Vandaag (zondag 2 april) kregen wij het verschrikkelijke nieuws te horen dat Albert Kanters is overleden. Rini is meteen in de pen gekropen en dit prachtige eerbetoon over Albert geschreven.
Je moet als relatief (qua lengte) kleine keeper wel een geweldig inzicht en keeperskwaliteiten hebben om op je 17e de finale van de Haagse Courant Cup te mogen spelen. Het betroft keeper en later keeperstrainer van W.I.K Albert Kanters die in 1985 als keeper van VVM furore maakte en mede dankzij zijn katachtige reacties zijn elftal naar de finale wist te brengen. In die tijd waren dat niet zomaar twee wedstrijden en vervolgens de finale, integendeel. Alle wedstrijden moesten uiteraard worden gewonnen. Dat er drie wedstrijden na het nemen van strafschoppen werden gewonnen (Voorburg, ADS en DSO) maakt gelijk duidelijk dat we het hier niet zomaar over de eerste de beste hebben. Helaas werd de finale, onder toeziend oog van vele duizenden toeschouwers, met 1 – 2 verloren.
Dat Albert oorspronkelijk een man van Paraat was is alom bekend, echter dat hij op jonge leeftijd overstapte naar VVM (Maasstraat) werd hem door zijn vader niet in dank afgenomen. Echter aangezien de toenmalige keeper van Paraat in samenspraak met de toenmalige Paraat-trainer had besloten een jaartje door te gaan en vader een Kanters een koffietent in de Maasstraat had was de weg voor Albert richting VVM een eenvoudige. Hij kende de mensen o.a. vanuit de koffietent en hij speelde als benjamin van het team direct in het eerste elftal met VVM kanjers als Fred Goeman en Frank Lutz. Als men dan beseft dat de familie Kanters een echte Paraat familie betreft, kunt u zich wellicht voorstellen hoe het vertrek van Albert (ook wel Appie genoemd) destijds in familiekring is besproken. In ieder geval keerde Kanters aan het einde van dat seizoen terug op het oude nest alwaar hij vervolgens vele jaren het doel van het Paraat vlaggenschip heeft mogen verdedigen. Niet dat het bij VVM niet gezellig was, echter ook Paraat was een speciale vereniging met een veelheid aan familiebanden en vrienden met een sfeertje waar weinig kroegen het van konden winnen. Op 31 mei 1985 (toen nog de laatste dag van de overschrijvingen) ging Albert zwemmen in Overbosch met een aantal Paraat-vrienden en volgde een gesprek met Paraat man ome Jan Roest die op die avond om 22.00 uur samen met Albert de overschrijving naar Paraat heeft gerealiseerd. Mooie jaren volgden bij Paraat.
Helaas kwam in 1998 een einde aan het zo mooie Paraat-avontuur en vanaf dat moment stapte een deel van de vereniging over naar GSC/ESDO aan de Erasmusweg alwaar het inmiddels veteranenteam jaarlijks in de 35plus competitie haar balletje meespeelde. Een supergezellig elftal, met een enorme aanhang, dat in die tijd jaarlijks meespeelde op het vrijdagavond toernooi van ODB. In 2009 kwam men tot de conclusie dat het bij GSC/ESDO niet meer werkte en stapte het gezellige Paraat gezelschap over naar W.I.K. Feitelijk door Albert, wiens dochters daarvoor al een tijdje in het W.I.K.-meisjeselftal speelden. Albert herkende het familiare karakter van W.I.K. in het oude Buurtweg sfeertje van Paraat en wist de rood/zwarten te enthousiasmeren om naar W.I.K. over te stappen. En dat heeft de vereniging bepaald geen windeieren gelegd.
Integendeel. Inmiddels als supporter van het karaktervolle, authentieke Paraat elftal wist hij zijn weg binnen de vereniging te vinden en in 2012 besloot hij vak van keeperstrainer op te pakken. En dan wel bij W.I.K. alwaar bijvoorbeeld op donderdagavonden het clubhuis inmiddels door Albert en zijn makkers werd gesloten. Keeperstrainer is een vak apart – dat doe je niet zomaar. Al snel bleek dat een goede voorbereiding het halve werk is, want de trainingen die keeperstrainer Albert zijn keepers liet ondergaan waren van hoog gehalte. Vanuit zijn eigen ervaring alsmede het continue speuren naar keeperslectuur en oefeningen zijn gewoonweg professionele trainingen voorgeschoteld waar menig keeperstrainer jaloers op kon en kan zijn. Het is daarom niet zomaar dat de keeperstrainingen door meerdere keepers werden bezocht. W.I.K. heeft in ieder geval vele jaren van de keepersscholing van Albert mogen genieten, dit geldt tevens voor de kookkunsten die Albert jaarlijks op het W.I.K.-trainingskamp ten toon wist te spreiden. En als men dan beseft dat Albert in de ochtend voor dag en douw de trainingskamp-keuken bemande was het bepaald een prestatie als men weet dat dit allemaal na 1 uur nachtrust plaatsvond. Hetzelfde gold voor het jaarlijkse VE2-visweekend en de ontbijtsessies op reguliere competitie zondagen waarin hij tevens een rol van belang heeft gespeeld.
Chapeau & RIP Albert.
