Naam?
Willem Verwoerd
02. Bij welke club(s) gevoetbald?
Als niet spelend lid de laatste competitie wedstrijd van de Valkeniers
SV’35
Voorburg
PEC Den Haag
’s Gravenzande rood/wit
KMD 7×7
Zaal: SV’35 en Juventas
03. Wat was je favoriete positie in het veld?
Als linkspoot de hele linkerkant wel gezien, later meer vanuit centraal waarbij ik op (6) met puntje naar achter het ei wel het meest kwijt kon.
04. Wat was je voor een voetballer?
Als jong ventje op techniek, later meer de wedstrijd lezend vanaf het middenveld.
05. Je absolute hoogtepunt in je voetbalverleden?
Dat zijn denk ik als voetballer al gauw de kampioenschappen/promoties, daarvan heb ik er gelukkig een aantal van mee mogen maken, vier in totaal.
Dat zijn de momenten die je altijd bij blijven als voetballer.
06. Dieptepunt?
Zonde om bij stil te staan, zou het zo 1,2,3 ook niet weten.
07. Welke naam komt er direct bij je naar boven als je aan je voetbalverleden denkt?
Dat is niet zomaar een naam, aan voetbal denkend verdwaal ik direct in de mooiste verhalen en wil dan ook hiermee vraag 10 en 14 voor inruilen.
Via jeugdvriend Vjelco Suurd (zoon van kantine beheerder Piet Suurd) beland bij SV’35 en daar de jeugd doorlopen.
Als we het over namen hebben start ik graag met Aad Mansveld. Op zeventienjarige leeftijd werd ik door Aad Mansveld met de auto opgehaald om met de A-selectie mee te trainen bij SV’35. Zeker als jong ventje was dat natuurlijk geweldig om twee keer in de week opgehaald te worden door mister Ado. Elke training deed hij in de eindvorm mee en kwam dan nog wel eens door op de achterlijn met een passje achter zijn standbeen. Op de terugweg in de auto zei hij dan vaak; die badgasten kunnen er niets van en hij lag dan helemaal in een deuk. Op de donderdagavond nam hij me wel eens mee naar een cafeetje in de binnenstad en zei dan altijd niets doorvertellen hé. Op zeventienjarige leeftijd maakte ik mijn debuut.
De jaren na Aad Mansveld werden de glorie jaren voor de club SV’35. Mijn toenmalige leider in de pupillen en inmiddels circa 40 jaar sponsor van de club Henk Groen toverde Dick Sloos, Mario Koswal, Piet Groen (wat kon die ballen zeg en Jan Kuit (FC Den Haag) uit de hoge hoed. We werden in dat jaar gelijk kampioen. Met toenmalige maatjes Nol Vreeswijk, Jochem Verbaan en Marcel de Niet waren het in en buiten het veld mooie tijden. Daarna volgde aanwas vanuit Scheveningen met mannen als Bas de Graaf, Ron en Marcel de Jager. Dit team werd beter en beter (en natuurlijk met spurs in de spits) en zo werden we onder leiding van Wout Pronk weer kampioen en belandden daarmee op het één na hoogste amateur niveau.
Het jaar erna verdwenen de toppers de bollenstreek in. Al gauw stonden we bij de start van het seizoen daarna met vijf wedstrijden en twee punten stijf onderaan. Daar had Wout Pronk wel een oplossing voor. Elke maandag extra training op het strand totdat we de eerste overwinning pakken. Wie er maandag niet is doet niet meer mee. En zo werd de puntenboks machine geboren een uiteindelijke vijfde plaats was in deze één na hoogste amateur klasse een prima resultaat.
Helaas werd de ploeg het jaar erna uit elkaar getrokken en zwierf de ploeg uit in de regio Den Haag, zo ben ik samen met Dick Sloos, Mario Koswal en Jeffrey Bloem naar Voorburg verhuisd. Wederom een vechtmachine met jongens als o.a. Leo de Boer (de zwarte panter), Ron de Vos van Steenwijk, Marcel Evers, Marc de Lange, Leentje van der Toorn en later Cindy van Teunenbroek, Ronald van Wijk, Jeffrey Zwarts, Pierre Schultz, Maurice Lunenburg en Dennis Manschot een team waar veel vechtlust en voetbal in zat. Een mooie anekdote is dat John Williams als snelle rechtsbuiten ook deelgenoot was van het team. Hij was nog wel eens afwezig, omdat hij een bijbaantje had achter het decor van goede tijden slechte tijden en jawel op een avond kwam hij trots de kleedkamer in, hij had zijn debuut gemaakt op televisie. Met veel trots liet hij zijn eerste scene zien en wel de legendarische woorden Arnie there is a phone. Zo zie je maar wat kon die jongen voetballen. Het jaar met Slobadan Dutina werden we bij Voorburg kampioen op de toenmalige mooiste grasmat van Zuid Holland en omstreken. Het jaar ervoor hadden we helaas onder leiding van Frank Kuijl de beslissingswedstrijd tegen Olympia voor promotie net gemist. De drie jaar Voorburg waren mooie jaren op trainingskamp met Marc, Leentje en Ron de Vos via de regenpijp naar buiten. Helaas viel de ploeg daarna snel uit elkaar.
Daarna brak tijdperk PEC Den Haag aan. De club had een mooi spelers arsenaal bij elkaar gesprokkeld. Met in de voorste linie spelers als Frank Roosa (één van de beste ooit, niet van de bal te krijgen) gifkikkert en mattie Dennis Olman (binnen de krijtlijnen een winnaar pur sang, 2e worden binnen de wedstrijd geen optie met deze instelling heeft hij als trainer ook een hoop titels mogen behalen). Dribbelaars als de Schuurmannen, Raymond van Spronsen en Oliehoek. Samen op het middenveld met John Knoester en Roos de boel verdelen. Achterop mannen als Henk Dijkhuizen (master in timing en knetter hard), John van Spronsen, Dennis Manschot en Gilbert Walther (de koning van de sliding) en nog veel meer toppers zoals o.a. Johny Mansveld, oermens Wim van Maanen, Sinas Erik, Richard, Dennis Eckert en (als je haar maar goed zit) Ronald Hes.
Op doel Ben de Jager (eerste, tweede paal godverdomme) en Ron Scherpenzeel (met wie ik later nog eens de Roparun heb gelopen samen met Ed Berends). Ron kwam altijd met zijn grote Jeep wrangler op de voetbal, hadden we op een avond deze gevuld met drie houten oefen poppen, je had hem moeten zien rennen; 300 meter in vier seconden, die dacht er zitten drie lijpo’s in mijn Jeep. Een mooi stelletje bij elkaar met Hans Lamens dat jaar als trainer (feestbeest) werden we tweede op drie punten van de koploper. En later Chris Treling als trainer (HVV uit blijft mij altijd bij), samen met Ron Scherpenzeel waren we geblesseerd en hadden een wielklem meegenomen met sticker, deze hebben we vlak na de wedstrijd op de auto van Chris Treling gemonteerd inclusief stickers en de hele mikmak en jawel heel de kantine van HVV liep uit, hoe kan dat nou in deze buurt enz. Na 20 minuten het hele zooitje weer de kantine in. De politie gebeld maar in de tussentijd hadden we alles gefilmd klem er afgehaald en zijn we weggereden. Tot de afscheidsavond van het seizoen hebben we het er nooit meer over gehad. Als dank voor het seizoen Chris een cadeau meegegeven in de vorm van videoband. Hij zei tegen zijn vrouw let op die klerelijers geven mij een pornofilm mee. De realiteit was natuurlijk het hele schouwspel vanuit de bosjes bij HVV.
Smeer Kees als verzorger (die was ook niet vies van kattenkwaad) hebben we een keer goed teruggepakt. Zo nam Kees altijd zijn koffer mee het veld in en deze hadden we een keer helemaal gevuld met confetti nokkie en nokkie vol. Wedstrijd begon nacompetitie vol huis met publiek toeters en bellen tweede minuut wedstrijd bleef ik liggen met blessure op de middenstip Keesje Buis het veld in met zijn koffer en boem er stond wat wind en de hele middencirkel onder de confetti ach ach ach. Je had die scheids toen moeten zien.
Uiteindelijk wonnen we de nacompetitie. Gerrit en John Tiemens als leider, Patrick Aries in de dug-out een prachtige periode maar ook qua voetbal een mooie tijd met als resultaat een promotie voor de club onder leiding van Chris Treling. Met de opgroeiende kinderen zochten we elkaar vaak na de wedstrijden ook op en gelukkig zien we elkaar zo nu en dan nog eens.
Kees Dieke bedankt voor het samenbrengen van dit zooitje. Kees kwam ik in die tijd ook nog eens toevallig in hetzelfde hotel tegen op Ibiza. De 2e dag op deze vakantie ben ik naar de receptie gestapt met de vraag of ze me de volgende ochtend om 05.00 wilde wekken voor een eiland tour (graag bonken op de deur ben nogal slechthorend). Ja dat is prima zei de dame achter de receptie we geven het door aan de nacht portier. Muchas gracias en met de kamernummer van Kees Dieke achterlatend verliet ik de receptie. De volgende dag rond borrel tijd op het Ibiza strand met me maatje natuurlijk even Kees Dieke opzoeken. “%^$##% wat mij vannacht overkwam… nou Kees? Staan die eikels van het hotel als een mongool op de deur te bonken het leek wel een overval midden in de nacht. We hebben er achteraf nog vaak om gelachen.
Na de jaren PEC Den Haag ben ik nog een keer het avontuur aangegaan in het Westland en wel bij ’s Gravenzande waar ik samen met Marco van Leest en Trainer Chris Treling toen de nieuwe gezichten waren. Een schitterend mooi en groot veld en complex. Op het brede hoofdveld introduceerde we het 1-3-5-2 systeem. Samen met Peter van Zanten was het in dit systeem heel fijn spelen centraal op het middenveld altijd een vrije man doordat er horizontaal en verticaal een extra mannetje werd gecreëerd. Dan is het ook heel fijn als je een Patrick Fierret achter je hebt voor de inspeelpass en slopers als Leest, Ad Holstein en Mulder die de boel dicht hielden. De altijd jonge Boerboom of Hulst op doel en Voorop de loper Krijger en de sierlijke Claudio, Sevy Claudio stond voor de training netjes te wachten op de Erasmusweg waarna we samen richting ’s Gravenzande toe gingen. Mooie tijd en herinneringen met Fierret en Sar in de slimmerik. Een mooie anekdote aldaar was zo maar eentje met Johan van der Berg. Johan was in die tijd vlagger van het eerste en die deed rond het team nog wel eens wat hand en span diensten. Zo hadden we eens carnaval georganiseerd en Johan haalde de centjes op voor de busreis. Enfin het was 2 weken voor de carnaval en we hoorde maar niets van de bus. Wat bleek Johan kwam naar de trainer en leider toe en vertelde met tranen en tuiten dat hij de centjes had opgemaakt en er een brommertje voor had gekocht. Uiteindelijk was dat weer opgelost. Om het goed te maken hadden we tegen Johan gezegd haal nog maar een 10 euro op bij iedereen en het komt goed. In de tussentijd hadden we bedacht dat we 50 t-shirts zouden gaan bedrukken met foto en tekst Jo busje komt zo. Maar wat denk je in het hele dorp geen foto van Johan te bekennen. Wij met een lul verhaal en een Westlandse journalist uit de kast gehaald voor een lul interview met Johan. Met enig doel we moesten een foto van Johan.
De dag van Carnaval. Bussie kwam het sportveld op Johan als laatste de bus in en Je het hem moeten zien met 50x Jo bussie komt zo. Die gozer heeft zich daarna altijd netjes gedragen bij de club.
Na twee jaar ’s Gravenzande nog één jaartje bij PEC Den Haag als laatste man gespeeld waar Dennis Olman al eerder was gestart aan zijn trainers carrière.
Zaalvoetbal: SV’35 en Juventas (met o.a. zwagie Dennis Roerade, Frits de Vreede, Marco Wennekes, Peter vd Hoek, Richard Reinigert,Eric Plugge,Rob Kisoen, Harald Ramman, Wim Riepe, Richard vd Berg.
08. Wie was jouw beste trainer?
Ze hadden eigenlijk allemaal wel wat en daar komt bij dat de oude generatie niet meer te vergelijken is met de nieuwe generatie trainers. Denk alleen al aan de voorbereiding kilometers om de eendjes vijver dat kun je nu niet meer voorstellen.
Aad Mansveld, SV’35, de meester
Bert Kuiper, SV’35 de hardloper
Wout Pronk, SV’35 kratje lap (twee kampioenschappen SV’35)
Slobadan Dutina, Voorburg De Oostblok patser (Kampioenschap Voorburg)
Frank Kuijl, Voorburg, Always a gentleman (in beslissingswedstrijd promotie gemist tegen Olympia)
Hans Lamens, PEC Den Haag, always a party (tweede plaats nipt achter kampioen H’dijk)
Chris treling, PEC Den Haag, ’s Gravenzande, de slimme (promotie met PEC Den Haag)
Dennis Olman, PEC DenHaag le proffessor
09. Nog vrienden over gehouden uit je voetbaltijd?
Er is eigenlijk maar één taal die mooier is dan het Spaans of Italiaans en wel voetbaltaal. Of je nou iemand tegenkomt op een jaarlijkse reünie, in de kroeg of waar dan ook het is dan altijd goed en lachen gieren brullen. Wat dat betreft is voetbal magic. Dat zie je eigenlijk ook terug in het zakenleven je haalt de voetballers er zo uit en daar kun je vaak op bouwen.
De vrienden van 35 jaar terug (Juventas/Valkeniers) zijn nog steeds matties en we doen daarmee nog wel eens een potje fossiel voetbal.
10. Wie was jouw beste tegenspeler (van welke club) ooit?
Als ik dan toch moet kiezen, was hij niet tegen maar medespeler en zeg ik Frank Roosa een baltovenaar die niet van de bal te krijgen was. Daar kwam je voor naar het stadion. Bij KMD hebben we ook zo’n speler die daar dicht tegen aan zit. (Jesse de Waard) Ik noem dat 2 sporige spelers. Spelers die altijd de situatie voor zijn en 3 stappen voorruit kunnen denken (Hebben vooraf al gezien waar de bal gaat of moet gaan komen of, dat eerst de tegenstander gebruikt moet worden als hefboom en dan pas de bal).
11. Wat vind je het mooiste voetbalshirt uit de Haagse voetbalhistorie?
Dan hou ik het toch op het tenue van SV’35 in die tijd Real Madrid wit. Als voetballer vond ik het sowieso lekker om met witte sokken te spelen, wellicht een tik maar ik geloof wel dat een strak tenue altijd een stukje meewind geeft.
12. Wat vind (vond) je de gezelligste kantine in de Haagse regio?
Als speler PEC Den Haag deze was dan net op punten de gezelligste maar dan incluis de kleedkamer.
13. Heb je nog iets met het voetbal in de Haagse regio?
Buurman Hans Verschoor heeft mij ooit geïntroduceerd bij KMD mijn zoon Boy en familie Joey en Quinty spelen bij KMD in Wateringen.
Zelf ben ik nu voor het vierde jaar assistent trainer van het eerste elftal.
Onder leiding van Hoofdtrainer Martin de Mooij werken we met een super stafteam aan een grote A-selectie. Een club waar nog ouderwets de derde helft volle zalen trekt en de broodjes bal minimaal een 8,4 scoort. Een club die meer vrijwilligers heeft dan grassprieten Mooi om dat te zien.
Hier heb ik nog een aantal jaren 7×7 gespeeld met een aantal mooie gasten. Als deze club ooit historie wordt kunnen daar de boeken van open ,-)
Humor kennen ze er ook, zie de foto van de deur van m’n zwager Dennis Roerade op de vooravond van de wedstrijd GDA-KMD waar Dennis toen trainer was.
Helaas is deze (gezelligheid) van voetbal wel heel erg verschoven om Den Haag heen in plaats van in Den Haag. Waar je vroeger in het weekend in minimaal 60 volle kantines terecht kon, ben je nu snel klaar met het tellen.
14. De beste keeper en tien beste voetballers waarmee je ooit hebt samen gevoetbald?
Zie mijn antwoord bij vraag 7.
15. Wil je nog ergens op terugkomen wat betreft je voetbalverleden?
Volgens mij is de koffer wel aardig leeg zo.
Wat mij wel opviel bij het spitten door de schoenendoos met kranten artikelen is dat bij de kampioenschappen/promoties als onderlegger vaak een dosis aan vechtlust, passie en trainingsarbeid aan vooraf ging. Afbellen voor een training dat bestond toch vroeger niet. Of je had de afdeling planning niet goed voor elkaar want in 24 uur is er altijd een uurtje training in te vullen of je had het gevoel je team in de steek te laten. Dan hoor je vier jaar terug; Willem wen er maar vast aan, alles veranderd om ons heen. Nou ik wen daar nooit aan. Wat wil je nou denk ik dan maar, niet trainen maar wel de beste of beste team willen zijn?
Willem Verwoerd
20-12-2020
