Begin 1983 had Herman Souer het moeilijk. Zijn NLS, de voetbalclub waarvoor hij zich bijna 30 jaar letterlijk uitsloofde, was er ineens niet meer. Persoonlijk hakte hij op zondag 30 januari 1983 de knoop al door toen zijn ‘cluppie’ voor de zoveelste keer negatief in het nieuws kwam. Echter op dinsdagavond 1 februari 1983, tijdens een Buitengewone Algemene Ledenvergadering, werd NLS’s lot definitief bezegeld. Ook toen was Souer de man die de feitelijke beslissing nam. Doorgaan had, zo vond hij niet alleen, geen enkele zin meer.

Sinds 1954 was Herman Souer actief voor NLS. Als speler had hij zelfs nog heel even in het eerste elftal gekeept. Pas in 1980 stopte hij als actief voetballer. Herman Souer was bij NLS vooral als Manusje-van-alles actief. Zo was hij Elftalcommissielid, secretaris, jeugdsecretaris, maker van het clubblad, lijnenkalker, (club)scheidsrechter en had hij de lichtmasten rondom het veld aangelegd. Geen wonder dat hij later Lid van Verdienste bij NLS werd.

Lief en leed maakte Herman Souer bij zijn geliefde NLS mee. Tot tweemaal toe had zijn club op de rand van de afgrond gestaan. De eerste keer werd de dreigende opheffing afgewend door de komst van de Bremah-groep, met o.a. Guus Haak en Joop Jochems. Met dit elftal (NLS-Bremah) werd men ook kampioen. Helaas viel het team daarna weer uit elkaar en volgde er weer degradatie.

De volgende opleving werd veroorzaakt doordat geleidelijk steeds meer jongens van het woonwagenkamp aan de Leyweg bij NLS kwamen voetballen. NLS had hierdoor weer een goed eerste elftal met als hoogtepunt het seizoen 1980-1981. Aan het einde van dit seizoen won NLS de Haagsche Courant Cup (Voetbal-West toernooi). Een jaar later werd men, op 1 punt na, net geen kampioen en toen kwam helaas de klad er weer in.

In het seizoen 1982-1983 liep het bij NLS aanvankelijk goed, maar toen voorzitter Brummer stopte ging het snel bergafwaarts met de club. Bap Brummer moest om gezondheidsredenen stoppen.

Schip niet laten zinken

Herman Souer bleef zijn club, soms tegen beter weten in, trouw. Maar hij wist dat er eigenlijk geen redden meer aan was. Dat NLS reddeloos was geworden had volgens Souer twee hoofdoorzaken. Als eerste dat Brummer weg was. Hij had het hele zakie onder de duim want tegen hem durfde niemand wat te zeggen. De andere oorzaak was de kantine, dat was een verschrikking. Volgens Souer was die oude houten kantine voor 40% de oorzaak van het uit elkaar vallen van zijn club. Bap Brummer was dag en nacht bezig geweest voor een oplossing. De gemeente beloofde hem koeien met gouden horens maar daarna kreeg hij steeds nul op het rekest.

Zo kon het dus niet langer. Zeker niet toen op zondag 30 januari 1983 weer een NLS-speler in de fout ging en de scheidsrechter de wedstrijd tegen GONA bij een 0-1 stand staakte. Souer ontvluchtte die zondagavond zijn huis en de telefoon om de pers te ontwijken. Een dag later lichtte hij de HVB al in en op die bewuste dinsdag werd tijdens de B.A.L.V. definitief de stekker uit de club gehaald.

Clubliefde maakt blind want in principe had hij het nog een keer kunnen proberen maar dan had NLS nog maar één elftal overgehouden en dan had zijn club tegen schulden aangelopen. Waar deed Herman Souer het toch allemaal voor? Puur voor de goedwillende jongens wilde hij het schip niet laten zinken.

Een vreemd gevoel

Herman Souer, vroeger bekend als ‘de geestelijke vader’ van NLS stopte al zijn vrije tijd en energie in de club. Hij was hiermee zowat elke avond en in het weekend mee bezig. Hij deed alles voor de jongens. Zijn vrouw deed daar niets voor onder en ook zijn jongste zoon groeide in de NLS-kantine op.
Zijn vrouw werkte jaren lang in de kantine en waste altijd de shirtjes. Natuurlijk hebben ze ook veel plezier aan NLS beleefd zoals de kampioenschappen, het weekend in Zeist en, de door de spelers betaalde vijfdaagse reis naar Spanje. Die mooie momenten kon niemand ze meer afpakken.

Toen de kogel eenmaal door de kerk was liep Herman ook nog zijn Zilveren Speld van NLS mis. Toch handelde hij alles nog netjes af en hielp hij de goedwillende jongens naar een andere club. Toen alles was afgerond was het definitief over met de inspanningen voor zijn NLS. Dat was wel een vreemd gevoel.

Aan medeleven geen gebrek

Het bericht van de ondergang van NLS veroorzaakte heel wat reactie in het Haagse voetbalwereldje en aan medeleven was bepaald geen gebrek. De telefoon in huize Souer bleef maar rinkelen. Oud-leden, bevriende clubs, verraste clubbestuurders, zij allen voelden sterk met Herman Souer mee. Bijna dertig jaar alles gegeven en dan moest het zo aflopen.

Herman zijn zoons gingen bij sv De Jagers voetballen en hij ging daar nu kijken. Langzamerhand werd sv De Jagers zijn nieuwe club, ook al omdat er veel oud NLS-leden daar nu speelden.

Artikel uit de Voetbal West van 9 februari 1983

Geschreven door Pim Beukema, enigszins aangepast door Rob Pronk

Haagse Voetbalhistorie
16-01-2018