Het kan een bizarre avond genoemd worden. Op het complex van sv Bohemen stond op 17 september 1994 een grote tent. Daar kwam de Haagse sportvereniging Westerkwartier voor het laatst bijeen. Op die avond werd namelijk de vereniging opgeheven. Op de avond van de herdenking van het zestigjarig jubileum. Een postume herdenking want voetballend Westerkwartier was al niet meer de competitie 1994-1995 ingegaan. Twee jaren waren de nog enige overgebleven zaterdag- en zondag-team ingekwartierd bij sv Bohemen, spelend onder eigen naam. In het vervolg zullen deze twee teams als resp. Bohemen 3 en Bohemen 4 uitkomen. Een ter ziele gegane club die op feestelijke wijze het verleden uitluidde. Het zal zelden of nooit vertoond zijn.
Voorzitter Ruud Beukers, een halve eeuw Westerkwartierder en de laatste barre jaren sinds 1990 voorzitter, schetste het kort en duidelijk: ‘Onze gasten kunnen ons feliciteren met het zestig jarig bestaan of hun spijt betuigen dat we ons genoodzaakt zien de vereniging op te heffen’. Ze hoorden het stil aan. Oudgedienden, die elkaar na jaren weer ontmoetten, zij die de ondergang van nabij hebben meegemaakt. Een afscheidsreünie voor een ‘club van niveau’, zoals Piet Kroon namens de KNVB en Afdeling Den Haag Westerkwartier karakteriseerde. ‘Een vereniging die nauwelijks onder het hoofd strafzaken voorkwam. Ik bedank Westerkwartier voor hetgeen u voor uw leden en de KNVB Afdeling ‘s-Gravenhage hebt betekend’.
Hoe kon het zo ver komen met een multivereniging, die een voetbal-, softball-, tennis-, en biljartafdeling had? Een club met bestuurder als Bersch, Attasio, Dittmar, Beijer, Van Asperen, Van Reijsen en De Jong. Een vereniging die Joop Patissilano in 1965 als eerste Ambonees in ons land naar het betaalde voetbal (ADO) zag vertrekken en Pim van de Meent naar het betalende DOS.
Cor Boer, een kleine veertig jaar Westerkwartierder en een kwart eeuw actief in diverse functies: ‘Het is fout gegaan zo’n drie jaren nadat we in 1975 van de Duinlaan naar de Machiel Vrijenhoeklaan verhuisden. We voetbalden en haalde er op een gegeven moment ook softball bij. Die twee afdelingen hadden capabele bestuurders maar er moest toch een nieuw bestuur komen. Die twee besturen werden afgeroomd en er kwamen fricties. Er werd ook nog een tennisbaan aangelegd. De Hsv Westerkwartier had in die tijd zo’n tweehonderd leden die tennisten, maar de club had geen mensen om de kantine te bezetten, zodat de tennissers niet konden douchen, noch een verfrissing tot zich nemen. De tennissers liepen weg en mede hierdoor kon de Hsv Westerkwartier het financieel niet meer behappen.
Van 1980 af ging het met Hsv Westerkwartier harder achteruit. Het aantal jeugdleden liep hard terug, terwijl men voorheen aan de Duinlaan op een gegeven moment 25 jeugdteams bezat, waarvan vier A-elftallen. Dit kreeg ook zijn bijwerkingen bij de senioren. Een van die oorzaken was dat men die grote vereniging niet meer kon bemannen, met andere woorden, er was een groot gebrek aan kader.
De neergang van Westerkwartier was niet meer te stoppen. De velden raakten onderbespeeld en zodoende kwam ook Takdier Boys (dat later fuseerde met Amar Deep en TAC’90 werd) er bij.
De gemeente zag zijn kans schoon en nam de kleedkamers, die door Westerkwartier zelf waren gebouwd, over en met dat geld kon de club de nog steeds openstaande schuld van de tennisbaan aflossen. De Hsv Westerkwartier werd ondergebracht bij de sv Bohemen, waar de club nog twee jaar onder haar eigen naam kon spelen.
Met een receptie, beter reünie genoemd, in de grote tent, die storm en wind beter doorstond dan de club zelf, en een feestavond voor genodigden sloot Westerkwartier het zestigjarig bestaan van een bijzondere vereniging af met een cadeau aan de sportwereld. Het batig saldo, dat na de officiële opheffing op zaterdag 17 september 1994 een feit werd, werd overgemaakt op de rekening van “De Zwaluwen”, een stichting die ijverig was voor de gehandicapte sportjeugd. Een groots gebaar als afscheid van de Hsv Westerkwartier.
Herman van Bergem
(uit de ‘Voetbal West’ van 27 september 1994
