Toen ik onlangs ter voorbereiding van een o.a. door mijn persoontje georganiseerd reünie wedstrijdje op het veld van VV Schipluiden het complex van de plaatselijke voetbalvereniging bezocht dacht ik er goed aan te doen om de geschiedenis van de prachtige – landelijk gelegen – sportlocatie genaamd “Sportpark Keenenburg” – welke in 1998 werd opgeleverd – onder de loep te nemen. Tijdens mijn zoektocht naar informatie veranderde mijn doelstelling deels – ik ging terug in de tijd naar de oude voetballocatie van het Schipluidense voetbal, specifiek gericht op de ligging van het toenmalige sportcomplex “Stormpolder”. Waarom? Omdat ik ooit in aan de bar van zondagclub vv Schipluiden hangend – omhoog kijkend – plotsklaps een boot langs zag varen. Velen van u kunnen het zich waarschijnlijk niet voorstellen, echter de velden van tot 1980 zondagvereniging Steeds Voorwaarts en zaterdagvereniging ASSO – die in 1980 een fusie aangingen en als SV Schipluiden verder gingen – moeten destijds ver onder NAP hebben gelegen. En dan is het best wel vreemd en buitengewoon interessant dat als je met een groepje voetballers in de kantine na een gespeelde wedstrijd staat na te praten om tegelijkertijd enkele meters hoger – langs een dijk – een boot langs te zien varen waarna een meerderheid van het aanwezige gezelschap zich volledig verward afvraagt of het tijd is om huiswaarts te gaan.
De columns van Rini Toet worden mede mogelijk gemaakt door BeDe Kamerverhuur
Was er sprake een soort van gezichtsbedrog of was het alcoholpromillage van dien aard dat het inderdaad tijd was richting Den Haag te rijden. De vraag was dus of wij het wel goed zagen of dat er sprake was van waanbeelden. Na enige overtuigingskracht van de barvrijwilligers alsmede onze tegenstanders – die ons die middag op een 5 – 1 nederlaag hadden getrakteerd – zijn wij destijds blijven hangen en is ons haarfijn uit de doeken gedaan dat bovenaan de dijk de Vlaardingse Vaart gelegen was. Voor de zekerheid hebben onze vrienden van Schipluiden ons nog snel even via de schuin af/oplopende dijk naar het schelpenpad langs de Vaart begeleid alwaar een wereld voor ons openging. Wat een prachtige natuur werd ons aldaar voorgeschoteld – een grandioos vergezicht met op de Vaart een veelheid aan plezierjachten en zeilboten. Ik was verkocht en besloot mezelf na enig aandringen in te schrijven voor de jaarlijkse kadeloop – destijds een twaalf kilometer loop die grotendeels over het smalle pad langs de Vaart werd gelopen. De deelname aan deze hardloopwedstrijd op zich was op zich niet opzienbarend, echter het was wel degelijk opmerkelijk omdat niet ver van de zogenaamde trambrug en de molen de voetbalvelden alsmede opstal rechts naar beneden kijkend – van sportcomplex “Stormpolder” konden worden bewonderd. In een flits – schuin omlaag turend – kon ik de bar zien waaraan wij niet lang daarvoor dachten dat wij het spoor bijster waren. Tijdens meerdere kadeloopjes heb ik kunnen vaststellen dat de meeste van de Schipluidense voetballers waar ik reeds jaren tegen speelde meeliepen en concludeerde ik dat ik met een echt sportdorp te maken had. Voor degenen die hiermee onbekend zijn is het wellicht handig om hierbij te benoemen dat Tineke Dijkshoorn uit Schipluiden in 1986 tot de vrouwelijke winnares van de Elfstedentocht kon worden uitgeroepen en dat in de paardensport – inzake de vierspannen – IJsbrand Chardon een veelheid aan aansprekende internationale titels wist binnen te slepen.
Foto van het terrein van vv Schipluiden op 22 juli 1980
Die Vlaardingse Vaart had vanaf dat moment op mij een aantrekkingskracht die nooit meer verloren zou gaan. Aangezien er in de jaren tachtig nog vrijwel jaarlijks kon worden geschaatst besloten wij op een afgekeurde zondag in januari – in plaats van te trainen – een schaatstocht naar Vlaardingen te maken. Een uitgebreid W.I.K.-gezelschap verzamelde zich in de nabijheid van de Uithof, bond de schaatsen onder en vertrok richting Vlaardingen. De één in een slagerspak, de ander op afgetrapte hockeyschaatsen, de meesten op ouderwetse Noren welke veelal op het laatste moment waren aangeschaft. Al snel werd het duidelijk dat een enkeling het schaatsen nog niet was verleerd, echter voor de meesten was het behoorlijk lastig zich staande te houden. Geleidelijk aan kwam het dolenthousiaste gezelschap op gang – uiteindelijk wist een beperkt aantal het eindpunt in Vlaardingen te bereiken alwaar zogenaamde Vlaardingse ijsmoppen werden aangeschaft. Een deel van het gezelschap was op de heenweg ter hoogte van de kantine van voetbalvereniging Schipluiden afgehaakt en via de dijk naar beneden gekluund – men wachtte onder het genot van een drankje op de schaatsgiganten uit Vlaardingen. Laat in de middag arriveerde het gezelschap in Schipluiden alwaar na nog een drankje werd besloten de aan de bar hangende W.I.K.-schaatsers achter te laten en met een beperkt gezelschap de auto’s in Den Haag op te halen om vervolgens de lallende Wikkers in Schipluiden op te pikken. En dat was maar goed ook! Er zouden zeker gewonden zijn gevallen! Dit bleek een aantal jaren later toen het volledig aangeschoten W.I.K-gezelschap door het donker de riskante tocht vanaf Schipluiden richting Den Haag wenste te ondernemen. Een gebroken pols en diverse schaafwonden waren het gevolg van schaatsen in het donker alsmede aanzienlijk aangetast ijs – een week later heeft W.I.K.-trainer Ben Moelker alle zeilen moeten bijzetten om zijn eerste elftal compleet te krijgen – maar dat terzijde. Overigens waren het niet alleen W.I.K.-spelers die zich tijdens of na een schaatstocht naar de kantine van Schipluiden lieten afzakken. Zo heeft de beste zaalvoetballer ooit – Edwin Grunholz dus – zich tijdens een schaatsweekend kostelijk in de beschreven kantine weten te vermaken.
Inmiddels speelde ik zaalvoetbal bij zaalvoetbalvereniging DALCO welke ooit door de familie Dalhuisen uit Schipluiden werd opgericht en leerde ik het dorp steeds beter kennen. Wat een gezelligheid hebben wij tijdens de jaarlijkse zomerfeesten, hardloopwedstrijden, jeu de boules competities alsmede Koninginnedag in café Sport mogen beleven. En laat café Sport nu net de kroeg zijn waar in 1957 – na een soort van herstart – RKVV Steeds Voorwaarts werd opgericht. Herstart omdat Steeds Voorwaarts reeds in 1936 was opgericht en het zaterdagse voetbal door ASSO werd vertegenwoordigd. Door gebrek aan leden en accommodatie werden beide clubs al snel weer opgedoekt. Tot 1957 dus. Steeds Voorwaarts speelde vanaf die tijd in blauw/wit gekleurde tenues terwijl ASSO vanaf 1960 in een geel/zwart gekleurde outfit de velden onveilig maakte. Steeds Voorwaarts in de zondag HVB, ASSO in de zaterdagafdeling van de Haagse voetbalbond. Als wij het derhalve over de Haagse Voetbalhistorie hebben dan is het voor mij vanzelfsprekend dat het voetbal uit Schipluiden, zeg maar gerust het gehele Westland bij het Haagse voetbal hoort en/of vice versa. Aangezien reeds in 1969 Jan Alsemgeest namens Steeds Voorwaarts voor een trainingsweek in Zeist werd uitgenodigd en hij hiermee de Haagse jeugdselectie voor 14 en 15-jarigen vertegenwoordigde zal dit genoeg zeggen – het betrof een selectie van de Haagse jeugd waarvoor eerder dat jaar tevens Nico Alsemgeest werd uitgenodigd. In 1972 volgde T. Haring bij de 13 en 14-jarigen, in 1974 speelde van der Knaap in het Haagse afdelingselftal voor senioren, in 1979 speelde J. Hoek in het Haagse afdelingselftal en werden Chris en Ben Paalvast voor de Haagse jeugdselectie van 16 tot 18 jarigen geselecteerd. Wie herkend deze iconen nog?
Steeds Voorwaarts 1, onder leiding van de Haagse trainer Miel Hollard, kampioen Hoofdklasse HVB in seizoen 1979-1980
In 1980 volgde een fusie. ASSO en Steeds Voorwaarts gingen verder onder de naam SV Schipluiden, een naam waaronder ook andere sportverenigingen van Schipluiden vielen. Zowel in 1980 als in 1981 wist men het kampioenschap binnen te slepen, in 1980 in de sterke hoofdklasse van de HVB, in 1981 promoveerde men naar de 3e klasse KNVB. In 1996 werd de naam gewijzigd in VV Schipluiden waarna in 1998 de club van het verouderde “sportcomplex Stormpolder” naar het huidige “Sportpark Keenenburg” verhuisde. Na de fusie werd een middenweg inzake de te dragen kleding gevonden – men speelde voortaan in een blauwe broek en geel shirt terwijl e.e.a. met blauwe voetbalsokken compleet werd gemaakt.
Ik weet niet of het door de samensmelting van de fusiepartners is gekomen, echter in 1981 bereikte Schipluiden pardoes de finale van de HC-Cup waaraan destijds circa 170 standaardelftallen uit de regio Den Haag deelnamen. Vrijwel het hele dorp was voor die avondwedstrijd leeggelopen, echter tegen de uit het gehele land naar Scheveningen gereisde woonwagenbewoners kon men qua supportersaantallen niet op. Dat de HC-Cup finale op het veld van SVV Scheveningen met 2-1 van NLS werd verloren zal een grote teleurstelling zijn geweest – ook voor bekende Schipluiden voetballers als van Leo van Beurden en Ben Paalvast waarvan kan worden geconcludeerd dat o.a. deze ras voetballers aan de basis lagen van het destijds behaalde succes. Een finale verliezen is voor een speler of elftal nooit leuk, echter het behalen van die finale via een reeks aan overwinningen absoluut wel. Respectievelijk Westerkwartier (4-1), Scheveningen zaterdag (4-1), Kranenburg (2-2, winst na strafschoppen), Honselersdijk (6-0), Vitesse Delft (2-1) en PDK (5-2) moesten het hoofd buigen. Dat Leo van Beurden later naar derde klasser Delfia vertrok zorgde binnen Schipluiden best wel voor een verrassing, dat hij uiteindelijk terugkeerde bij zijn club verbaasde niemand. Immers een echte Schipluidenaar keert altijd terug naar zijn oude voetballiefde. Na zijn terugkeer heeft hij nog een veelheid aan wedstrijden in het vlaggenschip kunnen spelen waarna hij als vrijwilliger veel voor de vereniging heeft kunnen betekenen. Leo van Beurden was o.a. voorzitter van de club van 2016 tot 2021, een periode waarin een aantal vrijwilligers in de bloemetjes werden gezet en tot erelid werden benoemd. Een van die giganten betrof Nico van Wijk die nog immer als vrijwilliger aan de club is verbonden en tegenwoordig op maandagochtend het clubgebouw en de rest van het fraaie complex – samen met een veelheid aan oudgedienden – schoonmaakt. Verder is hij begeleider van het talentvolle JO19 elftal.
Terugkeren dat deden er meer, wat te zeggen van keeper Tom Boks alsmede Mike de Blij die op het hoogste amateurniveau van Nederland uitkwamen om zich vervolgens – na jaren in de hoogste amateurdivisies – terug in te schrijven bij de voetbalvereniging waar zij als kleine jongen waren begonnen – zij keerden maar al te graag terug op het oude nest. Betrof het terugkeer uit clubliefde of wilde men perse de dorpenderby – met alles wat daarbij kwam kijken – tussen Den Hoorn en Schipluiden – die voor het eerst tijdens het seizoen 1966/1967 werd gespeeld – spelen? Ik denk beiden. Over de dorpenstrijd gesproken, in de afgelopen decennia zijn diverse krantenartikelen inzake de Midden-Delfland derby aan het papier toevertrouwd. Zo ook in 2014 toen de burenruzie in de 2e klasse van de KNVB tussen ‘de Belgen’ en ‘de bokken’ weer eens op het programma stond. De ‘Belgen’, zoals de bijnaam van Schipluiden luidt, mochten thuis aftrappen voor de eerste derby van het seizoen tegen ‘de Bokken’ van Den Hoorn. Het duel mocht ook deze keer weer rekenen op veel toeschouwers en het nodige vuurwerk. In het verleden verdwenen er middenstippen, werden de doelpalen in de clubkleuren van de rivaal geverfd, zijn de banken van de Schipluiden-tribune losgeschroefd, zijn clubhuizen in de nacht voor de wedstrijd van kleuren van de opponent voorzien en is met grote letters de naam van Den Hoorn op de Schipluiden-grasmat achtergelaten. Bij de wedstrijd in 2014 werd er tot grote hilariteit van het massaal opgekomen publiek een paar minuten voor de aftrap op het veld een aantal konijnen in Den Hoorn shirts losgelaten. Ik ben er niet van overtuigd, echter in 2019 werd VV Schipluiden geconfronteerd met een gigantische konijnenplaag. Uiteraard heb ik hier geen mening over, echter kan het wellicht zo zijn dat dit een goedmaker van de konijnenactie uit 2014 is geweest?
Zonder twijfel kon en kan de wedstrijd – indien gespeeld – tussen beide teams als één van de leukste derby’s van Zuid-Holland worden gezien. Alhoewel, de derby tussen “de Kraaien” van HBS en de “Haantjes van Quick” mag er ook zijn – laat dat duidelijk zijn. Eigenlijk is in het kader van druk bezochte derby’s jammer dat Quick inmiddels hoger speelt dan HBS en dat dit tevens voor Den Hoorn ten opzichte van Schipluiden van toepassing is. Dit soort derby’s is tevens te vergelijken met de derby van Spakenburg waarin ‘de Blauwen’ van vv Spakenburg aantreden tegen ‘de Rooien’ van IJsselmeervogels. Eigenlijk was te vergelijken dus! IJsselmeervogels speelt sinds vorig seizoen in de 3e divisie, terwijl Spakenburg vorig seizoen kampioen van de 2e divisie werd. Ik heb deze derby éenmaal – thuis bij IJsselmeervogels – mogen beleven. Een vervelende bijkomstigheid van deze IJsselmeer-derby is gelegen in het feit dat de twee voetbalgrootmachten een grondige, hardnekkige hekel aan elkaar hebben – men kan elkaar niet luchten of zien – die lui kunnen elkaar dus niet uitstaan. Dit soort gedrag ziet men absoluut niet terug rondom en tijdens de derby’s tussen Quick en HBS alsmede die tussen Den Hoorn en Schipluiden. Althans, aanvankelijk had men in Midden-Delfland voorafgaande aan de derby’s vinnige discussies, echter bij de laatste edities was er meer sprake van ludieke acties i.p.v. haat en nijd. In de nog echt pittige periode werd een wedstrijd op het oude terrein van Schipluiden tijdens de wedstrijd tijdelijk gestaakt, dit vanwege het door de neerslag behoorlijk aangetaste veld. Den Hoorn leidde en wilde de wedstrijd maar al te graag uitspelen, terwijl de ‘Belgen’ feitelijk hoopten dat de wedstrijd definitief gestaakt zou worden en op een nader door de HVB te bepalen datum volledig opnieuw gespeeld zou moeten worden. Het laatste gebeurde waarna Schipluiden deze kans niet onbenut liet, men wist de inhaalwedstrijd winnend af te sluiten.
De complexen van Spakenburg en IJsselmeervogels liggen circa vijftien meter van elkaar af, de huidige complexen van Den Hoorn en Schipluiden exact 2,5 kilometer. Voor de zekerheid heb ik onlangs de afstand nog even fietsend nagemeten. Een prachtige tocht, zeker gezien het feit dat als u langs het ziekenhuis van Delft richting Den Hoorn – langs de tramkade – fietst u behalve prachtige natuur aan uw linkerhand de voetbalvereniging DVV Delft op een steenworp afstand kunt bewonderen. Niet ver hierachter spelen de rood/witten van Full Speed. Na dus exact 2500 meter arriveert u op het complex van VV Schipluiden. Echt een prachtig complex voorzien van een fraai clubhuis met tegenover de hoofdtribune een gebouwtje met extra kleedkamers en op de 1e etage een ruimte om sponsors en andere gasten te ontvangen. In dit fraaie onderkomen ziet men foto’s van de jubileumwedstrijd tussen het standaardelftal van Schipluiden en de profs van Sparta Rotterdam. Dat deze wedstrijd in 2007 werd gespeeld is logisch, immers de voetbalvereniging bestond ondanks de fusie en naamswijzigingen 50 jaar. Het is inmiddels 64 jaar geleden dat Steeds Voorwaarts in café Sport werd opgericht. Dat deze drankgelegenheid nog steeds bestaat en als daadwerkelijk bruine kroeg kan worden beschouwd zegt veel over het pittoreske karakter van dit prachtige dorp – het zou mij zelfs niet verbazen dat ooit aan de opvallende antieke tafel de definitieve klap met de hamer inzake de oprichting van Steeds Voorwaarts is gegeven. Zullen dit dezelfde families zijn geweest waarvan volgende generaties inmiddels blikken vol met clubvrijwilligers en voetballers hebben afgeleverd? Ik denk het wel. Dat is namelijk typerend voor o.a. voetbalverenigingen uit een dorp waarin saamhorigheid en gezelligheid voorop staan. Men kan erg kritisch zijn, echter kom niet aan hun cluppie – geef ze eens ongelijk. Wat tevens typisch voor dorpsclub van toepassing was en nog steeds is, is dat grote families de voetbalvereniging vertegenwoordigen. Daar waar de jongens uit grote gezinnen aanvankelijk de diverse jeugdelftallen vertegenwoordigen daar zullen geleidelijk aan diverse broers als senioren het veld betreden. Bij navraag is gebleken dat ergens begin jaren zestig tien broers van de Familie Gielesen in het eerste elftal werden opgesteld. Dat moet uniek in de voetbalgeschiedenis van het modale voetbal zijn geweest. Kan ik wel aan toevoegen dat bij ODB ooit vijf broers van de familie Koegler tegelijkertijd het shirt van het ODB-vlaggenschip aan mochten trekken, dat er bij Wit Blauw RK een blik vol gebroeders de Graaf om 14.30 uur aan de aftrap van het eerste elftal stonden en dat bij REMO een uitgebreid gezelschap Alladin hun techniek showden. Dat bij Celeritas vier gebroeders Teunisse en bij Verburch meerdere broers met de naam van Staveren (René vertrok naar Noordwijk en wordt daar nog steeds herinnerd als een zeer succesvol speler) rondliepen zegt veel over het voetbal in de jaren zeventig en tachtig. Overigens meen ik me te herinneren dat een aantal van de gebroeders Grunholz op zaterdagen namens Silva Boys aan een wild voetbalcompetitie op een veld gelegen tussen de Withuysstraat, Capadosestraat, Bresterstraat en de Laakkade deelnamen en op zondag de voetbalvereniging Spoorwijk verrijkten. Het betrof de gebroeders Wim, Henna, John en Edwin waarvan mij onbekend is of zij ooit nog tegelijkertijd in het blauw/witte geblokte vlaggenschip hebben gespeeld.
Dat het Schipluiden-gezelschap Gielesen dit in de clubkleuren van Steeds Voorwaarts realiseerde is uniek, dat zij na een thuiswedstrijd op het veld langs de Vaart zich buigend over een soort van trog konden opfrissen was in die tijd niet ongewoon, dat het water in de trog via een extra aangelegde leiding als het ware direct uit de Vlaardingse Vaart werd gepompt was handig en uitermate efficiënt. Zeker gezien het feit dat men in die jaren slechts over twee kleedkamers – zonder waterleidingvoorziening – beschikte.
Nog even terug naar Tom Boks die met ingang van het seizoen 2024/2025 is teruggekeerd op het oude nest en het geluk heeft gehad dat hij vorig jaar een woning in Schipluiden kon betrekken. Dat gebrek aan woningen in Schipluiden er toe heeft geleid dat een aantal jongeren het knusse dorp inmiddels heeft verlaten kan volgens insiders invloed op de continuïteit van VV Schipluiden hebben. Regeren is vooruitzien vandaar dat woningengebrek in combinatie met een eventuele krimp van sportclubs heden ten dage best wel een belangrijk gespreksonderwerp binnen de kleine Schipluiden-gemeenschap is. Op dit moment staat de voetbalclub er qua elftallen goed voor – er zijn zeven seniorenelftallen, een dameselftal en vijftien jeugdelftallen ingeschreven.
Overigens begon de voetbalreis van Tom Boks op 10-jarige leeftijd en voerde hem achtereenvolgens langs VV Schipluiden, Feyenoord, ADO Den Haag, SVV Scheveningen, Westlandia, nogmaals SVV Scheveningen, Koninklijke HFC, VV Schipluiden en Excelsior Maassluis. Hij heeft prachtige tijden gekend en ziet zijn keeperscarrière als een groot avontuur maar nu wil hij nog maar een ding: lekker bij zijn cluppie Schipluiden onder de lat staan tot hij heel oud is. Natuurlijk is het altijd zijn wens geweest om zijn keepersloopbaan af te sluiten bij de club uit zijn eigen dorp – wellicht met eventuele kampioenschappen zodat de derby tussen ‘de Belgen’ en ‘de Bokken’ ooit nog eens gespeeld zal kunnen worden. Geloof me, daar zitten alle voetballiefhebbers uit zowel Den Hoorn als Schipluiden op te wachten. Al zou het alleen maar zijn omdat de ingangen van beide complexen nog nooit zo dicht als tegenwoordig bij elkaar hebben gelegen en dus ook in de nachtelijke uren in het kader van ludieke sportcomplex manipulaties redelijk snel kunnen worden bereikt!
Rini Toet
11-09-2024
