Voor de mensen die mij niet kennen, mijn naam is Rob Pronk en zo’n 15 jaar geleden ben ik begonnen met een website over de Haagse voetbalhistorie.
Afgelopen week ben ik door de familie Durand benaderd of ik op de uitvaart iets wil vertellen over de voetballer Gerard Durand. Maarrrr …. Er werd meteen nadrukkelijk bij vermeld dat dit dan wel met een lach en een traan moest gebeuren want zo was Gerard nou eenmaal. In principe ben ik geen prater, meer een schrijver maar dit laatste deed bij mij meteen het ijs breken. Natuurlijk doe ik dat, een hele eer zelfs want hoe vaak stond Gerard wel niet voor mij klaar!
Heel even speelde bij mij nog de gedachte om hier in compleet scheidsrechters tenue te verschijnen en dan Gerard symbolisch de allerlaatste rode kaart te geven of voor het laatste fluitsignaal te fluiten. Haagse voetbalhumor, hij zou dat zeker gewaardeerd hebben maar dit ging mij toch even te ver!
Door de jaren heen heb ik door mijn website prachtige en unieke mensen mogen ontmoeten. Oud voetballers met een verhaal en met een geweldige historie. Mensen die vol trots en met weemoed over hun voetbalverleden praten. Eén van die unieke mensen was Gerard Durand.
Gerard Durand, een echt Haags voetbalicoon met twee eigenschappen! Hij kon niet tegen zijn verlies en niet tegen onrecht. En dit botste wel eens tijdens een wedstrijd. Vooral de scheidsrechters hadden het dan behoorlijk te verduren. Dit heeft Geer menig geel en rood kaartje opgeleverd.
WAT ZOU GERARD GRAAG WILLEN WETEN OF ER HIER NU SCHEIDSRECHTERS OP ZIJN UITVAART AANWEZIG ZIJN!
Natuurlijk zijn die hier aanwezig Geer! In het veld was je misschien een plaag voor ze maar buiten het veld een “gewone” Haagse jongen met een hart van goud. Iedereen had respect voor je! Ja, zelfs scheidsrechters.
Ik kreeg ooit een wedstrijdrapport onder ogen van de wedstrijd HDV 1 tegen De Valkeniers 1 van 7 november 1976, nauwkeurig ingevuld door de toenmalige trainer van De Valkeniers Aad de Mos. Ik heb in een deuk gelegen en meteen daarvan een kopie van gemaakt. Peppie en Kokkie, of te wel Gerard en Puck hadden het op zijn zachts gezegd niet zo naar hun zin tijdens deze wedstrijd.
Aad schreef namelijk o.a. het volgende op als wedstrijdanalyse ….
# Zeer slechte eerste helft door mentale zwakte.
# Puck (Hofland dus) werd weer eens opgeschreven wegens praten.
# En Gerard (Durand dus) liep op een gegeven moment zomaar het veld uit, die wilde er mee stoppen….. Ik zie dat dan meteen helemaal voor me, Gerard gierend en tierend, die kan je dan op dat moment maar beter even ontwijken!
Afgelopen week heb ik Aad de Mos nog even benaderd met de vraag of hij in één zin de voetballer Gerard Durand kan weergeven.
Zijn antwoord: Al in de jaren zeventig was Geer een moderne box to box voetballer. Met zijn kwaliteiten had hij nu niet misstaan in de Eredivisie. Zowel bij Wilhelmus als bij De Valkeniers behoorde Gerard tot één van zijn favoriete spelers.
Ik denk dan wel eens bij mij zelf; eigenlijk is Gerard, en vele van zijn generatie voetballers, te vroeg geboren. Met hun kwaliteiten hadden ze nu anno 2023 misschien wel miljonair kunnen zijn. Maar zou hij dat wel gewild hebben? Was voor hem het sociale plaatje en gezelligheid van vroeger niet veel belangrijker?
Ik moet u eerlijk bekennen, ik heb Gerard nooit zelf in zijn hoogtijden zien voetballen omdat hij een generatie voor mij zat. Wel op ons Haagse voetbalhistorietoernooi, waaraan hij al met de eerste editie in 2010 mee deed met zijn oude Kranenburg maten. Op dat toernooi heb ik Gerard ook echt leren kennen.
Rob van der Vegt heeft Gerard wel van dichterbij meegemaakt. Hij heeft hem leren kennen in mei 1967 tijdens een Internationaal toernooi in Amsterdam met Kranenburg A1. Rob was weggestuurd bij de jeugd van Holland Sport en ging bij Kranenburg voetballen. Het was een zeer sterk bezet toernooi met gerenommeerde elftallen maar het Haagse Kranenburg bereikte wel mooi de finale door alle poule wedstrijden winnend af te sluiten. Als zeer bewegelijke middenvelder was Gerard voor hem uiterst prettig om als spits mee samen te spelen.
Na vele omzwervingen keerde Gerard eind jaren tachtig weer terug op het oude nest van Kranenburg. De club had het moeilijk en het was de vraag hoelang men op Kijkduin het hoofd nog boven water kon houden. Niet alleen voor bestuurslid / trainer Rob van der Vegt was de terugkeer van Gerard een geweldig thuiskomen maar ook voor Gerard zelf. In het seizoen 1988-1989 wisten ze samen promotie te bewerkstellen naar de 4e klasse KNVB. Ook het seizoen 1995-1996 was wederom een topjaar voor Gerard met Kranenburg om de degradatie van een seizoen eerder weer goed te maken met een promotie naar de KNVB . Samen met Wim van der Hout en Ger Fens werd dit gerealiseerd.
Gerard Durand was een zeer talentvolle middenvelder met de longen van een paard zodat hij iedere wedstrijd 90 minuten lang werkte en sleurde over het veld. Geer speelde tot zijn 17e bij Hsv Kranenburg, om vervolgens bij o.a. Oranjeplein, ESDO, Wilhelmus, BTC, De Valkeniers en RVC te gaan voetballen. Zoals zojuist hier eerder vermeld keerde hij uiteindelijk toch terug bij zijn grote liefde Kranenburg, waar hij tot zijn 45e in het eerste elftal speelde.
Gerard was dus qua club niet echt honkvast. In principe praten wij in ons Haagse amateurvoetbal wereldje nooit over geld, tenminste…. we maken het niet openbaar. Tijdens mijn interview met Gerard wilde ik toch van hem onder vier ogen persoonlijk weten wat zo’n amateurclub in de jaren 70 en 80 nou betaalde. Gerard verzekerde mij dat hij geen dubbeltje heeft ontvangen. Het niet tegen zijn verlies kunnen zat zo diep bij hem ingeworteld dat hij, samen met zijn maatje Puck Hofland, altijd op zoek ging naar een ambitieuze club en trainer zodat er zo min mogelijk verloren werd. Daardoor is Gerard Durand volgens mij ook de voetballer uit de Haagse voetbalhistorie met de meest behaalde kampioenschappen achter zijn naam.
Gerard voetbalde niet alleen voor zijn club maar ook in de zaal, in het Haagse amateurelftal en ook, ondanks dat hij nooit één druppel alcohol heeft gedronken, voor cafés. Voetbal beheerste zijn leven, het liefst speelde hij 7 dagen in de week een wedstrijd.
Achteraf ben ik best wel jaloers op de generatie voetballers van Gerard Durand. Als ik al die verhalen hoor uit vooral de jaren 70 en 80 dan zit ik te smullen. Wat heeft deze generatie toch genoten. Wat was er toen nog een eenheid onder alle Haagse voetballers, iedereen kende iedereen en gezelligheid kende geen tijd.
Die eenheid zien we vandaag hier weer terug met zoveel oud voetballers-, trainers en scheidsrechters die samen door de jaren heen lief en leed hebben gedeeld. Vandaag zijn we er allemaal voor Gerard en voor zijn familie!
Ik vertelde u al dat ik Gerard persoonlijk “pas” in 2010 heb leren kennen. Ben sindsdien een paar keer bij hem thuis geweest om foto’s te lenen, een schriftelijk interview af te nemen en samen met Jan Linkerhof, zijn oud medespeler bij o.a. Wilhelmus en De Valkeniers, ook filmopnames gemaakt. Halverwege dat interview kwam ik er pas achter dat ik was vergeten om de microfoon aan te zetten. Ik schaamde me kapot maar Gerard vond dit helemaal niet erg. Zo gastvrij als hij was zei hij gewoon, dan doet we het toch helemaal opnieuw. Praten over voetbal verveelt nooit.
Sindsdien heb ik een mooie band met Gerard opgebouwd. Hij was ieder jaar op ons toernooi, was het niet als voetballer dan wel als toeschouwer. Vorig jaar voetbalde Geer nog gewoon mee met oud-Kranenburg. Het zou dus de laatste keer zijn geweest!
Gerard was ook bijna altijd aanwezig bij mijn boekpresentaties en is een paar keer met een aantal makkers op bezoek geweest in m’n museum. De anekdotes werden zo uit de mouw geschud en het was altijd lachen gieren brullen. Bij zijn laatste bezoek, nog geen jaar geleden, overhandigde hij mij nog dit Kranenburg petje. Hier Rob, een aandenken van een mooie club voor in je museum! Sinds afgelopen maandag heeft dit petje nog meer waarde voor mij.
Overigens wil ik hier nog wel even vermelden dat naast Kranenburg ook de voetbalvereniging Oranjeplein tot zijn ooit zo geliefde clubs behoorde.
Ondertussen weet ik nu dat Gerard Durand een topvoetballer was, een plaag voor scheidsrechters en tegenstanders, een kilometervreter maar vooral en hele bescheiden en lieve man, zorgzame vader en hij had een hart van goud.
We gaan hem zo ontzettend missen!
Eén schrale troost…. Wat gaat het hier boven ons mooi worden met al die overleden Haagse voetballers. Bovendien gaat hij o.a. Willem Kloor, Maarten Blok, Bertus van Spronsen en vooral zijn allergrootste idool Johan Cruijff weer ontmoeten.
Bedankt voor alles Geer, maak ze gek daarboven!
Rob Pronk
28-04-2023
