Het voormalige Haagse sport- en evenementencomplex Houtrust tussen Sportlaan, Houtrustweg en Laan van Poot is nu al een hele tijd dood en begraven. Het oude stadion werd al eerder gesloopt, er spelen nu Scheveningse voetbalamateurs en op de plaats van de vroegere Houtrusthallen staan nu een school en een fitnesscentrum.
Vanaf halverwege de jaren vijftig moest de amateurclub HBS, die al sinds mensenheugenis Houtrust als thuishonk had, z’n accomodatie delen met de (semi)profclub SHS (Holland Sport); in de Houtrusthallen speelden de handbalclub Operatie’55 en de ijshockeyclub Hijs Hokij. Vooral het Houtruststadion was altijd al een enorme trekpleister, ook voordat er aan betaald voetbal werd gedaan.
Als kind kwam ik er al graag om de HBS-ers Langelaan, Kuneman, Schwencke, Anton van der Vegt, doelman Ton van der Land, en later Leo Lentz en Louis Bolt in actie te zien – met de laatste twee heb ik trouwens nog gestraatvoetbald, vlak voor ons huis in de Patrijslaan.
Na 1955 werden dus ook de wedstrijden van de (semi)profclub Holland Sport in het #Houtruststadion afgewerkt, en niet alle Vogelwijkers zullen blij zijn geweest met de mensenmassa’s die op die happenings afkwamen, het nodige zwerfvuil achterlatend op hun tocht langs de keurige voortuintjes.
Heerlijk vond ik die volkse reuring rond de wedstrijden van de semiprofclub. Vlak voor elke thuiswedstrijd werd Voor 25 cent een ‘sportgids’ uitgevent, een armetierig blaadje met de opstellingen ‘der beide elftallen’; boven de tribunes dreven dreven dikke rookwolken van zware shag en er hing de vertrouwde geur van warme worst. Tot eind jaren-vijftig liep er ook vaak een Indonesiër rond met een uitgeklapt tableau voor zijn buik met daarop allerlei snacks (‘pinda pinda, lekka lekka’).
Maar als je je op de staantribune ‘zeezijde’ bovenaan, bij de klok, even omdraaide, keek je neer op een totaal andere wereld, een wereld waarin zowel jongemannen als buikige veertigers in lange witte broek het edele cricketspel beoefenden, the King of sports. Daar geen reuring en zware shag, maar een intense, rituele rust, nu en dan onderbroken door beschaafd handgeklap in het bij deze sport behorende tempo van éen klap per seconde, als er weer een vier of een zes was geslagen of als de in fraaie stijl battende Ron #Rishworth een subtiele ‘late cut’ had afgeleverd. Met mijn sportieve vader zat ik menige cricketwedstrijd uit, soms ook van Quick , een kilometer verderop aan de De Savornin Lohmanlaan.
Hoe anders ging het toe bij de wedstrijden van Holland Sport! De tribunes puilden soms uit met 26.000 toeschouwers. Feijenoord is er ooit in een bomvol stadion verslagen met 4-2, grote broer ADO met 1-0.. maar meestal verloor de cultvlub dit soort wedstrijden. Ik kan zo nog tientallen spelers van toen opnoemen en zie dan gelijk hun acties voor me – het doeltreffende hakje van Jan Huntink, de slidings van Jan Teske, de produktieve Sjaak #Roggeveen, de wervelende acties van draaitol Piet van Wouw, de broers #Valkenhoff (Toon als linksback en Theo als voorhoedespeler), de klasbakken Mick Clavan en Wim Landman, een klassekeeper met een dramatisch verhaal, de back Jan #Kruitbosch (type Tom Beugelsdijk) en Jan #Fransz, met zijn dieptepasses. Ook Feyenoorder-voor-het-leven Jan #Boskamp gaf nog enige tijd een boost aan het spel van de cultclub.
Twee werelden op éen sportcomplex, de wereld van de oude amateurclub Houdt Braef Stant en die van de door vermogende zakenlieden gesponsorde semiprofs.
Twee heel verschillende culturen op ̩en plek Рeen paradijs voor wie geboeid is door voetbal en de mensen en dingen daaromheen.
Bernard Kulche
05-11-2024
