Op 1 april ontving ik van voormalig Juventas speler Henk van Veen een online artikel met de koptekst dat voetbalvereniging Juventas op hun voormalige locatie aan de spoorlijn nabij de Huis te Landelaan – aan het Julianalaantje in Rijswijk – zou terugkeren. Een aantal oude leden van de roemruchte Rijswijkse club zouden de koppen bij elkaar hebben gestoken en het idee hebben geopperd deze volksclub nieuw leven in te blazen, dus met twee velden en het clubgebouw weer terug in het midden van de twee prachtige grasmatten langs het spoor.
In mijn eerste reactie reageerde ik met de melding dat dit een geweldig plan was en dat ik over de betreffende locatie ooit een column had geschreven met de titel ‘de Gemeente Rijswijk moet zich schamen’. Waarom? De reden was en is nog steeds helder – neemt u maar eens een kijkje op de totaal verwilderde locatie. Aan de spoorlijn achter de Huis te Landelaan – aan het Julianalaantje dus – zien bezoekers nog steeds de contouren van de twee voormalige velden van Juventas. Na het vertrek in 2010 van Juventas van het Julianalaantje heeft de Gemeente de voormalige Juventas-locatie – ondanks allerlei toezeggingen – jarenlang laten verloederen.
De columns van Rini Toet worden mede gesponsord door BeDe Kamerverhuur
Het voormalige Juventas-clubhuis werd vervolgens in 2013 gekraakt – de volledige opstal diende als kraakpand. Het gerucht gaat dat het voormalige clubhuis, na het vertrek van Juventas in 2010, ook als wietplantage is gebruikt. Dat krijg je vanzelf als je braakliggende terreinen met een pand erop laat voor wat het is. Of het groen leven inblazen heeft geholpen – een actiegroep zou dit oppakken – valt te bezien. Bij een bezoek van het terrein aan het Julianalaantje, in mei 2021, waren de contouren van de twee velden nog wel zichtbaar, echter e.e.a. kwam behoorlijk verwilderd over – allerlei soorten groen waaronder veel onkruid overdekten de voormalige voetbalvelden. In april 2024 is dit nog steeds van toepassing – ik ben er afgelopen week nog even langsgegaan.
In 2021 trof ik een bordje met een melding inzake muskusratten en verder twee, in het gras, hardnekkig ingegroeide – achtergelaten – voetbalnetten. De vraag hierbij kan zijn of de muskusrat ook een beschermd diersoort is. De grond wordt tot op heden namelijk volledig onbenut gelaten – daar waar beschermde diersoorten leven kan men niet zomaar gaan bouwen toch? Hooguit komt er een hond met begeleider langs. Één van de hondenliefhebbers wist mij in 2021 te vertellen dat zijn hond ooit door een muskusrat op de vlucht is gebeten – hij kon niet anders dan zijn hond in het vervolg aangelijnd uit te laten. Moest de betreffende hond eerst nog wel even een kostbare injectie bij de dierenarts verwerken. Afgelopen week heb ik vastgesteld dat het bordje inzake musketratten inmiddels is verdwenen – van de in 2021 aangetroffen voetbalnetten trof ik nog enig losliggend weefsel. Nog steeds zijn de contouren van de twee voormalige voetbalvelden en de locatie van het clubgebouw duidelijk zichtbaar – ligt er een smal looppad vanaf de ingang van het complex en razen treinen tussen Den Haag en Rotterdam op volle snelheid langs de ooit zo fraai gelegen voetballocatie met aan de andere kant van het spoor de voormalige – wild begroeide – velden van o.a. REMO en daarvoor de Ooievaars. Onlangs kon ik in een facebook reactie teruglezen dat deze locaties aan de natuur teruggegeven zouden zijn – echte insiders weten echter beter. In de afgelopen decennia is een veelheid aan voetbalverenigingen verdwenen of een fusie aangegaan, enerzijds omdat men het financieel niet meer kon bolwerken, anderzijds omdat clubs ten offer waren gevallen aan de bouwwoede of golfbaanexpansie van de Gemeente Den Haag, Rijswijk en Wassenaar. Beter gezegd, het inruilen van aantrekkelijke sportlocaties voor het kapitale bedrag dat projectontwikkelaars ervoor betalen. Dit laatste is betreffende een aantal voormalige – op de rand van Rijswijk en Den Haag gelegen voetballocaties – niet gelukt.
Voetbalverenigingen werden veelal gedwongen te vertrekken – het streven in 2008 was om in Rijswijk drie uitgebreide voetballocaties te realiseren – qua infrastructuur is dit gelukt. Echter de voormalige velden aan de Schaapweg kunnen als zwaar onderbespeeld worden gekwalificeerd – zeker nu bekend is geworden dat de ADO-hoofdmacht aan het eind van 2024 voor haar trainingsactiviteiten terug naar het Zuiderpark zal verhuizen. De andere locaties betreffen de terreinen van Vredenburch en Te Werve alsmede de Hoekpolder-velden waar Semper Altius goede tijden beleeft.
Wist u trouwens dat Juventas meerdere keren van naam is veranderd. Ooit begon met in 1947 als voetbalvereniging Centrum – terrein Bezuidenhoutseweg, hoek Zijdeweg – ook wel Centrum-Haag genoemd. Voorafgaande aan de oprichting waren er enige banden met Wit Blauw RK, echter men besloot toch – afzonderlijk – als voetbalvereniging Centrum in te schrijven. In 1948 werd de naam in Centra gewijzigd, waarna er aan het eind van dat jaar werd besloten de naamgeving in Juventas om te zetten.
Tijdens het seizoen 1986/1987 kon voetbalvereniging Valkeniers het hoofd nog nauwelijks boven water houden en moest men de velden aan de Lange Kleiweg i.v.m. Gemeentelijke plannen verlaten – heden ten dage treft men hier o.a. het CBR. In samenspraak met de Gemeente werd destijds besloten dat Valkeniers naar Juventas aan het Julianalaantje zou verhuizen – uiteindelijk was er sprake van een prima samenwerking waarna men als Juventas/Valkeniers besloot verder te gaan. In 1989 besloot men om de clubnaam om te zetten naar JuVentas – waarbij de hoofdletter V als het ware het voormalige Valkeniers vertegenwoordigde. In 1997/1998 gingen JuVentas en sv Kijkduin een fusie aan en ontstond fusieclub JuVentaS – dit betrof de laatste naamgeving van de club die in 1947 werd opgericht en in 2012 haar laatste wedstrijd speelde. De S stond voor sv Kijkduin! Om dan te weten dat sv Kijkduin na een fusie tussen Wit Blauw RK en Zwart Blauw ontstond is het voor een goed lezer duidelijk dat men ooit in 1947 de relatie met Wit Blauw RK had losgelaten en feitelijk in 1998 alsnog integreerde.
Het woord fusie of samenwerkingsverband is door de decennia voor Juventas derhalve diverse keren van toepassing geweest. Het zoeken naar partners is niet altijd een eenvoudige opgave – uiteindelijk kan worden geconcludeerd dat dit voor Juventas best wel goed is verlopen. Ik heb echter het gevoel dat het in 2010 verplicht verlaten van de locatie aan het Julianalaantje de voetbalvereniging bepaald geen goed heeft gedaan en men hiermee in een negatieve spiraal terecht is gekomen. Wie je ook spreekt – de mensen van Juventas – JuVentas – JuVentaS – voelen zich nog immer zwaar belazerd.
Voordat Juventas aan het Julianalaantje ging spelen, speelde men vanaf de Haagweg (verlengde van Rijswijkseweg) gezien, over de Hoornbrug aan de rechterkant aan de Rotterdamseweg. In 1962 kon men dit complex reeds met de tram bereiken. Was uiteraard ook voor de clubs links van de Hoornbrug (Hoornpark) – Semper Altius alsmede Dynamo ’67 – van toepassing. De tram (een modernere versie als hieronder uiteraard) rijdt hier nog steeds.
Niet ver voorbij dit tunneltje lagen de twee Juventas-velden. Dit was nabij de Vliet waar vandaan ooit een boot met Juventas-leden met aanhang en zelfs honden naar een uitwedstrijd tegen RKAVV reisde.
Halverwege de jaren tachtig moest Juventas wederom noodgedwongen verhuizen. De omgeving nabij de Rotterdamseweg was voorbestemd voor een kantorenwijk welke u – als u over de Hoornbrug richting Rotterdam reist – rechts niet ver van de Hoornbrug ziet liggen. Voordat men deze locatie nabij de Vliet betrok speelde men overigens jarenlang op Ockenburgh.
Het nieuwe Juventas clubgebouw aan de Rotterdamseweg werd eind jaren 70 geopend – deze kantine werd jaren later door de Rijswijkse wielrenvereniging “De Spartaan” overgenomen. Dat kantines in die jaren grotendeels door clubvrijwilligers zelf werden opgebouwd geeft aan hoeveel men van hun vereniging hield en in de vrije tijd elk uurtje bijdroeg aan het bouwen de noodzakelijk opstal – clubliefde was destijds vanzelfsprekend. Een veelheid aan Juventas-voetbalfamilies hebben jarenlang de handen uit de mouwen gestoken. Het betreft o.a. de families van Driel, Scholtes, Dispa, Simonis, Pronk, de Vries, Morauw, Roermond, Hofman en Janssen. Het was een hechte familievereniging waarvan alle kinderen als vanzelfsprekend in de Juventas-jeugd gingen voetballen.
Overigens lag de humor – ook bij Juventas – op het veld en waren de derde helften ontzettend gezellig. Op alle wedstrijddagen lag de kleedkamerhumor op een hoog niveau. Hiervan is vanuit de gehele voetbalwereld een boek vol met anekdotes te schrijven – echter de volgende had ik nog nooit gehoord. Bij thuiswedstrijden van Juventas werd soms stiekem de kleedkamersleutel van de tegenstander gepakt waarna er een grote keutel op hun toilet werd gelegd – dit om de tegenstander als het ware te verwelkomen – irritatie alom dus bij opponent – bij Juventas lag men in een deuk. Tijdens een wedstrijd van het eerste elftal kreeg een speler geel – desgevraagd gaf de bewuste kaartenpakker vol overtuiging zijn naam door – C.L. Itoris. Na de wedstrijd meldde de leidsman zich in de Juventas-kleedkamer met de mededeling dat hij de opgeschreven naam niet bij de identificatiekaartjes en op het wedstrijdformulier kon terugvinden. Nadat de scheids de bewuste persoon in de kleedkamer probeerde op te zoeken viel bij hem het kwartje – onder luid gejuich landde en snapte hij de grap. Één van de Juventas-spelers had op jonge leeftijd al een kunstgebit en gooide dit zonder dat de scheidsrechter het zag zijn gebit op de grond om vervolgens aan de man in het zwarte pak te vragen of het misschien zijn gebit betrof en hij wellicht iets te agressief gefloten had. Leo Taalman – speler van het Juventas-vlaggenschip – stond bekend als een vriendelijke en altijd grappige verenigingsman – hij hield er nu en dan een speciale vorm van humor op na.
Toen men op een zondag in de kleedkamer na de wedstrijd in de kleedkamer arriveerde smeerde hij zich helemaal in met blauwe zeep – waarvan er een grote volle ton in de kleedkamer stond. Deze zeep werd normaliter door automonteurs gebruikt om de handen vetvrij te krijgen – zeep met die scherpe korreltjes dus. Hij smeerde zich volledig in, hij leek veel op de grote smurf, waarna hij poedelnaakt over de parkeerplaats rende en deed alsof er niets aan de hand was. Dat er over deze smurfen-nudisten sprint nog jarenlang is nabesproken moge duidelijk zijn. Na de wedstrijd waren er altijd enkele spelers die snel gingen douchen. Als dan vervolgens andere spelers van de douche gebruik maakten gebruikten de reeds gedouchte spelers razendsnel parfum van iemand die nog onder de douche stond. Van bepaalde personen was het parfumflesje sneller leeg dan verwacht. Één van deze personen heeft vervolgens zijn lege parfumfles vol geplast en deze – in afwachting van de volgende wedstrijd – in zijn tas gedaan. In de gegarandeerde wetenschap dat men wederom van zijn dure geurtje gebruik zou gaan maken was het wachten op de komende reacties. Na de wedstrijd vond het reguliere parfum ritueel plaats waarna de betreffende spelers aan de bar in de kantine staande – zich al snuffelend – realiseerden en concludeerden dat zij naar urine stonken. Het kwartje viel gelijk waarna een aantal spelers terug onder de douche moest. Sindsdien werd er nooit meer iets ongevraagd uit iemands voetbaltas gepakt.
Hieronder nog een mooi plaatje van het complex nabij de Hoornbrug dat – gedwongen door de gemeente – halverwege de jaren 80 moest worden verlaten.
In het midden van de oude kantine aan Rotterdamseweg stond een potkachel waaromheen – o.a. ten tijde van ijs en sneeuw – door leden werd plaatsgenomen en een heerlijk drankje werd genuttigd.
Juventas verhuisde rondom 1985 van de Rotterdamseweg naar het Julianalaantje alwaar men een prachtige sportlocatie mocht betrekken. Menig voetballiefhebber zal vanuit de trein zijn/haar hoofd naar rechts of links hebben bewogen om bewegende voetballers en voetbalsters aan het werk te zien. Althans op dat moment dat ik in de trein van of naar Delft of Rotterdam zat wierp ik als vanzelfsprekend een blik richting de groene – toen nog egale – grasmatten.
Hockeyclub RHC verhuisde naar een nieuwe locatie aan de Lange Kleiweg waardoor Juventas het prachtige – door RHC achtergelaten – clubgebouw kon betrekken. Links en rechts van deze opstal werden de hockeyvelden door twee voetbalvelden vervangen. Als je nu aan de voormalige Juventas-ingang aan het Julianalaantje arriveert kijk je rechts voor de ingang naar een klein hockeyveldje. Daarachter ligt sporthal Animo – hier speelde ooit Oranje Blauw – met de ingang aan de Schimmelweg dus.
Ik heb bij Juventas in 1986 op een dinsdagavond met het HVB-elftal een oefenwedstrijd tegen het best wel goed spelende Juventas gespeeld. Wij werden destijds bijzonder gastvrij in het meer dan gezellige clubhuis ontvangen – het betrof een kantine waar de mensen graag bleven zitten. In die periode organiseerde Juventas trouwens jaarlijks een nederlaagserie om de Roel Dispa trofee – een bokaal die meerdere keren door Paraat werd gewonnen. Na een mooie periode aan het Julianalaantje verhuisde men in 2010 – gedwongen door de Gemeente Rijswijk – naar Celeritas aan de Leyweg alwaar men in 2012 de laatste wedstrijd in haar bestaan speelde.
Tijdens mijn zoektocht naar Juventas-informatie heb ik kunnen vaststellen dat men in 1947 in de 4e klasse van de HVB is gestart, waarna men pas in 1954 in de 3e klasse van de Haagsche Voetbal Bond werd ingedeeld. Of hier sprake was van een kampioenschap, promotie of herindeling is mij niet geheel duidelijk – wellicht kunnen Juventas-mensen dit invullen.
Het heeft vervolgens nog behoorlijk wat tijd gekost voordat men naar de 2e klasse HVB promoveerde – in 1959 was het zover. In de 2e klasse B was men in een poule met Zwart Blauw 1, GONA 1, Adelaars 1, NLS 1, WVS 1, GSC 1, Vita Nostra 1, LVSJ 1, Wit Blauw RK 1 en Triomph 1 ingedeeld. Aan het eind van het seizoen eindigde men samen met Zwart Blauw op de eerste plaats. In een spannende beslissingswedstrijd – bijgewoond door honderden belangstellenden – werd helaas met 2-1 van Zwart Blauw verloren. De stap naar de 1e klasse HVB liet dus nog even op zich wachten. In die jaren kon Juventas elk jaar acht seniorenelftallen en een flink aantal juniorenelftallen op de been brengen – in 1964 vierden zowel het 2e als het 3e elftal het kampioenschap.
In 1967 was het eindelijk zover – het Juventas-vlaggenschip promoveerde naar de 1e klasse HVB. Het betrof een gouden voetbalperiode – zeker gezien het feit dat men in 1968 naar de Hoofdklasse van de HVB promoveerde. In de decennia hierna speelde men in de hoofdklasse of in de 1e klasse HVB – degradaties werden dus afgewisseld met promoties. Die HVB-Hoofdklasse was overigens van een bijzonder hoog niveau. Wie je ook spreekt – bij met name gesprekken over de Haagse Hoofdklasse derby’s gaan de ogen glimmen – dat was echt een mooie voetbalperiode. Na het opheffen van de HVB speelde Juventas afwisselend in de vierde of vijfde klasse KNVB.
Als ik aan Juventas denk moet ik altijd aan Jan de Pauw en Ben Moelker terugdenken. Jan de Pauw heeft niet zo lang bij deze fijne volksclub gespeeld, terwijl Ben Moelker meerdere jaren het vlaggenschip alsmede het bestuur heeft vertegenwoordigd – in moeilijke tijden heeft Ben Moelker o.a. op juridisch gebied geadviseerd. Zeker toen het – qua vrijwilligers in 1996 en 2010 – allemaal wat minder verliep heeft Ben veel tijd in Juventas gestoken. in Ik ken deze mensen als echte mannetjesputters die in de jaren zeventig keiharde duels niet uit de weg gingen. Ik beweer niet dat deze twee ooit samen in het centrum van de verdediging hebben gespeeld, echter zie het wel voor me. In mijn ogen zou het een breedgeschouderd koppel zijn geweest vergelijkbaar met de centrale verdedigers uit het gouden Feijenoord – Rinus Israël en Theo Laserom – die destijds alle middelen gebruikten om de spits van de tegenpartij onvolwaardig te laten functioneren. IJzeren Rinus en Theo de Tank zouden zomaar jaloers op die twee Juventas-mannen geweest kunnen zijn. Nee, alle gekheid op een stokkie – beiden zijn in Den Haag ook bekend vanwege hun trainerscarrière. Ben Moelker als trainer van ORNAS, W.I.K., GDA en VVP – Jan de Pauw als trainer van o.a. GSC, Paraat en HS Texas DHB. Jan ontmoette ik in 2008 tijdens de wedstrijd tussen Sparta en PSV. Niet lang voor tijd werd mijn zoon Cees door trainer Foeke Booy de dug-out uitgestuurd waarna Jan mij goedkeurend aankeek en hij mij desgevraagd vermeldde dat hij al jarenlang scout van Sparta Rotterdam was – tot op dat moment heb ik dat nooit geweten. Later ben ik Jan nog tegengekomen als KNVB-scheidsrechter en grensrechter van ODB.
Wist u trouwens dat Juventas o.a. in de jaren tachtig een meer dan volwassen damesvoetbalafdeling had en ook de meisjesafdeling floreerde. Er werden in die jaren zelfs speelsters voor diverse Haagse selecties geselecteerd. Het betrof o.a. Diana van Driel, Natasja Grootscholten, J. de Bruin en A. Timpico.
In 1972 werd J. de Jong voor het Haags heren Afdelingselftal geselecteerd. Wie van Juventas ik ook spreek – veelal krijg ik te horen dat Wim Kampers tot één van de beste spelers in de clubhistorie kan worden gerekend. Dat Wim tevens enkele jaren trainer van de hoofdmacht is geweest is dan ook vanzelfsprekend – zijn betrokkenheid bij zijn club meer dan vanzelfsprekend. Betrokkenheid waarvan ik tegenwoordig velen hoor zeggen dat deze niet meer zou bestaan – wat mij betreft iets tekort door de bocht. Betrokkenheid bij clubs bestaat nog steeds – alleen veel kleinschaliger dan voorheen – er zijn nog steeds mensen die alles voor hun club over hebben. Dat er tegenwoordig te weinig jonge vrijwilligers op zouden staan klopt, echter uitzonderingen bevestigen de regel. Hoe de ontwikkelingen in 2012 inzake het JuVentaS-kader en aantal elftallen is verlopen kunt u teruglezen op de website van dehaagsevoetbalhistorie – de trotse vereniging ging op in Celeritas.
Tot slot – op 3 april 2024 werd ik geconfronteerd met de opmerking dat het op 1 april gepubliceerde plan een 1 april grap betrof. Wat mij betreft een prima grap – echter e.e.a. neemt niet weg dat ik die echte oude volksclub – in het mooie oranje shirt – nog graag eens op de Haagse voetbalvelden terug had willen zien.
Rini Toet
18-04-2024
