In de kantine van HMSH hangen talrijke elftalfoto’s die de rijke geschiedenis van de club vertellen. Op veel van deze foto’s staan Nol (51) en Herman Thomassen (47) vaak met bloemen in de hand afgebeeld. De twee broers behoren tot het erfgoed van Houdt Moedig Stand Haag.

Deze donderdagavond kijken secretaris Bert Mulder en voorzitter Theo van den Boogaard in HMSH kantine naar de verrichtingen van Manchester United op televisie. Herman Thomassen leidt Rob Pronk als een volleerd museumgids langs de muren die behangen zijn met foto’s uit het verleden van de club.

20160218_200157

Dan zwaait de kantinedeur open en stapt Nol Thomassen binnen. De verfijnd technicus, gezegend met lepe pasjes maar altijd bescheiden gebleven, groet de aanwezigen en besteld een koffie. Bij de broers Thomassen stroomt het HMSH bloed al sinds hun geboorte door de aderen. Niet zo vreemd want vader Louis speelde liefst vijftien jaar in het eerste elftal en moeder werkte mee in de kantine. Als spits bouwde Louis Thomassen een reputatie op waar nog altijd met ontzag over wordt gesproken door hen die hem hebben zien spelen. ,,Van onze vader werd altijd gezegd dat je beter een stoel op de penaltystip kon neerzetten zo weinig liep hij. Maar hij had aan een kansje genoeg om te kunnen scoren, “schetst Herman Thomassen.

Geboren bij HMSH

In huize Thomassen waren de ontwikkelingen bij HMSH een geliefd gespreksonderwerp. ,,Wij zijn hier geboren, “zegt Herman Thomassen. ,,Ja, HMSH is ons echt met de paplepel ingegoten. Elk weekend waren we hier te vinden.” Nol Thomassen: ,,We spreken over de jaren zeventig. Toen ik begon met voetballen bestonden er nog geen miniwelpen dus mocht je pas als achtjarige beginnen met voetballen. We begonnen een jaartje eerder. Herman heeft nog wel in de mini welpen gespeeld.” Nol Thomassen debuteerde op zijn zestiende in het eerste van HMSH. Om hem heen zaten in de kleedkamer routiniers als Wim Schot, Leen van der Knoop en Peter Landers. ,,Ik was helemaal maf van voetbal. Ik speelde op zaterdag bij de A-junioren en zondag deed ik met het eerste mee. Ik ging altijd met mijn vader mee. Mijn tas had voor de zekerheid ik altijd bij me want ik misschien kon ik nog wel meedoen. In het eerste jaar was het geen probleem dat ik op zaterdag en zondag voetbalde. Het jaar daarna wel. Maar ik weigerde het voetballen bij de A-jeugd op te geven. Ik wilde mijn vrienden niet in de steek laten. “

Spits uit noodzaak

Het debuut van Herman Thomassen in HMSH 1 staat niet in de voorste rijen van zijn geheugen gegrift. Na enig denkwerk komt de wedstrijd dan toch bovendrijven. ,,Dat was een oefenwedstrijd tegen VUC. Net als Nol speelde ik ook laatste man. Dat was natuurlijk wel mijn pech. Zijn meespelen stond natuurlijk nooit er discussie. Tijdens een oefenwedstrijd tegen ODB ging Nol in de spits spelen om mij een kans als laatste man te geven. We wonnen weliswaar met 5-4 maar die vier tegendoelpunten werden mij voor een groot deel wel aangerekend. Tijdens een volgende oefenwedstrijd tegen VUC begon ik op de bank en speelde Nol in het tweede. Bij het eerste raakte Michel Wareman geblesseerd en uit pure noodzaak maakte ik toen een invalbeurt in de spits. Prompt scoorde ik en werd ik stilaan steeds vaker in de aanval geposeerd. Ik debuteerde gelijktijdig met Dennis Schroevers. Wat technisch een veel meer gepolijste speler was dan ik. Alleen wat ik wel goed kon was de bal bij mij houden. Dennis en ik voelde elkaar perfect aan. Daar tussendoor liep ook nog Mario de Boer. Sportief hebben we echt schitterende jaren meegemaakt. Nol heeft als het gaat om prijzen winnen misschien nog wel meer meegemaakt dan ik. Hier speelde jongens als Edwin Brouwers, Pierre Schultz, Richard Verschelden en Johan Keus. Dat waren op de amateurvelden klinkende namen hoor. En dan mag ik Leen en Martin Knoop zeker ook niet vergeten. Deze mannen hebben voor HMSH ook ontzettend veel betekend. Zeker ook na hun voetbalcarrière. ” Nol Thomassen. ,,Een weet je wat het mooiste was. Wanneer dit soort jongens hier uiteindelijk kwamen voetballen bleven ze ook meteen voor langere tijd. Er heerste hier altijd een prettige sfeer.”

Samen scoren in HC Cup finale

Sportief beleefde de broers twee alles overstijgende hoogtepunten. In 1984 was daar de titel in derde klasse en het winnen van de HC cup. Tien jaar later was daar opnieuw een dubbel. Kampioen in de tweede klasse en weer kon er een HC Cup omhoog worden gehouden. Herman Thomassen: ,, In 1984 wonnen we de HC Cup ten koste van KMD op het complex van ’s Gravenzande voor zo’n 2000 toeschouwers. De tweede HC Cup wonnen we op Houtrust voor bijna 5.000 toeschouwers van DEVJO. In die wedstrijd hebben we ook beide gescoord. Dat maakt het voor mij wel een van de meest dierbare herinneringen.”

20160218_213650

Trouw aan HMSH

Met het verstrijken der jaren werd het voor HMSH steeds moeilijker om het hoofd boven water te houden. In de tegenwoordige tijd heeft de trots van de Vrederustlaan zelfs geen standaardelftal meer. Vele leden keerde de club de rug toe. De broers Thomassen zijn Houdt Moedig Stand Haag tot op de dag van vandaag trouw gebleven. Zo speelt Nol in de veteranen vaak tegen teams waarvan de meeste spelers zijn zoon hadden kunnen zijn. Herman Thomassen. ,,Onze vader is ook nooit weggeweest. Dat geldt overigens ook voor Leen en Martin Knoop. Ook zij zijn de club altijd trouw gebleven.” Nol Thomassen: ,,Ik ben ooit eens door Voorburg benaderd. Zijdelings hebben John Blok en Ron Cramer weleens gevraagd of ik naar Scheveningen wilde komen. Met hun speelde ik voor de lol met het Schevenings elftal mee. Pierre Schultz vroeg weleens of ik geld wilde verdienen bij TONEGIDO maar dat interesseerde mij niets. Ik had een goede baan waar ik mijn geld verdiende. Ik denk dat ook wel meespeelde dat de Haagse voetbalwereld wel wist dat ik HMSH nooit ging verlaten. Ik denk dat mijn vader het ook vreselijk zou hebben gevonden wanneer ik ergens anders was gaan voetballen.” Herman Thomassen schiet prompt in de lach wanneer hij terugdenkt aan die ene keer dat hij HMSH had verlaten. ,,Ik speelde in de jeugd en raakte bevriend met Bennie Steijn die bij RVC voetbalde. Hij haalde mij over om daar ook te gaan voetballen. Mijn vader vond het helemaal niets. Toen we een keer moesten spelen tegen Scheveningen op veld drie zag ik dat hij zich had verstopt achter een boom. Uiteindelijk kreeg ik nooit echt een serieuze kans en toen er een nieuwe jongen kwam die na twee trainingen als laatste man werd neergezet wist ik genoeg en ben ik weer teruggegaan naar HMSH.”

Dave Grondel
Maart 2016