Pas op 16 april j.l. werd ik geconfronteerd met het droevige bericht dat mijn steun en toeverlaat Erik van der Klaauw reeds op 20 december 2013 is overleden. Helaas is mij niet de mogelijkheid gegund om op een waardige en passende wijze afscheid van deze geweldige en unieke man te nemen.
Mijn eerste contact met Erik was in 2008. M’n website was net enkele maanden on-line en Erik mailde al vanaf het begin dagelijks heel veel “nieuwe” informatie, voor bij de historie van een bepaalde club. Na mijn vraag of hij tot ons team wilde toetreden reageerde Erik gelijk positief. Erik vertelde mij wel dat hij liever “achter de schermen” aan de site wilde werken en dus nooit in “the picture” wil komen te staan.
De klik was er gelijk tussen ons en het voelde allemaal goed aan. Ondanks dat ik Erik nog nooit had gezien en verder nog helemaal niets van hem wist vertrouwde ik hem alle toegangscodes van de website en heeft hij vanaf dat moment zoveel voor de site betekend.
Pas enkele maanden later ontmoette ik Erik voor het eerst. Hij was de eeuwige vrijgezel en verzorgde al vele jaren zijn ernstig zieke moeder bij hem thuis. Toen zijn moeder eenmaal kwam te overlijden besloot ik uit diepe respect naar de crematie te gaan. Met stomheid was ik verslagen dat naast mijn aanwezigheid slechts Erik, zijn broer en zijn zus aanwezig waren bij deze crematie. Erik vertelde mij dat hij verder geen familie had en dat hij verder nooit contact meer had met zijn broer en zus. Nooit is er door hun naar Erik en zijn moeder omgekeken totdat vlak na de crematie broertje- en zusje-lief een gedeelte van Erik’s en zijn moeders huis opeiste.
Goed, we pakte samen de site weer op en we kregen het steeds drukker. Langzamerhand kreeg ik steeds meer van Erik te horen / weten. Erik van der Klaauw was bijvoorbeeld Erelid van de Hsv Celeritas en is (volgens mij) zijn hele leven lid van deze club geweest.
Ook was hij sinds 1 oktober 1962, dus ruim 51 jaar, lid van de Haagse Scheidsrechters Vereniging. Tijdens de op 17 april 2013 gehouden Algemene Ledenvergadering werd hij gehuldigd vanwege het feit dat hij in het verenigingsjaar 2012 50 jaar lid van de HSV was. Uit zijn langdurige scheidsrechterscarrière is alom bekend dat Erik de door hem te leiden wedstrijden per fiets bezocht. Een man met een enorme conditie maar bovendien een scheidsrechter met een fenomenale spelregelkennis. Menigmaal werd Erik spelregelkampioen van de HSV. De absolute bekroning op zijn spelregelkennis werd behaald door het behalen van het individuele spelregelkampioenschap van Nederland.
Misschien klinkt het een beetje oneerbiedig maar Erik was een zogenaamde “kluizenaar”. Hij kwam bijna alleen de deur nog maar uit voor zijn twee grote passies, hardlopen en fietsen. Maar ineens zag ik hem op een dag langs het veld staan kijken naar het jeugdelftal waarvan ik de trainer was. Dit gebeurde steeds vaker en op een gegeven moment besloot hij, na tientallen jaren, om ook weer eens zijn scheidsrechters-tenue uit de motten-ballen te halen en mijn jeugdteam te fluiten.
Erik was de beroerdste niet, stond bijna 24 uur per dag voor mij klaar. Iedere dag was hij standaard om 4.00 uur ‘s-ochtends op en begon hij al aan de site te werken. Had ik weer eens problemen met m’n computer, dan kwam hij onmiddellijk vanaf Rijswijk (door weer en wind) op de fiets naar mij toe om dit te verhelpen.
Halverwege het jaar 2013 vertelde hij mij dat hij een heupblessure had en al weken niet had kunnen hardlopen en fietsen. Na een val in huis werd hij vervolgens opgenomen in het Reinier de Graaf Ziekenhuis in Delft. Bij mijn eerste bezoek schrok ik me rot toen ik constateerde dat hij op de afdeling oncologie lag. Volgens hem was er niets aan de hand, er was verder geen plek in het ziekenhuis vandaar dat hij daar lag, vertelde hij. Een week later, bij m’n volgende bezoek, lag Erik echter nog steeds op deze afdeling en toen kreeg ik toch wel mijn twijfels!
Vervolgens mocht Erik weer naar huis. Hij kon echter nauwelijks meer lopen en had geen enkele hulp in huis. Wat ik ook aanbood, hij dulde geen enkele hulp en hij had liever niet dat ik bij hem thuis langskwam. Via de telefoon hadden we nog wel veel contact maar ook die werden naar loop van tijd steeds korter.
Halverwege december sprak ik Erik voor het laatst. Hij wilde rust, en ik hoefde hem ook even niet meer te bellen. Ik wist precies hoe Erik was en besloot hem dus ook even die rust te geven.
Twee maanden later besloot ik weer contact met hem op te nemen maar ineens was zijn nummer geblokkeerd. Erik was ineens totaal onbereikbaar en spoorloos voor mij. Inmiddels was mij ook te horen gekomen dat zijn huis te koop stond.
Op donderdag 16 april 2014 kreeg ik de bevestiging van Ben Lammers dat Erik dus op 20 december 2013 was overleden. Was dat niet vlak na ons laatste telefoongesprek? Was dit dus ons afscheid, besef ik nu pas! Wilde je mij niet tot last zijn omdat ik het al zo druk had?
Erik, bedankt voor al die fantastische hulp en dat je altijd voor me klaar stond. Zonder jou had www.haagsevoetbalhistorie.nl nooit zo groot geworden, dat weet ik 100% zeker.
R.I.P. maatje
Rob Pronk
