Lang speelden er vier voetbalverenigingen in Loosduinen namelijk sv Loosduinen, GDA, De Postduiven en ADS. Vanuit historisch perspectief gezien allesbehalve slecht draaiende voetbalclubs, echter heden ten dage is de voetbalsituatie in Madestein aanmerkelijk veranderd. In 2008 verhuisde voetbalvereniging Oranjeplein van het Zuiderpark naar De Postduiven waarna in 2016 ADS noodgedwongen overstapte naar de buren aan de overkant en vanaf dat moment sv Madestein ontstond. Het ADS-complex alwaar van 2014 tot 2016 ook nog een beperkt aantal elftallen van Nationale Nederlanden speelde.
SV Madestein betreft derhalve een fusievereniging, echter wat mij in 2008 enigszins heeft verbaasd is het feit dat na de fusie tussen Oranjeplein en De Postduiven de voetbalvereniging Oranjeplein-Postduiven is bedacht. Prima een fusieclub, echter aangezien Oranjeplein bij De Postduiven introk zou het voor mij voor de hand gelegen hebben dat de vereniging Postduiven-Oranjeplein genoemd zou worden. Het zal wel aan mij liggen, echter eenzelfde situatie is in 2009 tijdens fusie tussen DZS en Texas gecreëerd. Texas stapte over naar het DZS-complex, het zou dus voor de hand hebben gelegen om de fusieclub DZS Texas te noemen, echter men besloot over te gaan naar Texas DZS.
Verder geen gezeur zou ik zeggen, zeker gezien de mooie geschiedenis van De Postduiven, ADS, GDA en sv Loosduinen waarvan de eerste drie van oorsprong zondagverenigingen en sv Loosduinen een zaterdagclub waren. Allen met een noemenswaardige historie. Zo speelde GDA voor de tweede wereldoorlog in Rooms Katholiek verband, destijds een normale zaak. Er was sprake van een landelijk niveau met onderbonden, waarin alleen RK-verenigingen mochten uitkomen. Men hield er in die periode zelfs een RK-Nederlands elftal op na. GDA, opgericht in 1922, genoot in de jaren dertig de eer de eerste RK-interland op haar complex te organiseren. Achter de kerk in Loosduinen, waar GDA destijds haar thuisbasis had, aanschouwden circa 2000 toeschouwers de wedstrijd tegen RK-Duitsland. In 1940 kwam een einde aan de Nederlandse Katholieke Sportfederatie en stapte GDA horizontaal over naar de 3e klasse van de KNVB in een poule met o.a. dorpsgenoot De Postduiven. Tijdens het seizoen 1940/1941 stond derhalve de eerste echte Loosduinse dorpsderby op het programma.
Het in 1924 opgerichte De Postduiven werd formeel in juni 1925 als clubnaam geregistreerd en vierde haar eerste kampioenschap in juni 1926 toen men met 20 punten uit 10 wedstrijden bovenaan de ranglijst in de 3e klasse van de HVB eindigde. Het tweede kampioenschap behaalde men in 1928. Met 25 punten uit 14 wedstrijden werd naar de 1e klasse van de HVB gepromoveerd. Het seizoen 1933/1934 was voor De Postduiven een bijzonder succesvol seizoen, een jaar waarin de heren Anders en v.d. Spek zelfs voor het HVB-elftal werden geselecteerd en het eerste elftal naar de grote KNVB promoveerde. Normaliter beschrijf ik nauwelijks verenigingsinformatie van voor de jaren zeventig, echter voor De Postduiven maak ik graag een uitzondering.
Aangezien ik eind jaren zeventig bij de Postgiro op het computercentrum heb samengewerkt met De Postduiven icoon Cock Lelieveld, die o.a. als voorzitter en eerste elftalspeler de glorietijden van de mannen in het witte shirt en de zwarte broek heeft meegemaakt, zoom ik graag in op historische hoogtepunten die hij mij wist te vertellen. Een aimabele man die mij vertelde dat De Postduiven ooit nog een voorzitter (Dirk Lotsy) heeft gehad die ooit deel uitmaakte van het Nederlands voetbalelftal dat in 1905 de eerste officiële interland speelde; een 4-1-overwinning op België. Daarna speelde hij nog negen interlands. Met Oranje won hij een bronzen medaille op de Olympische Zomerspelen 1912 in Stockholm. Hij was zesmaal aanvoerder van de nationale ploeg en scoorde in 1914, tegen Duitsland, zijn enige interlandgoal. Of over de promotie naar de 4e klasse KNVB in 1934. De Postduiven speelde destijds bij de Leugenbrug (weet iemand nog waar deze brug lag of wellicht nog ligt?) en vierde in 1934 het tienjarig bestaan. Wat mij uit die gesprekken nog meer bijstaat betreft o.a. dat men ook in 1934 een nieuw complex op Madestein betrok dat ongeveer tegenover Ockenburgh aan de weg naar Monster lag. Naast het kampioenschap van de 1e klasse HVB wist men in de zomer van 1934 het algemeen HVB-kampioenschap binnen te slepen. Daarnaast vertelde Cock mij over het onvergetelijke 1952/1953 seizoen waarin De Postduiven kampioen van de derde klasse KNVB werd en vervolgens een beslissingswedstrijd tegen VCS (kampioen in andere 3e klasse KNVB) op het neutrale ADO-terrein moest spelen. Onder toeziend oog van 12000 toeschouwers was het VCS dat uiteindelijk naar de 2e klasse KNVB promoveerde. De Loosduiners zijn nog nooit zo dichtbij de 2e klasse KNVB geweest, op dat moment het een na hoogste amateurniveau. Blijft het mijns inziens vreemd dat als een standaardelftal kampioen wordt er alsnog een beslissingswedstrijd tegen een andere kampioen uit de 3e klasse KNVB gespeeld dient te worden. Maar dat terzijde.
In 1963 organiseerde De Postduiven voorzitter Kappenberg een zogenaamde rondetafelconferentie voor de vier Loosduinse voetbalverenigingen ADS, GDA, Loosduinen waarbij hij de onnodige en verregaande rivaliteit wenste om te zetten in een samenwerkingsverband waar de vier clubs baat bij zouden moeten hebben. Of dit uiteindelijk gelukt is heb ik niet kunnen vaststellen, echter wellicht zijn er mensen die hierover nog e.e.a. kunnen becommentariëren. Hierbij kan ik nu al aantekenen dat de rivaliteit tussen de Loosduinse voetbalvereniging nooit zo heftig zal zijn geweest als die in Spakenburg, alwaar de rode van IJsselmeervogels en de blauwen van Spakenburg er niet voor schromen veldslagen uit de weg te gaan.
De enorme lijst aan ereleden, leden van verdienste, koninklijk gedecoreerden en kampioenschappen betekent mijns inziens dat het men bij De Postduiven door de decennia heen goed voor elkaar heeft gehad. Ondanks het feit dat men in 1964 slechts over één veld beschikte heeft men altijd een behoorlijk eerste elftal kunnen opstellen, mede dankzij sponsoren is de vereniging behoorlijk ondersteund. Ondanks het feit dat ik vanaf het seizoen 1974/1975 in een standaardelftal heb gespeeld, heb ik pas in het seizoen 1993/1994 het genoegen gehad om op de locatie waar sv Madestein nog steeds speelt een competitiewedstrijd tegen het eerste elftal van De Postduiven te spelen. Nog immer een prachtig voetbalcomplex met een fraai clubhuis en negen kleedkamers en tegen de bomenrand een voormalig jeugd en sponsorhonk waar op zondagen wedstrijdbesprekingen van de selectie werden gehouden. Dit gebouwtje dient ook nog als kinderopvang en bingoruimte voor ouderen. Het meest fraaie deel van het complex, met een veld voor en een veld achter de kantine, was mijns inziens de overdekte tribune die aan de overzijde van De Postduiven-opstal was gepositioneerd. Helaas is deze inmiddels noodzakelijkerwijze en jammer genoeg gesloopt, het betrof een geweldig extra in het oog vallend stukje historie van het nog immer fraaie complex waar een veelheid aan toeschouwers mooie wedstrijden van hun De Postduiven hebben bijgewoond. En als je dan vervolgens de bestuurssamenstelling van het seizoen 2007/2008 bestudeert en je stelt vast dat er twee mensen met de naam Lorie het bestuur vertegenwoordigen dan is het geweldig om vast te stellen dat deze familienaam in de jaren twintig van de vorige eeuw al in o.a. het standaardelftal van de trotse Loosduinse club terug te vinden waren. Sterker nog, op maandag 7 maart 2022 was Ricardo Lorie namens sv Madestein trefzeker! Vanuit historisch oogpunt gezien is het dan ook vermeldingswaardig dat er in het museum van Loosduinen in 2019 een tentoonstelling over de geschiedenis van voetbalvereniging De Postduiven is georganiseerd. Dan moet je als vereniging zijnde toch wel e.e.a. voor de Loosduinse gemeenschap hebben betekend.
Zoals eerder beschreven werd in 2008 de fusieclub Oranjeplein-Postduiven een feit. Vanaf dat moment is enorm hard gewerkt om de integratie zo vloeiend mogelijk te laten verlopen en wist men in 2009 kampioen van de 4e klasse KNVB te worden waarna in 2013 het vlaggenschip naar de 3e klasse KNVB promoveerde. In 2016 werd een fusie met buurman ADS gerealiseerd en ontstond voetbalvereniging sv Madestein. Verschillende, al in 2015 samengestelde, commissies hebben in die periode o.a. bewerkstelligd dat een veelheid aan nieuwe spelers zowel de zaterdag als de zondag afdeling kwamen versterken en men hoopte destijds de basis te leggen voor de continuering van de fusieclub met mensen van het voormalige ADS, De Postduiven en Oranjeplein in de gelederen. Door de voetbaljaren heen heeft men absoluut niet stilgezeten. Het totale complex is opgeknapt, er werden allerlei festiviteiten, zoals feestavonden, bingo’s, sinterklaasfeesten, reünieavonden georganiseerd en men heeft zelfs bekende artiesten als Rein Mercha en Chantal Jansen op een feestavond weten te strikken. Nu, anno maart 2022, beschikt men op zondag over vier elftallen en is de zaterdagafdeling helaas opgeheven.
Als ik op ADS (opgericht in 1931) terugkijk moet ik onmiddellijk denken aan bekende trainers met een BVO-achtergrond. Fameuze voetbalnamen als Jan van Geen (o.a. bekend van de watersnoodrampwedstrijd in 1953), Jaap Advocaat (voormalig profvoetballer en de broer van), Martin Kloor (voormalig speler van het ooit zo fameuze Holland Sport) en Marco van Delden (o.a. speler van FC Utrecht). Daarnaast ga ik vanzelfsprekend terug naar het ADS-kampioensseizoen 1978/1979 waarin een veelheid aan overwinningen kon worden gevierd. Goed voetballen gecombineerd met een feestje, daar kijken de voormalige ADS-iconen met genoegen op terug. Nadat in 1976 het oude clubhuis werd gesloopt heeft men vervolgens in 1977 een geweldig clubhuis uit de grond gestampt. Op de begane grond in totaal zes kleedkamers, waarvan vier dubbele, een scheidsrechters kamer, een verzorgingskamer en naast het clubgebouw het materiaalhok, een fusthok en een koelcel waarvan de laatste twee vrijwel volcontinu volledig waren gevuld, behalve op maandagochtend! Op de eerste etage bevond zich een bestuurs- en een commissiekamer, een geweldige kantine met een gezellig ingerichte bar en meubilair dat het geheel liet aanzien als een ouderwetse kroeg. Zeker gezien het feit dat op zondagmiddagen alle barkrukken continu bezet waren. Kortom, daar mankeerde niets aan. Er gaan verhalen dat als een enkeling in de late uurtjes het voetbalpand verliet hij/zij sneller beneden was als dan men had verwacht, het trappenhuis vormde immers een obstakel waarin men zich wel eens kon vergissen. Ik kan me hierbij van alles voorstellen echter zal hier verder niet op inzoomen.
Het was een prachtige vereniging alwaar de witte voetbaltenues voor een onoverwinnelijke uitstraling zorgde. Mochten er destijds spelers zijn geweest die het hogerop wilde zoeken dan waren ze veelal binnen de kortste tijd terug op het oude nest. Zo vertrok in 1976 de talentvolle Ronald Telle naar het hoger spelende LENS, echter de ADS-penningmeester van dienst wilde zijn overschrijvingsformulier niet tekenen voordat hij een bijdrage aan de sloop van het oude clubgebouw zou leveren. Dit geschiedde, echter een paar jaren later leidde de op het oude nest teruggekeerde Telle ADS, samen met o.a. John de Bruin, naar het kampioenschap in de sterke hoofdklasse van de HVB. Men beschikte inmiddels over twee velden en een trainingsstrook achter het tweede veld. Dit in tegenstelling tot de jaren 60 waarin ADS over één veld beschikte. Terugkijkende naar het ADS-complex kan niet anders worden geconcludeerd dan dat men zich daar, langs het wandel en fietspad (althans auto’s mochten er ook gewoon doorrijden) tegenover De Postduiven, op een verder prachtige door bomenpartijen omgeven locatie bevond. Dit zijn over het algemeen de meest sfeervolle locaties, zeker toen ADS besloot stoeltjes tegen het clubgebouw te plaatsen en de mensen heerlijk uit de wind van de zon konden genieten.
Het geheel staat er inmiddels anders bij. Het clubhuis is afgebroken en de velden lieten zich lange tijd vergelijken met een verwilderde toendra waarop allerlei struikgewas de weg had gevonden. Een paar jaar geleden trof ik een kudde schapen die al grazend van het uit de kluiten gewassen groen genoten. Voor de grazers waren bakken gevuld met water beschikbaar en dit gegeven bracht mij terug naar een onvergetelijk moment waarbij een sportverzorger de ADS-grensrechter een volle waterzak over het hoofd leegde. Dit alles terwijl de scheidsrechter van dienst zich op grote afstand bevond en de grensrechter zo sportief was om niets aan de leidsman te melden. Aangezien ik in die periode bij de tegenstander van ADS als rechtsbuiten stond opgesteld heb ik het genoegen mogen smaken enige verkoelende druppels mee te pakken en de assistent-scheidsrechter plotsklaps zien veranderen in een soort van nat gehoosde extreme watervalbezoeker. Deze assistent-scheidsrechter was er zich absoluut van bewust dat hij jaarlijks tien punten voor zijn elftal verdiende en kon absoluut niet wakker liggen van een plens water. Integendeel aan het eind van de wedstrijd was hij veelal de morele winnaar.
Het zal niet in alle gevallen opgaan, echter door diverse Facebook-profielen heen wandelend kan men aan de hand van foto’s en krantenknipsels de voetbalgeschiedenis van de vereniging van betreffende personen deels terugvinden. Zo ook op het profiel van een ADS-icoon, een bekende in het Haagse voetbalwereldje, waar een goed lezer wordt overladen met bijvoorbeeld succesvolle krantenkoppen. Hierbij een selectie: Goed voetbal van ADS en De Postduiven – Concordia en ADS brengen spektakel – Met tien man winst op Randstad Sport, schorsingen bedreigen ADS – ADS kerngezond – ADS en VIOS: beide tevreden – ADS de punten, WIK slechts teleurstelling – ADS loopt verder uit – ADS wandelt naar titel – ADS is de beste ploeg – ADS op weg naar titel – ADS langs Oranje Blauw – ADS toont weer ware gezicht – Wie stopt ADS, GDA ondervindt kracht van koploper – ADS hoofdklasser van de toekomst – ADS pakt de titel – ADS promoveert – ADS ruim langs GDA met 5 – 1 – DWO stuit ADS niet – De humor bij ADS – ADS profiteert van vrijheden – ESDO en ADS blij met 1 punt – ADS en Jaap Advocaat verlengen contract – Ronald Telle matchwinnaar – Op verzoek van de wijkagent begon Quick Steps tegen ADS later – ADS niet langer amateur van de amateurs – ADS laat 75-jarig jubileum niet ongemerkt voorbijgaan – Ooit de rijkste dankzij Totogeld – Tachtigjarige voetbalclub ADS was top in de jaren zestig en zeventig – Brand geblust op voormalig ADS-sportcomplex.
Denkende aan sv Loosduinen, ADS, De Postduiven en sv Madestein dan zie ik op het pad vanaf de grote parkeerplaats een veelheid aan in de berm geparkeerde auto’s waarvan de eigenaren in die jaren goed zijn weggekomen. Als er in die tijd BOA’s waren geweest had men de Gemeentelijke schatkist aanzienlijk kunnen vullen. Dit terwijl er aan het begin van het pad, schuin tegenover het huidige complex van sv Loosduinen, meer dan genoeg parkeerplaatsen beschikbaar waren. Een parkeerplaats die waar het, naarmate de jaren vorderden, eenvoudiger parkeren dan wandelen was. De waarschijnlijk door mollen en/of boomwortels aangetaste ondergrond was zodanig verzakt dat zelfs de meest stabiele circusartiest over de schots en scheefstaande straatstenen zou struikelen. Wellicht is dit de reden geweest dat men liever langs het wandel/fietspad parkeerde? Dat er in de loop der jaren aan het eind van dit pad, voorbij sv Madestein en ADS, een nieuwe parkeerplaats voor Parnassia is aangelegd zal voor velen inmiddels bekend zijn. Echter dat hier tot halverwege de jaren zeventig het veld van de Postduiven en daarachter de velden van sv Loosduinen lagen zal voor de jongeren onder ons onbekend zijn, voor de ouderen niet. Voordat men destijds beide voetbalverenigingen wilde bezoeken kon men deze o.a. langs het ADS-veld wandelend bereiken. De ADS-mensen zagen in die periode, recht vooruitkijkend, vanuit haar oude clubhuis een natuurgebied met op de rand hiervan een soort van landhuis (de locatie waar nu dus sv Madestein haar sportcomplex heeft en vanaf 1974 De Postduiven), rechts hiervan lag dus het oude veld van De Postduiven dat in 1974 verhuisde naar de huidige locatie. Een verplaatsing van nog geen 150 meter.
In april 2006 werd het 75-jarige ADS-jubileum uitgebreid gevierd. Het feestweekend werd geopend met een toernooi waarin circa tachtig voormalig ADS-iconen de voetbalschoenen aantrokken om samen met oudgedienden van ODB, Paraat en Oranjeplein onderlinge zeven tegen zeven wedstrijdjes te spelen. In het clubhuis alsmede in een opgebouwde feesttent barstte ondertussen het jubileumfeest, inclusief BBQ, los, kortom een uitstekend georganiseerd jubileumweekend. Dit in navolging van jubileumfeesten in het kader van het 40, 50, 60 en 70-jarig bestaan, terwijl in 2016 nog ternauwernood het 85-jarig bestaan kon worden gevierd. In 2011 bestond de vereniging 80 jaar en speelde het standaardelftal van ADS, onder leiding van scheidsrechter Dick Jol, tegen oud FC Den Haag. De door Ronald Telle georganiseerde jubileumwedstrijden in het kader van het 70-jarig bestaan werden op diverse vrijdagavonden gespeeld. Achtereenvolgens werd er tegen Kranenburg, Scheveningen, W.I.K, Flamingo’s en Quick Steps aangetreden. Dit evenals het jaarlijks terugkerende Kantelaar toernooi. Helaas zal er geen 100-jarig bestaan voor ADS en de Postduiven van toepassing zijn, tenzij er iemand opstaat die hier alsnog aandacht aan zal schenken. Wellicht een aardig idee om vanuit sv Madestein het gezellige clubhuis hiervoor beschikbaar te stellen om voormalige ADS-en Postduiven-helden mooie verhalen over o.a. internationale toernooien, met bijbehorende belevenissen te doen laten herleven.
Betreffende het Loosduinse dames en meidenvoetbal kan worden teruggegaan naar het eind van de jaren zestig waarin de eerste vriendschappelijke wedstrijden door de Postduiven dames nog in rokjes werden gespeeld. Lange tijd werd het gezien als een typische mannensport en het duurde dan ook lang voordat het Nederlandse vrouwenvoetbal in opkomst kwam. Ondanks meldingen van vroege wedstrijden in 1904 werd de vrouwencompetitie pas in het jaar 1971 door de KNVB erkend. Dat er per 1972 reeds Haagsche dames-afdelingselftallen werden samengesteld is een logisch gevolg van het dames-competitievoetbal dat ook in Den Haag snel groeide. In mei 1972 werd een aantal dames uitgenodigd voor het afdeling Den Haag elftal waarin liefst vijf voetbaldames van De Postduiven, te weten W. Vogels, A. van Spronsen, G. van Katwijk, N. Jaarsveld en E. Lankhaar mochten verschijnen. In de jaren hierna zijn nog verschillende dames en meiden van GDA en ADS voor Haagsche elftallen uitgenodigd. Naarmate de jaren vorderden betrof dit steeds meer GDA-leden. Hierbij een aantal uitgenodigden: J. Gijsen van GDA, L. Molenaar van GDA, C. Willems van GDA, M. Mensing van GDA, K. de Kok van GDA, L. van Leeuwen van GDA, M v.d. Toorn van GDA, S. van Zijl van ADS, C. Wegkamp van GDA, E. Sardijn van GDA, S. Laurier van GDA, S. Dijkstra van GDA, H. Duijndam van GDA, L. Kleibergen van GDA, C. van de Water van GDA, M. Baay van GDA, R. Blake van GDA, J. Knoppert van GDA en S. Korenromp van GDA. Ik ben mij ervan bewust dat dit overzicht allesbehalve compleet is, echter het geeft wel een indicatie inzake de kwaliteit van diverse GDA-speelsters die met het eerste vrouwenelftal zelfs de eredivisie van het damesvoetbal hebben bereikt. Het is daarom opvallend dat er anno maart 2022 nog slechts twee GDA-meidenteams in KNVB-competitieverband actief zijn. Bij sv Loosduinen zijn dat er heden ten dage meer, namelijk één vrouwenelftal, twee meidenteams en één zaalvoetbalteam. Waarom het GDA-damesvoetbal een vrije val heeft gemaakt is mij onbekend, echter het kan mijns inziens niet aan het geweldige clubgebouw dat in 1976 werd geopend, hebben gelegen. Hetzelfde clubgebouw waar de trotse Loosduiners in het rode shirt en de witte broek anno 2022 nog steeds verzamelen voor hun wedstrijden. Destijds met een kostenpost van 650.000 gulden, één van de duurste clubgebouwen van ons land. Dezelfde vereniging nam in 1992 een sporthal van één miljoen gulden, waarvan twee ton subsidie van de gemeente Den Haag, in gebruik. Ook hierdoor zal de inkrimping van het GDA-damesvoetbal niet zijn ontstaan, zeker omdat in de jaren negentig het GDA-damesvoetbal hoogtijdagen vierde. Ik moet eerlijk toegeven dat ik nauwelijks kennis van de geschiedenis van het Haagse damesvoetbal heb, echter het is nooit te laat om mij hierin te verdiepen. Moet ik natuurlijk wel de boeken ingaan en afspraken met voetbalheldinnen zien te maken. Ik kom hierop terug.
Als ik aan GDA denk dan denk ik onmiddellijk aan de bij GDA geboren en opgegroeide Tim Peters, die anno 2022 voetbalt bij 2e divisie club Scheveningen, en ooit is gescout bij GDA. Hij heeft vervolgens bij een aantal BVO’s en IJsselmeervogels gevoetbald. Van Tim Peters is het een klein sprongetje naar GDA-icoon Ben Peters die eind jaren zestig nog hoofdtrainer/coach van het grote Feijenoord is geweest en aan ene Wim Peters (ook van GDA) die ooit tijdens een feest van de ‘Oude Haagsche Glorie’ de zogenaamde Aad Mansveld trofee kreeg uitgereikt, dit voor zijn verdienste voor het GDA- en Haagse voetbal. Dat deze bokaal door de jaren heen is uitgereikt aan grote Haagse voetbalnamen als John Rietveld, Roel Zandbergen sr., wethouder Piet Vink, Ton de Graef, Jan Doorschodt, Karel Jansen, Aad Mansveld, Arend Spaans, Eimert Krans en Joop Borremans zegt genoeg en als men dan beseft dat het GDA-kunstgrasveld in 2016 door Lex Schoenmaker is geopend dan is het GDA-plaatje bijna compleet. Er mag niet onvermeld blijven dat GDA inmiddels, op één seniorenelftal na, van het zondagvoetbal naar het zaterdagvoetbal is overgestapt. Het zaterdagvoetbal waarin sv Loosduinen sinds 1936 haar wedstrijden speelt en met Piet de Zoete het grote talent had die in de jaren zestig en begin jaren zeventig als professioneel voetballer furore maakte bij ADO.
Op donderdag 10 maart 2022 ben ik, onder heerlijke weersomstandigheden, als een soort van snelwandelaar langs de voetbalcomplexen van GDA, sv Loosduinen en sv Madestein gewandeld. Na mijn auto geparkeerd te hebben op de vanouds slecht onderhouden parkeerplaats aan het begin van het pad zag ik aan mijn linkerzijde het toch wel indrukwekkende en knusse complex van sv Loosduinen met tien kleedkamers, twee kleedkamers voor scheidsrechters en een prachtig authentiek clubhuis. Voor het toegangshek een prachtige muurtekening in de kleuren van sv Loosduinen en voor het clubhuis een geweldig terras waarop het onder lenteachtige omstandigheden goed vertoeven is. Men heeft er drie velden, waarvan één kunstgrasveld dat samen met sv Madestein in gebruik is genomen, zodat laatstgenoemde vereniging op zondagen gebruik van dit veld kan maken. De twee ouderwetse grasvoetbalvelden liggen direct naast het kunstgrasveld en aan het einde van deze velden ligt de grens naar sv Madestein. Kortom, dat ziet er picobello uit daar bij sv Loosduinen, een zaterdagvoetbalvereniging met in totaal achttien elftallen/zeventallen en een zaalvoetbalafdeling. Het unieke witte bruggetje richting sv Loosduinen ingang alsmede de fietsenstalling langs het hek maakt e.e.a. compleet. Of hetzelfde bruggetje er in 1974 al heeft gelegen is vraag, echter in die tijd moest men hoogstwaarschijnlijk ook al over een bruggetje om de ingang te bereiken. Dat deze ingang destijds circa vijfhonderd meter van het oude complex lag is zeker. Immers tot juni 1974 speelden de blauw/witten achter het oude veld van De Postduiven. Dat de bij ADO als goalgetter bekende Piet de Zoete vrijwel zijn gehele jeugd bij sv Loosduinen heeft gevoetbald zal bij ouderen onder ons bekend zijn, dat sv Madestein volgend seizoen zal overstappen naar het zaterdagvoetbal wellicht nog niet. Hierbij ben ik wel benieuwd hoe men de verdeling inzake het gebruik van het kunstgrasveld zal organiseren.
Daar waar aan de linkerzijde van het pad het in 1936 opgerichte sv Loosduinen is gehuisvest lag voorheen aan de andere kant van het pad het tweede veld van ADS. Een deel van dit veld ligt er heden ten dage redelijk verwilderd bij, terwijl een strook van dit veld door middel van betonnen platen als extra parkeerplaats is ingericht. Het is mij opgevallen dat de contouren van ADS-veld 2 nog duidelijk zichtbaar zijn, terwijl in de hoek van dit veld het voormalige trainingsveldje nog immer is afgebakend door hoge hekwerken die wellicht, voordat men definitief gaat slopen, ontmanteld kunnen worden en elders gebruikt zouden kunnen worden. Inzake ADS zijn deze hekwerken alsmede een perfecte ballenvanger nog het enige van waarde. Althans ook de prachtige bomenpartijen, tevens tussen ADS veld 1 en 2, staan er perfect bij. Ervan uitgaande dat deze bomen als beschermde natuur beschouwd zullen worden, voorzie ik uiteindelijk een bebouwde voormalige ADS-omgeving begrensd door de prachtige wilgen of betreft het eikenbomen? Op veld 1 van het voormalige ADS is inmiddels een aanzienlijke hoeveelheid bouwmateriaal geplaatst en ziet het er naar uit dat er binnen afzienbare tijd definitief met de realisatie van bouwprojecten zal worden aangevangen.
Recht tegenover de voormalige ADS-ingang ligt nog steeds het prachtig, witgeschilderde, toegangsbruggetje naar sv Madestein alwaar ik nog eens goed rondkijkend aan de overzijde van het hoofdveld een speciaal ingerichte overkapping voor circa twintig personen zag staan. Altijd makkelijk als het plenst van de regen. Verder is alles van sv Madestein reeds beschreven.
Terug bij de schots en scheef beschreven parkeerplaats bedacht ik me dat als ik zou wegrijden ik uiterst voorzichtig te werk zou moeten gaan. Dit om te voorkomen dat mijn auto zonder of met een lekke uitlaat het parkeerterrein zou kunnen verlaten. Voordat ik in mijn auto stapte ben ik nog snel even naar de overburen van GDA gewandeld. Op de parkeerplaats aan de rand van het fraaie complex trof ik een aantal laadpalen voor elektrische auto’s, altijd handig zou ik zeggen. Zeker gezien het feit dat de gemeente Den Haag inmiddels een veelheid aan sportverenigingen toestemming heeft gevraagd in de nabije toekomst op hun parkeerterrein laadpalen te mogen plaatsen. Deze bevinding was uiteraard niet de belangrijkste van mijn rondgang over het GDA-complex. Het is indrukwekkend om vast te stellen dat de vier voetbalvelden, waarvan twee kunstgrasvelden, er perfect bij liggen. Het clubgebouw en kleedkamers prima zijn onderhouden. De tribune aan de lange zijde van het hoofdveld er prachtig bij ligt en de sporthal nog immer beschikbaar is. Kortom dat ziet er perfect uit daar bij GDA, de vereniging waar ooit de finaledag van de Haaglanden Cup is georganiseerd, jeugdtrainerscursussen door o.a. Alex Scholte werden onderwezen en voor de ingang van het complex door middel van een ouderwets GDA-bordje de richting naar GDA werd gewezen. Toch jammer dat deze symbolische richtingaanwijzer inmiddels is verwijderd, zou geweldig in het museum van de Haagse voetbalhistorie passen.
Rini Toet
11-03-2022
