Voetballen en genieten van Indische maaltijden. Dat kon bij NIVO. Gerard Zadelhoff (81) kijkt met trots terug op de 25 jaar dat hij voor de Na Inspanning Volgt Ontspanning het materiaal verzorgde en in verschillende teams voetbalde.
In zijn woning in Leidschendam heeft Gerard Zadelhoff zijn eigen museumkamer ingericht. Aan de muur hangen foto’s met elftallen van NIVO. De club waar hij 25 jaar werkzaam is geweest als materiaal commissaris. Er staan trofeeën, spelerspasjes van de KNVB en er liggen fotoboeken waarin herinneringen aan voetbalvrienden van weleer zijn opgeslagen. Aan de andere kant hangen twee ouderwetse langlauflatten. De tweede grote passie van de kwieke tachtiger. ,,Deze winter is er geen sneeuw gevallen dus kon ik mijn jaarlijkse tocht tussen Voorburg en Leidschendam niet maken. Erg jammer. Vroeger ging ik regelmatig naar Zwitserland om te kunnen langlaufen. Ik mocht graag op de lange latten staan. Ik heb het deze winter echt gemist ,”zegt hij. Ook hangen er foto’s aan de muur die hem doen terugdenken aan de jaren dat hij op de scheepsvaart werkte en onder meer naar Cuba reisde tijdens de hoogtijdagen van Fido Castro. ,,Na mijn tijd op zee ben ik gaan werken bij de HEMA. Daar heb ik tot mijn pensioen gewerkt. Ik heb mij steeds meer op weten te werken tot een leidinggevende functie. Als jullie toch eens wisten hoeveel tompouces ik met de hand heb staan klaar maken. Dat moeten er honderdduizenden zijn geweest.” Via zijn werk bij de HEMA kwam Zadelhoff in aanmerking met het bedrijfsvoetbal. ,,Dat was echt een happening in Den Haag hoor. Op maandag voetbalden de bedrijven onderling. Ik heb er nog een tegen een jonge Lex Schoenmaker gevoetbald. Zijn meespelen werd oogluikend toegestaan.”
NIVO
In 1963 kwam NIVO op zijn pad. De club was juist verhuisd van Ockenburgh naar het Rijswijkse Prinses Irene Sportpark. De toen 30-jarige Zadelhoff werd bij Na Inspanning Volgt Ontspanning materiaal commissaris. Een functie die hij met verve vervulde. ,,Voor alle elftallen, tien senioren en zes jeugd teams, maakte ik de ballen in orde. Dat was zeker in de begin jaren nog een heel gedoe. Want het waren van die zware ballen met een touwtje er doorheen. Ik had bij NIVO mijn eigen domeintje waar ik het materiaal in bewaarde en verzorgde. Daar had ik mijn handen ook wel vol aan.” Toch was er ieder weekend altijd wel een plekje in een team vrij wat door Zadelhoff kon werd opgevuld. Zo maakte hij tijdens een promotiewedstrijd zelfs zijn opwachting in het eerste elftal.
Saté
NIVO was van oorsprong een club met sterke banden met spelers uit het voormalig Nederlands Indië. Na iedere thuiswedstrijd ging de keuken open en deden niet alleen de leden van NIVO maar zeker ook die van de tegenpartij en de scheidsrechters zich tegoed aan heerlijk Indonesisch eten. Wanneer Gerard Zadelhoff zijn ogen sluit en zijn neus de lucht in steekt dan komt de geur van saté weer bij hem bovendrijven. ,,De vrouwen namen iedere zondag grote pannen eten mee. De satés waren niet van kippenvlees hoor. Nee, echt varkensvlees. Oh zo lekker.”
Toernooi
NIVO legde in 1998 het loodje. De jeugdafdeling was al eerder leeggelopen en financieel bleek het niet meer rendabel om nog langer met de nog vijf bestaande seniorenteams door te gaan. ,,Er was te weinig controle op de financiële huishouding. Daar heb ik mij altijd over verbaasd,”vertelt Zadelhoff, die als assistent consul zich ook lang heeft beziggehouden met de veldenkeuring in Rijswijk. De speled waarmee zijn erelidmaatschap van NIVO werd bekrachtigd draagt hij nog altijd vol trots met zich mee. Ook toen de club na een fusie met De Flamingo’s en DVJ/Bizon was opgegaan in RFC’95 en verhuisde naar het Rijswijkse Hoekpolder complex bleef hij in touw voor de club.
Voetballen
Inmiddels heeft Gerard Zadelhoff zijn weg al lang en breed gevonden bij Hoekpolder. De club die in 2006 is ontstaan na de fusie van Dynamo’67 en RFC’95. Wanneer het maar enigszins mogelijk is speelt hij nog altijd een partijtje voetbal mee op vrijdagavond tijdens de clubavond van de Rijswijkse club. ,,Mijn vrouw tobt met haar gezondheid en wanneer er niemand op kan passen dan blijf ik thuis. Maar als het ook maar even kan dan stopt ik mijn voetbalschoenen in mijn tas en ga ik naar Hoekpolder. Niet dat ik nog een beslissende actie in huis heb hoor. Ik loop lekker aan de zijkant en wanneer er een bal mij kant op komt dan speel ik hem direct met mijn buitenkantje weer door.” Hij is er trots op dat Hoekpolder sinds vorig jaar een veteranentoernooi organiseert wat zijn naam draagt en dat hij in 2009 het eerste lid was van de nieuwe fusieclub die een clubspeld in ontvangst mocht nemen. ,,Dat is gebeurd omdat ik alles bij elkaar vijftig jaar lid van de KNVB ben. Daar ben ik vreselijk trots op. Het toernooi wordt dit jaar vervolgt met opnieuw de deelneming van Bizon, Dynamo’67, NIVO, ECSO, Flamengo en Hoekpolder. Inderdaad allemaal clubs die als voorloper van het huidige Hoekpolder hebben gediend.”
