Er is maar één ding zeker in ons leven en dat is dat we ooit allemaal een keer komen te overlijden. Een nare gedachte eigenlijk, zeker nu in deze onzekere tijden met dat verschrikkelijke coronavirus. Als je nog jong bent dan sta je daar niet zo bij stil maar naar mate je ouder wordt spookt die gedachte toch steeds vaker door je hoofd.
Toevallig zag ik van de week ergens een tegeltje aan de muur hangen met de tekst; “Van het concert des levens krijgt niemand een program”. Een oubollige tekst maar wel eentje met een afgrijselijke “tegeltjeswijsheid”. Je weet immers nooit wat de dag van morgen je zal brengen. Je kunt de toekomst niet sturen, zeker niet als je bijvoorbeeld ziek bent.
Een “Ivo Niehe-tje” met Otto Heemskerk in 2014
In de loop der jaren, dat ik de website over de Haagse voetbalhistorie beheer, heb ik inmiddels honderden mensen uit ons mooie Haagse voetbalverleden mogen ontmoeten. Na iedere ontmoeting doe ik dan even een “Ivo Niehe-tje”, oftewel ik ga dan samen met de hoofdpersoon op de foto.
Net als volgens mij iedereen tijdens deze coronacrisis blikte ook ik terug in mijn inmiddels grote fotoarchief en kwam ik tot de conclusie dat inmiddels vele bijzondere mensen die ik heb mogen ontmoeten niet meer in leven zijn.
De afgelopen week kon ik weer een kruisje zetten achter de namen Joop van der Ham (sv Wassenaar) en Otto Heemskerk (Groen Wit’58). Beide heren heb ik een aantal keren mogen ontmoeten en een stukje over kunnen schrijven in mijn boekenserie. Bij Joop was ik onlangs nog op zijn 100ste verjaardag geweest, bij Otto was dat alweer zes jaar geleden.
En een “Ivo Niehe-tje” bij Joop van der Ham thuis.
Otto van Heemskerk en zijn vrouw Lenie waren als vrijwilligers van Groen Wit’58 goud waard voor de club. Ze waren overigens ook onafscheidelijk van elkaar. Toen ik in 2014 bij de familie Heemskerk op visite ging waren ze druk bezig met de organisatie van de Groen Wit’58 reünie. Dit kon je wel aan hun toevertrouwen want de reünie in het Après-ski café in de Uithof werd op zondag 4 mei 2014 een daverend succes.
Toen Lenie twee jaar geleden kwam te overlijden hoefde het leven voor Otto eigenlijk ook niet meer. Op zijn sterfbed overhandigde hij nog wel het door hem goed bewaarde archief van zijn “cluppie” Groen Wit’58 aan Theo Vuyk. Dit archief mocht immers nooit verloren gaan en moest in goede handen komen.
Met het overlijden van Otto besefte ik dat er steeds minder oud-leden overblijven van al die ooit zo mooie- en inmiddels niet meer bestaande Haagse volksclubs. Misschien zijn over tien a twintig jaar wel alle oud-leden van vele van die opgedoekte voetbalverenigingen overleden.
Laten we dan maar hopen dat de site over onze mooie en unieke Haagse voetbalhistorie er dan nog wel is want hierop blijven al die clubs en die bijzondere mensen voor eeuwig leven.
Rob Pronk
5 april 2020
