Al vele jaren denk ik bij mezelf; ‘waar ben ik toch aan begonnen’, toen ik twaalf jaar geleden met een website over de Haagse voetbalhistorie begon. Immers, mijn hobby is een uit de hand gelopen hobby geworden, waarbij ik er zo goed als alleen voor ben komen te staan. Het is de “oude-garde” die mij op de been houdt, maar hoelang houd ik dit nog vol?
U mag het best weten dat ik al een aantal keren op het punt heb gestaan om met die hele Haagse voetbalhistorie te stoppen. Voetbal is altijd mijn leven geweest maar het hele Haagse voetbalwereldje is anno nu niet meer mijn ding. Net als in de maatschappij is alles in het voetballen harder, onpersoonlijker en egoïstischer geworden. In de loop der jaren zag ik dit bij voetbalverenigingen, trainers, spelers en scheidsrechters. Uitzonderingen (echte clubmensen) natuurlijk daar gelaten, maar die sterven zo langzamerhand ook uit.
Voetbalverenigingen zijn tegenwoordig meer bedrijven geworden met een verenigingsmanager, technische commissies, bestuur en noem maar op. Oude gezellige clubhuizen werden afgebroken en daarvoor kwamen buurthuizen van de toekomst voor in de plaats, die aan allemaal strenge regels moesten voldoen. Nog wel met een bar maar het liefst ziet de gemeente (en de KNVB) die in de toekomst ook verdwijnen. Het lijkt er steeds meer op dat voetbal een elitesport is geworden en niet meer voor de gewone man zoals u en ik. De vele strengere regels van de KNVB heeft daarbij behoorlijk op ingehakt. Na een week van hard werken is het toch geweldig om in het weekend met je maten te voetballen en vooral met een paar ‘kratjes’ een derde helft te vieren of met een biertje langs de lijn het eerste elftal aan te moedigen. En wat keek ik er vroeger als kind naar uit dat ik na het voetballen van mijn vader in de kantine een colaatje en een broodje kroket of patatje mocht gaan halen. Dit schijnt nu ineens ook weer ongezond te zijn.
Het lijkt er op dat de amateurclubs zich steeds meer willen spiegelen aan de profclubs. Bij tegenvallende resultaten van het vlaggenschip van de vereniging is het tegenwoordig mode geworden om dan de trainer de laan uit te sturen, of het nu zijn schuld is of niet. Het maakt dan ook niet meer uit of je voorheen zoveel hebt betekend voor diezelfde club, je wordt gewoon bij het grofvuil gezet en je collega-trainers staan te popelen om je baantje over te nemen. Waar is die collegialiteit gebleven vraag ik me dan af.
Nog een voorbeeld. Binnenkort begint de overschrijvingsperiode en lezen we dat spelers weer massaal van club gaan veranderen. Zelfs spelers die nog geen drie keer een bal kunnen hooghouden moeten wel even in de media vermeld worden dat ze van club A naar club B gaan. Sommige voetbalverenigingen worden dan weer “leeggeplukt” omdat ze bij een andere club wel geld krijgen. Bij weer andere clubs gaan de spelers met hun vertrekkende trainer mee. Waar is die clubliefde gebleven? Als de KNVB iedere keer met zoveel nieuwe regeltjes komt, waarom dan niet de regel dat je in de senioren slechts drie keer van club mag veranderen?
Ook bij wedstrijden in het lagere voetbal en veteranen gaat het ieder seizoen mis en wordt het van kwaad tot erger. De rede? Veel “eigen” scheidsrechters, en vooral grensrechters, maken er een potje van. Puur om hun thuisspelende club te laten winnen. Vele wedstrijden ontaarden dan in een vechtpartij en worden gestaakt. Dit wordt dan echter niet op het wedstrijdformulier gezet want men is bang voor represailles van de KNVB, omdat de club al zo’n slechte naam heeft. Het is nu al zover dat bepaalde clubs (elftallen) niet meer tegen elkaar willen voetballen. Sterker nog, aan mij is zelfs door een elftal gevraagd of ik, buiten de KNVB om, een competitie wil gaan organiseren voor veteranenteams. Ik waag mij daar echter niet aan want ik wil deze verantwoording niet op me nemen. Maar dat dit foute boel is weet iedereen.
Nee, laat mij me maar bezig houden met die oude gezellige Haagse voetbaltijden van weleer. Mensen ontmoeten die vol trots de foto’s van hun “cluppie” laten zien en daarbij prachtige verhalen vertellen. Telkens weer voel ik dan die liefde en de emotie als ze over hun voetbalclub praten. Ik zag die emotie ook bij Ger Fens toen we jaren later over zijn oude Hsv Kranenburg veld liepen. En bij Karel Zwarts toen we na 40 jaar de oude ESDO kantine bezochten waaraan hij ook aan de bouw had meegeholpen. Alles was nog precies hetzelfde, alsof de tijd veertig jaar had stil gestaan. En zo kan ik nog tientallen voorbeelden noemen. Stoere mannen die hun emotie tonen, dan weet je pas dat hun club altijd in het hart zit getatoeëerd. ‘Gelukkig hebben wij die mooie en gezellige tijden meegemaakt Rob’, hoor ik ze dan zeggen.Het bezorgt mij steeds weer kippenvel.
In die twaalf jaar heb ik zoveel bijzondere mensen ontmoet die allemaal één ding gelijk hadden; de liefde voor het Haagse voetbal. Bij velen daarvan was het iedere dag voetballen met o.a. wildvoetbal, zaalvoetbal, trainen en uiteraard competitievoetbal. Of gewoon iedere dag op de club werkzaamheden verrichten, het was de gewoonste zaak van de wereld.
Ome Jan Doorschodt, één van de inmiddels honderden bijzondere en echte clubmensen uit de Haagse voetbalhistorie die ik heb mogen ontmoeten.
Een aantal jaren geleden werd ik op straat herkend. ‘Jij bent toch van de Haagse voetbalhistorie’ werd er gevraagd. ‘Ja klopt’, was vol trots mijn antwoord. ‘Joh, mijn bejaarde vader had helemaal niets met computers maar iedere keer als hij bij mij was zat hij uren achter mijn computer al die historie en oude foto’s te bekijken. Hij vindt dat prachtig. Ik heb hem dus ook maar een computer gegeven en nu bezoekt hij iedere dag je site’ wist deze ras Hagenees mij te vertellen. Ja en toen dacht ik bij mezelf, hier doe ik het toch allemaal voor. Puur voor die mensen die niet veel meer hebben en terugdenken aan hun mooie verleden. Een mooier compliment kan je niet krijgen en dit geeft mij dan weer de motivatie om er mee door te gaan.
Zoals eerder gezegd, mijn hobby is uit de hand gelopen. De site is immens populair bij de doelgroep van 50+ en daarom is het voor mij onbegrijpelijk dat het (Haagse) bedrijfsleven mij hierin maar niet wil ondersteunen. Neem eens een voorbeeld aan La Costa Zonnestudio’s, DRG VvE Beheer en GWD Webdesign, die dit wel inzien en de website gelukkig wel al vele jaren ondersteunen en draaiende houden. Met meer financiële mogelijkheden kan ik mijn vele plannen die ik voor ogen heb met onze prachtige voetbalhistorie verder gaan uitbreiden.
Laten we nou met z’n allen weer normaal gaan doen en neem is een voorbeeld aan onze oudere generatie die veel hebben meegemaakt. Die altijd voor alles en iedereen klaarstonden en nooit te beroerd waren om vrijwilligerswerk te doen. Laat die eenheid, collegialiteit, maar vooral het respect, weer terugkomen in ons Haagse voetbalwereldje want als het zo doorgaat gaan er nog veel meer voetballers ermee stoppen en gaan er nog meer clubs verdwijnen. En wie weet kom ik dan ooit eens bij u langs om te horen dat u uw “cluppie” zo mis.
Rob Pronk
07 april 2019
