Zijn gezondheid mag Bertus van Spronsen (77) dan in de steek laten. De voetbaljukebox van de Haagse voetbalcoryfee valt nooit stil.
Bertus van Spronsen is een wandelende voetbal jukebox. Een druk op de knop en de anekdotes en verhalen stromen onafgebroken door de huiskamer van de aanleuning naast het Uiterjoon verzorgingshuis. De jukebox speelt zeker niet alleen gouwe ouwe hits af. Het voetbal van vandaag houdt de oud voetballer en trainer nog altijd scherp in de gaten. De afstandbediening van de televisie is een van zijn beste vrienden nu hij door zijn gebroken heup aan zijn stoel zit gekluisterd. ,,Ik kan niet zeggen dat ik heb genoten van het EK. Man, man. Dat viel tegen. Je ziet geen voetballers meer die een actie mogen maken. Alles staat in het teken van het teambelang,” steekt hij direct van wal.
Bestuursleden snapten geen snars van voetbal
Bertus van Spronsen begon met voetballen als jeugdlid van ADO en stapte vervolgens over naar het tweede team van Holland Sport. Het betaald voetbal avontuur had een episode langer kunnen duren wanneer hij na zijn diensttijd een contract bij de toenmalige profclub ’t Gooi in Hilversum had getekend. Zo ver kwam het echter niet. Een beenblessure gooide roet in het eten. Van Spronsen heeft er zeker geen mindere voetbalcarrière door beleefd. Marathon, Archipel, HMSH, Scheveningen (zo), De Zwarte Schapen. Het is zomaar een willekeurige opsomming van de clubs die hij als trainer en speler op zijn voetbal cv heeft staan. Aan de ene club plakken mooiere herinneringen dan de ander. ,,Ik ben bij veel clubs bestuursleden tegen het lijf gelopen die er echt geen snars van begrepen. Bij Scheveningen vroeg ik mij weleens af waarom de voorzitter nooit kwam kijken op zondag. Bleek dat hij dan met zijn kinderen moest zwemmen. Daar kon ik slecht tegen. Kijk, bij Oranjeplein begreep lang ook niet ieder bestuurslid iets van voetbal maar die mensen wisten dat ook van hun zelf.”
Bij Oranjeplein was niets te gek
Oranjeplein. Van alle clubs die hij tijdens zijn voetballoopbaan passeerde liggen hier de mooiste herinneringen opgesloten. Hij speelde er samen met onder meer Wim Kloor, Henk Houwaart en Han Romeijn in een ploeg die in 1963 voor het eerst in de clubhistorie promoveerde naar de derde klasse. ,,De humor bij Oranjeplein was geweldig. Trainer Frans Kok nam voor een training nooit meer dan een net vol ballen en een witte stoel mee naar buiten. Nooit iets anders. Op een dag was die stoel opeens verdwenen. Die dreef in de sloot.” De anekdotes vliegen door de kamer. ,,Bestuurslid Arie Houwaart deed eens mee aan een belspel op de radio. Hij kon een leuk bedrag voor de club verdienen. Daarvoor moest hij het geldbedrag raden wat in kas zat. ‘Meneer Houwaart het is een bedrag tussen de 250 en 375 gulden.’Houwaart gaf aan dat hij het spelletje begreep en antwoordde; 450 gulden.’ Elke vrijdagavond was Van Spronsen samen met zijn ploeggenoten te vinden in café Rustemeijer op de hoek van het Groenewegje-Koningstraat. ,,Dan werden de wedstrijden van het weekend doorgenomen. Echt bij Oranjeplein was niets te gek.”
Complimenten van Faas Wilkes
In 1975 keerde Van Spronsen terug naar de club aan de Buurtweg. Het is de start van zijn trainerscarrière. Met spelers als Theo Mulder, Gerard Durand, John Tiemens, Henk Nieuwenburg en keeper Leo Vis promoveert Oranjeplein binnen twee jaar van de vierde naar de tweede klasse. Nooit eerder speelde de club op zo’n hoog niveau. ,,Bij Xerxes kregen we eens de complimenten van Faas Wilkes. Hij was onder de indruk van de kwaliteiten van de ploeg. Dat maakte mij wel trots natuurlijk.
Oranjeplein 1 in het seizoen 1978-1979 met staande helemaal links Bertus va.n Spronsen.
Oranjeplein was een prachtige vereniging. Het had alleen een manco. Het hoofdveld was ongelooflijk slecht. Wanneer we uit moesten spelen op een mooi strak gemaaid veld dan speelde we de sterren van de hemel. Thuis op ons knollenveld was het vaak lange halen vroeg thuis voetbal.”
Tribune in vlammen op
Het is zondagochtend 3 april 1982 wanneer er bij de familie Van Spronsen wordt aangebeld. Voor de deur staat Pieter den Dulk in die dagen een geplaagd voorzitter van FC Den Haag. ,,Bertus, wil je meekomen naar het Zuiderpark, vraagt Den Dulk. ,,De tribune staat in de brand.” Samen met Den Dulk ziet Van Spronsen enige minuten later een grote brand woedde in het Zuiderpark stadion. ,,Die hele houten antieke eretribune was in vlammen opgegaan. Ongelooflijk.” Een jaar was hij door de profclub aangesteld als assistent trainer naast Martin van Vianen. Het technisch duo Rob Wijnstok en Piet de Zoete werd aan de kant geschoven. Van Spronsen moest bij de Haagse profclub het werk van beide zien op te knappen, ,,Ik had echter wel een probleem. Ik was slechts in het bezit van een C-diploma. De club moest dus dispensatie vragen bij de KNVB. Dat gebeurde op die voorwaarde dat ik de cursus voor het B-diploma ging volgen. Ik was er weliswaar aan begonnen maar ik heb die cursus nooit afgemaakt. Ik was een praktijkjongen die het spelletje heus wel zag. Die theorieboeken waren niets voor mij. Na, twee jaar moest ik dan ook weg bij FC Den Haag omdat ik niet over de juiste papieren beschikte. Ik zat nog wel samen met Dick Advocaat op de trainerscursus.”
Portier in Café Pompidou
Als portier van het Scheveningse etablissement ‘Pompidou’ keek Bertus van Spronsen bij binnenkomst alle grote voetballers uit het Haagse amateurvoetbal en zeker ook het betaald Voetbal in de ogen. ,,Iedere zondagavond was het razend druk met voetballers. Dan werd er teruggekeken op de wedstrijden van het weekend. Die zaak had niet alleen in Den Haag aanzien maar zeker ook buiten de stad. Ruud Krol, Wim van Hanegem, Roger Albersten, Lex Schoenmaker, stuk voor stuk kwamen ze langs.” Het zijn de jaren dat het cafévoetbal in Den Haag hoogtijdagen beleefd. Elke maandag werd door een groots scala van Haagse kroegen een wilde voetbalcompetitie georganiseerd. Bertus van Spronsen regelt bij Pompidou voor een sterke verzameling aan voetballers. Zijn vrouw Rina wast na de wedstrijden de shirtjes. Wie vooraf niet de 2,50 gulden betaalde kon niet mee voetballen. ,,Iedereen zorgde wel dat hij betaalde. Alleen Zier Tebbenhoff sr deed soms moeilijk. Maar uiteindelijk betaalde hij wel. Dat moest ook wel want anders had hij echt niet meegedaan. Die ouwe Zier kon misschien wel beter voetballer dan zijn zoon die uiteindelijk het betaald voetbal nog heeft bereikt.” Dat de Haagse voetballers graag bij het team van Bertus van Spronsen voetbalde was ook niet zo vreemd. ,,We hadden de beschikking over een eigen ‘ballonhal’. Dat was echt uniek in Den Haag. In de winterstop werd er bij ons altijd gevoetbald. Tot een windhoos die ballonhal omver blies. Toen was het gebeurd en verhuisde we naar de sporthal aan de Gaslaan. Daar was het ook altijd op maandagmiddag feest. Tjonge, wat een toptijd was dat zeg.”
Straks wanneer zijn heup weer is hersteld trekt Bertus van Spronsen ongetwijfeld weer richting de groene velden. Dan trekt hij met Rina aan zijn zijde richting DSO in Zoetermeer. ,,Daar speelt onze kleinzoon Tim. Een snelle aanvaller. Een lekker spelertje hoor.”
Dave Grondel
20-07-2016
