Net als veel jongens wilde ik in mijn jaren-zestig-jeugd in Den Haag graag voetballen. Ik meldde mij aan als aspirant-lid van het ‘deftige’ Quick (van 1896). Vriendjes van de lagere school in de Vogelwijk hadden me overgehaald zich bij hen te voegen.

‘Mijn’ Den Haag, stad van rang en stand. De ballotagecommissie van Quick verhinderde mijn komst.
Mijn vader, rechercheur bij de Haagse politie, verdiende te weinig. Zijn inkomen lag onder de streep van de maatlat die de clubbestuurders blijkbaar hanteerden. Tja, hoe legt een ouder dat uit aan een kind van twaalf?

Ik vond een andere club. De keuze in Den Haag was groot genoeg. En zeker. Ik kreeg van mijn ouders een complete uitrusting, inclusief trainingspak. De contributie werd trouwens keurig op tijd overgemaakt.
Aan mij is geen groot voetballer verloren gegaan. Ik kreeg al jong de kans omte doen wat ik het liefste wilde. Verslag doen op de radio van tal van sportevenementen. Van voetbal, ijshockey, Elfstedentochten, Olympische Zomer- en Winterspelen, noem maar op. En van de grote en kleine nieuwsgebeurtenissen in de wereld en in eigen land.

Over mijn 42 jaar bij de radio (NCRV, altijd NOS en als toetje Omroep MAX) schreef ik het boek: Moet je horen…verhalen en anekdotes uit 100 jaar radio.
Het telt 424 pagina’s, heeft een fotokatern van 16 bladzijden en is uitgegeven bij Edicola in Deventer. De baas van de uitgeverij heeft trouwens ook een Haags verleden.
(Oudere) Lezers van deze site zullen er veel in herkennen. ADO en Holland Sport komen er in voor, met mijn eerste stapjes op het terrein van de live verslaggeving die ik in de jaren zeventig bij de ziekenomroep zette. En mijn voorgangers uit onze stad en regio natuurlijk. In mijn geval waren dat bijvoorbeeld mensen als Herman Kuiphof uit Voorburg ( Haagsche Courant, Studio Sport) en voetbalprofessor ir. Ad van Emmenes ( VARA, NOS) die op de rand van Scheveningen en Den Haag woonde.
In mijn boek beschrijf ik ook hoe het voetbal zich ontwikkelde van een sport voor de elite tot een sport voor de massa. Klompenjongens werden ze genoemd, die arbeiderskinderen van eind 19e eeuw die geen toegang kregen tot elitaire Quick-achtige verenigingen. Ik was een late klompenjongen…Een van de laatsten, denk ik.

Govert van Brakel ( Den Haag, 1949) werkte van 1976 tot en met 2018 voor de radio in Hilversum. Bij alle grote sportevenementen en nieuwsgebeurtenissen was hij als presentator/verslaggever aanwezig.
Hij schrijft er uitvoerig over in zijn onlangs verschenen boek.