John van der Lubbe woont al jaren in de Rigolettostraat, vlakbij het Savornin Lohmanplein. Zo’n drie tot vier keer per week en gaat hij naar Taste of Kijkduin. Hij stapt dan in zijn auto en zet die halverwege neer en loopt de laatste kilometer naar zijn favoriete stek. John (inmiddels 85 jaar) is bekend bij de Taste want iedereen (ook de bediening) spreekt hem aan met Mijnheer John en iedereen weet ook dat hij in het verleden een top trainer was bij VUC. Een hele mooie gelegenheid dus voor Kees Mol en mij om daar een drankje te doen met “onze Trainer”. Want ja wij mogen nu John zeggen maar in onze voetbalperiode was het toch echt “Trainer”.
V.l.n.r; de VUC-iconen Bob Rijpstra, John van der Lubbe en Kees Mol
Met John aan de Jus d’orange, Kees aan een biertje en ik een rood wijntje gaan de verhalen los!! John weet van zijn succesvolle periodes nog gigantisch veel. Zelfs wij moesten af en toe nadenken over wat er waar en wanneer gebeurd was. Hele mooie herinneringen komen naar boven en God wat een mooie tijd hebben wij toen doorgemaakt.
Voor mij was John de beste trainer die ik ooit gehad heb. (Ik moet ook zeggen dat ik niet veel andere trainers gehad heb), maar ik heb er echt nooit spijt van gehad!! Ik had onze trainer namelijk al toen wij nog in de C junioren zaten en ben via B en A junioren terecht gekomen in de Top selectie van VUC 1 waar John al een paar jaar de scepter zwaaide en met twee succesvolle kampioenschappen VUC in de Eerste Klasse bracht.
Als jong ventje (18 jaar) mocht ik mijn debuut maken tegen RVC op een stampvol Irene Sportpark in Rijswijk. Als rechtsback debuteren tegen namen als Koos van Dullemen, Theo vd Burgh, John Bolman, Carol Schuurman, Kees Zwanborn was iets wat ik mij nooit had kunnen voorstellen. Maar John gaf mij het vertrouwen en daar ben hem nog steeds dankbaar voor.
John was een uitstekende trainer, tegenwoordig zou je zeggen Manager. Met die heel kenmerkende stem waarmee hij gemakkelijk het hele veld bestreek. Hij had alles in de gaten en was overal op voorbereid. Als spelers dreigden buiten de boot te vallen dan wist hij een mogelijk conflict in de kiem te smoren. John was bovendien attent naar spelersvrouwen, geïnteresseerd in de opleiding of het werk van spelers en organiseerde alles om een “WIJ” gevoel te bewerkstelligen. Het vertrouwen wat deze man uitstraalde was enorm, zo ook het respect van de spelers naar hem toe. Hij wist iedereen te raken!! Knap voor iemand die zelf nooit echt hoog gevoetbald had. Een leuke anekdote is dat wij altijd aan het einde van de training partijtjes op het scherpst van de snede speelden. Als er een oneven aantal was ging John meedoen. Nou met hem in je ploeg was het zwoegen hoor!
In die periode had John aan Ton de Graef natuurlijk ook een enorme goede aanvoerder die zowel binnen als buiten het veld wel regelde dat er gewerkt moest worden maar dat na het werken de gezelligheid zeker op zijn plaats was. Kees Mol kwam in die tijd over van VCS waarin hij al een aantal jaren in het eerste elftal had gespeeld. John kende Kees als leerling op het Stevin en wist hem over te halen de stap van de derde klasse naar de hoofdklasse te maken. Een stap waar Kees nooit spijt van heeft gehad want hij kwam in een team met Bob Rijpstra, Jan Gerritsen, de broertjes Alkemade, Joop Pronk, Floor Klein, Gabri Winkels en Frank Bok. Al met al een uitgebalanceerde selectie!
John zijn kracht lag gewoon in het feit dat hij altijd eerlijk was, communicatief ijzersterk (kan ook niet anders voor een ervaren Docent Nederlands aan het Stevin Lyceum toen nog in het inmiddels verdwenen houten schoolgebouw aan de Hertenrade), was altijd op de hoogte van tegenstanders en ons elke keer weer liet geloven hoe goed wij wel niet waren! Wij begonnen daardoor zelfs te geloven dat wij iedereen aan konden!
De donderdagavonden waren altijd een feestje. Met het bestuur (met sigaar en sigaret) voltallig aan de lijn om te kijken of wij wel hard genoeg trainden. Na de training de douche en daarna werd er altijd heerlijk eten klaargemaakt door de vrouwen van spelers of door echtgenotes van bestuursleden en daarna de wedstrijdbesprekingen boven in de bestuurskamer.
John had altijd alles op een rijtje en wist gewoon van alle tegenstanders hun kracht en zwaktes. Hij had een uitstekende relatie met zijn collega trainer /coach van EDO, een klasgenoot van hem van de trainerscursus.
Alle wetenswaardigheden over alle andere teams werden uitgewisseld, behalve als we tegen elkaar moesten spelen uiteraard. En ja wat hij besprak kwam bijna altijd uit!
In die tijd werd er al behoorlijk betaald bij andere clubs , maar wij speelden gewoon voor een consumptiekaart van 10 gulden die wij na afloop van een wedstrijd kregen en bij de bar konden verzilveren. Die kaart was natuurlijk binnen enkele minuten op maar daar maalden wij niet om. Voor ons totaal geen probleem want John had van ons een vriendenploeg gemaakt die door het vuur ging voor elkaar en nooit opgaf.
Op de zondagen verzamelden wij altijd bij de “koffiebar De Pinquin” tegenover het Holland Spoor van onze elftalleider Wim Schijf. Wim en John waren de twee-eenheid die elkaar aanvoelden en hielpen. Met een broodje en een drankje werden de laatste punten doorgenomen en gingen wij naar het VUC complex. Bij uitwedstrijden stonden er al 4-5 bussen klaar. De spelers en het bestuur in de eerste bus, en aanhang in de andere bussen!! Geweldig, dat is nu in deze tijd bijna niet meer voor te stellen. Destijds waren er geen verre uitwedstrijden naar Groningen of Limburg zoals nu. Utrecht, Gorkum, Amsterdam of Rotterdam dan had je het wel zo’n beetje gehad.
En ja in seizoen 1977-1978 presteerde John het om met zijn ploegje kampioen te worden van de eerste klas en te promoveren naar de toen net opgerichte Hoofdklasse (hoogste amateur niveau toen).
Op deze foto die John van der Lubbe vasthoudt zien we onze trainer rechtsboven tussen Ton Lensink en Bob Rijpstra. Links achterin één van de beste keepers die VUC gehad heeft Dick van der Meer en beneden rechts Kees Mol. Links onderin onze stofzuiger op het middenveld Frank Bok (met bril). Deze jongen kwam je ook 20 keer tegen voor je hem voorbij was.
Nog een leuke anekdote: Frank werkte zich rot maar kreeg toch commentaar van John! Frank ging stil staan met bal onder voet en zei: “trainer ik kan niet sneller en als je het beter kunt hier is de bal” John stond te lachen en zo gingen wij met elkaar om!! Andere namen op deze foto: Robbie Alkemade, Peter Roos, Floor Klein, Jan Gerritsen, Pim Westgeest, Cor Buijtelaar.
Het was een middag die Kees en ik niet snel zullen vergeten. Samen met je trainer ouder herinneringen ophalen is genieten met een grote G!
Bob Rijpstra
Kees Mol
