen 1991-1992 uit de volgende clubs samengesteld: sv Bohemen, DORR, DSO, sv Duinoord, Ec-So, HPSV, sv De Jagers, KSD, v.v. Nationale Nederlanden, Semper Altius, TAC’90 en VCS.

Duinoord 1 sloot de eerste helft van de competitie ongeslagen en met een Periodetitel af en zag hiermee de concurrentie op een ruime afstand volgen. Ook na de winterstop ging het team van trainer Jan Linkerhof onverminderd door met punten pakken. De vraag was allang niet meer of sv Duinoord kampioen zou worden, maar wanneer! Al op zaterdag 22 februari 1992 was het dan zover. Met een ongeslagen status werd sv Duinoord de eerste standaardkampioen in de Haagse regio door in Rijswijk Ec-So met 1-3 te verslaan. Aanvoerder Franklin Rosenbaum, Peter Penders en Peter Schouman bogen een 1-0 achterstand om in een 1-3 overwinning en was zodoende na twee jaar afdelingsvoetbal weer terug in de KNVB.
Duinoord 1 kampioen op zaterdag 22-02-1992. De succesformatie van trainer Jan Linkerhof en pr-man Jan Baak bestond o.a. uit; Patrick de Kleyn (keeper), Henk Koele, Rick van der Hooft, Leo Dijkhuizen, Roland Visser, Franklin Rosenbaum, Nol Vreeswijk, Erik Spaans, Peter Penders, Tony Kranendonk en Peter Schouman.

Van de uiteindelijk 22 competitiewedstrijden wist sv Duinoord er 13 te winnen, 8 gelijk te spelen en werd er slechts 1 keer verloren. Met 34 punten, en een doelgemiddelde van 57 voor en 20 tegen, bleef men concurrent DORR maar liefst 7 punten voor. Door dit resultaat trad de (toen) oudste zaterdagvereniging uit Den Haag voor de vierde keer de KNVB in. Het was de eerste rechtstreekse promotie sinds 25 jaar.

Het seizoen 1991-1992 kan wel gerekend worden tot één van de beste seizoenen uit de historie van sv Duinoord.
Op 22 februari 1992 werd het 1e elftal kampioen, op 21 maart promoveerde Duinoord 2 en op 28 maart werd het 3e elftal kampioen. Ook de B1 van sv Duinoord werd kampioen, en wel op 22 februari 1992.

>

Seizoen 1992-1993

>

De zaterdag 4e Klasse A van de KNVB District West II was in het seizoen 1992-1993 uit de volgende clubs samengesteld: ADO, DSO, sv Duinoord, DUNO, Hoekse Boys, Honselersdijk, KMD, Loosduinen, LYRA, Maasdijk, MVV’27 en Naaldwijk.

<

Seizoen 1993-1994

>

De zaterdag 4e Klasse A van de KNVB was in het seizoen 1993-1994 uit de volgende clubs samengesteld: ADO, BVCB, sv Duinoord, DUNO, Honselersdijk, JAC, KMD, LYRA, Maasdijk, sv Nootdorp, Soccer Boys en sv Voorschoten.

>


Het complex vanuit de lucht, toen er al wat van was afgesnoept voor de huizen links op de foto.

Seizoen 1994-1995

Het seizoen 1994-1995 was wederom een zeer succesvol seizoen voor het 1e elftal van sv Duinoord. Lang streed men mee om de titel in de HVB-zaterdag Hoofdklasse waarin uiteindelijk SVPTT er met het kampioenschap vandoor ging.
Uiteindelijk had Duinoord zich wel geplaatst voor de nacompetitie voor één plaats in de 4e Klasse KNVB.
In de laatste ronde van deze nacompetitie won de formatie van de scheidende trainer Marco Lange met 5-2 van BMT. Door de minieme zege (2-1) van het in punten gelijkstaande Postalia tegen het reeds uitgeschakelde HPSV, wist sv Duinoord op doelsaldo deze nacompetitie te winnen en keerde hiermee na één seizoen weer terug in de KNVB.
In deze alles beslissende wedstrijd tegen BMT kwam sv Duinoord overigens na een kwartier voetballen op een 1-0 achterstand door een doelpunt van BMT-spits Ahmet Keloglu. UIt een vrij shop wist Edwin de Waal sv Duinoord weer op gelijke hoogte te brengen. Na de pauze kwam men binnen 20 minuten op een 3-1 voorsprong door doelpunten van Henk Koele (strafschop) en Taco de Graaf (kopbal). Vanaf de stip bracht Keloglu BMT niet alleen terug in de wedstrijd, maar bovendien het doelsaldo van Duinoord in gevaar. Met twee doelpunten maakte Michael van der Linden echter aan alle onzekerheid een einde (5-2) en kon het feest op Isabellaland beginnen.

Het seizoen was echter voor sv Duinoord nog niet afgelopen. In de 15e editie van het Haagsche Courant Cup-toernooi wist de club achtereenvolgens RAVA, GONA , Postalia en ESDO uit te schakelen en bereikte hiermee als “verst komende HVB-elftal” de kwartfinales. Omdat sv Duinoord het verst komende HVB-elftal was geworden kreeg de club van de organisatie sowieso al 10 wedstrijdballen kadoo.
In de kwartfinale moest sv Duinoord uit tegen RKSVM in Monster. Na 120 minuten voetballen stond er nog steeds de 0-0 op het scorebord. Strafschoppen moesten dus de beslissing brengen. Nadat RKSVM-er Louis Zuidgeest de zeventiende penalty had overgeschoten, hield Vincent Krens zijn zenuwen wel onder bedwang en zodoende wist sv Duinoord zich te plaatsen voor de halve finale.
Deze halve finale werd gespeeld tegen 1e Klasser Quick op “Nieuw Hanenburg”. Quick was duidelijk een maatje te groot voor het vermoeide Duinoord en wist zich met een 5-1 overwinning te plaatsen voor de HC-cup finale.
Een lang maar zeer succesvol seizoen kwam hiermee voor Duinoord ten einde.

Seizoen 1995-1996

>

Na de promotie in het vorige seizoen kwam sv Duinoord 1 dit seizoen dus weer uit in de KNVB. De formatie van de nieuwe trainer Sjaak de Bruin werd ingedeeld in de zaterdag 4e Klasse A van de KNVB met daarin als tegenstanders; Die Haghe, ‘s-Gravenzandse SV, Hoekse Boys, Honselersdijk, JAC, KMD, Leiden, Maasdijk, sv Nootdorp, PEC Den Haag en De Sleutels.

Helaas was de 4e Klasse voor sv Duinoord 1 dit seizoen iets te hoog gegrepen. Op zaterdag 18 mei 1996 moest sv Duinoord op de allerlaatste wedstrijddag op Isabellaland winnen om niet te degraderen. Sv Duinoord had op die dag alleen de pech dat tegenstander KMD moest winnen om het kampioenschap van de 4e Klasse A binnen te halen. In een zeer spannende wedstrijd stond het in de 83e minuut nog steeds 0-0 maar toe liep KMD toch uit naar een 0-2 zege en werd hiermee kampioen.

Van de 22 competitiewedstrijden werden er slechts 4 gewonnen, 5 gelijk gespeeld en maar liefst 13 verloren. Met 17 punten, en een doelsaldo van 24 voor en 51 tegen eindigde sv Duinoord op de laatste positie van de ranglijst en kukelde hiermee wederom uit de 4e Klasse.

Seizoen 1996-1997

>

<

Seizoen 1997-1998

>

De A-selectie van sv Duinoord, o.l.v. trainer Sjaak de Bruin, was voor het seizoen 1997-1998 als volgt samengesteld: Eelco Baak, Olaf Walison, Peter Walison, Rob Ahrens, Jean Claude Andrade de Carvalho, Mike Aries, Peter van den Donker, Wim van Gilst, Taco de Graaf, Ger van den Hengel, Louis Huegen, Paul Jonas, Rob van der Keur, Ron Klip, Vincent Krens, Dave Louer, Richard Mahieu, John Poot, Erik de Ridder, Dennis Roberti, Trever Rolff, Dion de Roo, Jeffrey Smink, Edward Spaans, Ronald Spaans, Erwin Steenhoek, Oscar Stumpf, Hauli Tseng, Rob van der Veen, Arie van Velzen, Bas Venneman, Thomas Venneman en Patrick Verbeek.

Het seizoen 1997-1998 werd een zeer succesvol jaar voor het 1e elftal van sv Duinoord. Het team van trainer Sjaak de Bruin stond tijdens de winterstop al ongeslagen aan kop in de 4e Klasse A van het zaterdagvoetbal.
Op zaterdag 14 maart was het dan al zover! Duinoord won thuis simpel met 4-0 van Schipluiden en toen vijf minuten na afloop van deze wedstrijd bekend werd dat de enig overgebleven concurrent, sv Nootdorp, met 2-1 van Blauw Zwart had verloren, vloeide de champagne rijkelijk aan het Isabellaland. Duinoord werd hiermee de eerste “standaard”-kampioen in de Haagse ergio.


Duinoord 1, kampioen seizoen 1997-1998. Staand v.l.n.r. Ger vd Hengel, Jan Baak, Dion de Roo, Eelco Baak, Bas Venneman, Peter vd Donker, Olaf Walison, Jean Claude Andrade Carvalho, Ron Klip, Wim van Gilst, Vincent Krens, Richard Wagner, Arie van Velzen en Andre Krens (grensrechter). Zittend Thijs van Soest, Taco de Graaf, Rob van der Veen, Trevor Rolff, Oscar Stumpf en Mike Aries. De kleine jochies links vooraan zijn Rummenige Serboni en Kay van der Laan. Op de foto ontbreken trainer Sjaak de Bruin, leider Arno Swikker en spits John Poot.

Seizoen 1998-1999

De selectie van sv Duinoord had in het seizoen 1998-1999 overmatig te maken met blessureleed. Het elftal van trainer Sjaak de Bruin draaide mede daarom een zeer matig seizoen en eindigde tenslotte op een p/d plaats in de 3e Klasse. Samen met het Rotterdamse DZB/Zevenkamp moest sv Duinoord uiteindelijk op het veld van Lyra uitmaken wie er uiteindelijk zou degraderen naar de 4e Klasse.
Trainer De Bruin moest in deze wedstrijd zelfs een beroep doen op de “oudjes” Richard Wagner en Franklin Rosenbaum. Uitgerekend Rosenbaum maakte zes minuten voor tijd de alles beslissende 3-2 en zodoende bleef sv Duinoord 3e-Klasser.
Trainer Sjaak de Bruin vertrok aan het einde van dit seizoen naar ODB en werd hij opgevolgd door Marcel Wieser.

Seizoen 1999-2000

Met een bataljon aan nieuwelingen werd het seizoen 1999/2000 met een klinkende 9-1 overwinning op UVS (za) geopend.Naarmate het seizoen vorderde werden de resultaten slechter en uiteindelijk werd de beslissingswedstrijd om degradatie, op het terrein van Sv Scheveningen, met 2-0 verloren van Loosduinen en was SV Duinoord weer een 4e klasser.

Seizoen 2001-2002

>
Na de degradatie van het afgelopen seizoen werd het 1e elftal van sv Duinoord voor het seizoen 2001-2002 ingedeeld in de 4e Klasse B van het zaterdagvoetbal en onmoette daarin DUNO, GDA, Hoekse Boys, HWD, KSD, Nationale Nederlanden, PGS, Quick Steps, RVC/Rijswijk, TAC’90, Te Werve en Vredenburch.
Na een redelijk stabiel seizoen eindigde Duinoord op een verdienstelijke 3e plaats en ging samen met SV’35 en Woubrugge uitmaken wie zich kon gaan opmaken voor de 3e klasse. Helaas was de pijp bij Duinoord leeg en werd er met 6-1 verloren van SV’35 en 5-1 van en in Woubrugge. Na dit seizoen maakte oa clubicoon Dion de Roo de overstap naar VUC en werd de selectie dermate klein dat men besloot geen 2e elftal meer in te schrijven.

Wel trok men Rob Haasjes als trainer aan voor het nieuwe seizoen.

Seizoen 2002-2003

Seizoen 2002-2003 werd een rampjaar voor Duinoord.

Niet alleen degradeerde het 1e elftal voor het eerst in de historie naar de 5e klasse, maar Duinoord werd min of meer gedwongen te fuseren.SV De Jagers leek in 1e instantie de ideale fusie partner, maar alle partijen kwamen bedrogen uit.

In 2003 ging Duinoord een fusie aan met sv de Jagers en ging men verder onder de naam Duinoord/de Jagers wat in 2007 weer een naamsverandering kreeg n.l. svLY.


Zo kwam er in 2013 een eind aan het fraaie complex aan het Isabellaland. 

 

 

Van deze voetbalvereniging hebben wij verder helaas nog geen historie kunnen achterhalen of mogen ontvangen. Als u kunt helpen met de historie van Duinoord neem dan a.u.b. contact met ons op via haagse.voetbalhistorie@gmail.com Ook oude foto’s, namen van spelers en mooie verhalen zijn van harte welkom.

Palmares sv Duinoord:

Kampioenschappen:
1953-1954 1e klasse A HVB
1967-1968 1e klasse A HVB
1991-1992 Hoofdklasse HVB
1997-1998 4e Klasse A

Andere prestatie’s:
1987-1988 Winnaar nacompetitie Hoofdklasse HVB, promotie naar de 4e Klasse KNVB
1994-1995 Winnaar nacompetitie Hoofdklasse HVB, promotie naar de 4e Klasse KNVB

Parade der trainers bij sv Duinoord

1960-1961 geen
1961-1962 geen
1962-1963 geen
1963-1964 geen
1964-1965 geen
1965-1966 geen
1966-1967 Joop Fluit (eerste “echte” officiële trainer van sv Duinoord)
1967-1968 Joop Fluit
1968-1969 Joop Fluit
1969-1970 ?
1970-1971 ?
1971-1972 ?
1972-1973 Piet van Anraad / C.Hoek (a.i.) / John van der Lubbe (a.i.)
1973-1974 John van der Lubbe
1974-1975 A.M.Bustin
1975-1976 ?
1976-1977 ?
1977-1978 Wim van der Zwart
1978-1979 Wim van der Zwart
1979-1980 Joop Fluit
1980-1981 Joop Fluit
1981-1982 Rob Haasjes
1982-1983 Rob Haasjes
1983-1984 Rob Haasjes
1984-1985 Rob Haasjes
1985-1986 Rob Haasjes
1986-1987 Rob Haasjes
1987-1988 Jan Baak
1988-1989 Jan Baak
1989-1990 Jan Linkerhof
1990-1991 Jan Linkerhof
1991-1992 Jan Linkerhof
1992-1993 Jan Linkerhof
1993-1994 Jan Linkerhof
1994-1995 Marco Lange
1995-1996 Sjaak de Bruin
1996-1997 Sjaak de Bruin
1997-1998 Sjaak de Bruin
1998-1999 Sjaak de Bruin
1999-2000 Marcel Wieser
2000-2001 Marcel Wieser
2001-2002 Rob Haasjes

Parade der voorzitters bij sv Duinoord:

1914-1919 Evert v.d. Grampel
1919-1924 N. Lamme
1924-1927 J. Touw
1927-1932 Ben van Zuiden
1932-1945 Arie Touw
1945-1948 Jan Schouten
1948- ???? Jo J.Jorwerda
???? -???? ?
???? -???? De Vos
???? -1984 Han van Delft
1984-1990 Jaap Kievit
????- 1999 Gerard Ellenbroek
1999-2002 Han van Delft

Terreinen waren sv Duinoord heeft gespeeld:

Duinoord, aanvankelijk bedoeld als ontspanningsvereniging voor onderwijzers had zijn eerste speelveld in de Dekkersduinen aan het Dekkerslaantje, waar nu de Rozenstraat is. En hiermee is tevens de naam verklaard van de club. Toen het veld in de Dekkersduinen ten prooi viel aan de bebouwing, bleef Duinoord nog enige tijd de duinen trouw. Een echt terrein huurde zij op zaterdagavond van 1 mei tot 1 september voor NLG 20,– van D.V.V., de Duinoordse Voetbalvereniging (D.V.V.), eens de club van Ir. Van Eemmenes (in die tijd een zeer bekende radiocommentator). Dit voetbalveld was gelegen op Hanenburg. Hierna verhuisde Duinoord naar de Hoekwaterstraat in Voorburg. In de oorlogsjaren moest Duinoord zijn veld aan de Hoekwaterstraat missen. Het veld was namelijk als vliegveld in gebruik. Aan de Houtweg te Loosduinen kreeg Duinoord van S.V.H. eindelijk een veld in onderhuur. Na de oorlog werd weer gespeeld in Voorburg. In 1954 stuitte de overgang naar de KNVB bijna af op de terreinmoeilijkheden. Duinoord had geen KNVB-veld, doch na veel moeite kreeg zij eindelijk huisvesting voor het eerste elftal bij B.T.C. aan de Houtweg te Loosduinen. In 1956 ruilde Duinoord de inwoning bij B.T.C. voor die bij V.U.C. De overige elftallen bleven aan de Hoekwaterstraat te Voorburg spelen.  In 1972 trof Duinoord – om de dreigende inwoning te voorkomen – voorbereidingen om over te gaan tot bespeling van haar velden op zondag. Voor zowel dames- als herenvoetbal op zondag blijkt weinig belangstelling te bestaan. Het eerste contact met de handbalvereniging Union Sport werd via de toenmalige secretaris, later jarenlang voorzitter van Duinoord , de heer J.J. van Delft gelegd. Op 20 augustus 1972 verklaarde de handbalvereniging zich bereid een fusie met Duinoord aan te gaan, zodat Duinoord een handbalafdeling rijker werd en dus ook zondags op haar velden ging spelen. Jaren later werd de handbalafdeling opgeheven en speelde Duinoord (later Duinoord/Jagers)  tot 2008 op het Isabellaland.

 

Erevoorzitters sv Duinoord:

Arie Touw

Ereleden sv Duinoord:

J. Touw
J.A. van Diedenhoven
J.J. Jorwerda
T.J. van de Sluis

Leden van verdienste sv Duinoord:

J. Schouten
G. de Vries
A.F. Demmers
H.J. Brinkhorst
J. Mulder

?

Zijn we nog naar op zoek

ARIE TOUW “MISTER” DUINOORD

Bij de oprichting van Duinoord werd hij penningmeester. Dat deed hij zo goed, dat hij twee jaar later al, in 1916 secretaris werd, hetgeen hij tot 1933 is gebleven. Toen kwam de voorzittershamer in zijn handen. Vijftien jaar lang heeft hij Duinoord in de meest moeilijke omstandigheden (oorlogsjaren) geleid. Hij was de ziel van Duinoord. In 1939 werd hij om zijn grote verdienste voor de vereniging benoemd tot erelid, tegelijk met zijn broer en medeoprichter Han Touw. In 1948 vond hij, dat een jongere kracht zijn leidende functie maar moest overnemen. Echter, hij werd erevoorzitter, hetgeen hij tot 1952 is gebleven. In 1954 keerde hij in de bestuurskring terug, want ter gelegenheid van het 40-jarig bestaan van Duinoord werd Arie Touw – tot erevoorzitter benoemd. Geen wonder dat men in die tijd spreekt van de vereniging, die “het levenswerk” van Arie Touw is.