De afgelopen jaren ben ik voor m’n website wel bij honderden mensen thuis geweest. Deels voor interviews met oud-voetballers maar voornamelijk voor het ophalen van spullen uit de Haagse voetbalhistorie. Foto’s, plakboeken, vaantjes, voetbalkrantjes en voetbalshirtjes, je kan het zo gek niet noemen of de mensen weten mij (gelukkig) toch bijna altijd wel te vinden.
Uit ervaring weet ik inmiddels dat ik voor een gemiddelde afspraak minimaal een uurtje kan uitrekken. Mensen zitten eenmaal op hun praatstoel als ze tegenover mij over hun voetbalverleden gaan praten. Je ziet ze dan ook helemaal opfleuren. Prachtig toch!?
Wat is dat toch met die Haagse voetbalhistorie? Hoe komt het toch dat iedereen, bij wie ik thuis kom, vol weemoed praat over zijn/haar mooie voetbaltijd? Hoe komt het toch dat vele hun oude “cluppie”, die al jaren niet meer bestaat, zo verschrikkelijk missen? Lange tijd begreep ik hier niets van maar inmiddels weet ik wel beter.
Ook ik heb bij SV’35, CWP en Scheveningen een geweldige periode meegemaakt maar toen die tijd eenmaal voorbij was vond ik het wel prima zo. Wat geweest is is geweest, ik keek daar niet meer naar terug.
Echter naarmate ik ouder word kan ik niet ontkennen dat ook ik steeds vaker aan mijn voetbalperiode terugdenk. De gezelligheid onder je voetbalvrienden, de voetbalhumor maar vooral de eenheid die we met elkaar hadden. Die was best wel uniek te noemen.
Is (was) dit nou clubliefde of gewoon puur een persoonlijke periode met mijn leeftijdgenoten? Wat is eigenlijk clubliefde?
Sinds ik mijn website haagsevoetbalhistorie.nl beheer ben ik me automatisch gaan verdiepen in alle voetbalclubs uit de Haagse regio. Prioriteit ligt dan vooral bij Haagse clubs die niet meer bestaan omdat de historie van deze clubs in principe nergens meer te achterhalen is. Je moet dan puur bij de oud-leden van zo’n club zijn.
Laten we als voorbeeld Hsv Marathon nemen. De overgang van SV’35 naar Hsv Marathon is sowieso een kleine stap want beide clubs speelden decennialang op het Oostersportpark. Sterker nog, met sv De Jagers erbij deelden ze gedrieën tot 1980 de oude houten kantine en kleedkamers. Pas in 1980 mochten deze drie clubs, verspreid over het Oostersportpark, hun eigen “home” bouwen.
Omdat ik een “zaterdagvoetballer” ben geweest en Hsv Marathon een zondagclub was, wist ik eigenlijk niet zo veel van ze. Ja, ik kende Dennis en Glenn Bunsee m’n gabbertjes van school en ik wist dat zij beide bij Hsv Marathon voetbalden. Dat gold ook voor Hulusi Kocer, die vlakbij mij woonde. Verder had ik geen aanknopingspunten.
In de loop der jaren kwam ik voor m’n website met steeds meer mensen van Hsv Marathon in contact. Zo ontmoette ik bijvoorbeeld Michel Aschman, die mij enorm geholpen heeft met de historie van zijn “cluppie”. Bij Michel zag ik nog steeds de woede in zijn ogen toen hij vertelde dat zijn club in het jaar 2000, na maar liefst zestig jaar op het Oostersportpark gevoetbald te hebben, ineens van de gemeente moest vertrekken van haar vertrouwde terrein. De verhuizing naar de velden aan de Guntersteinweg betekende al snel de ondergang van zijn Hsv Marathon.
Ik ontmoette Karel Roberti, supervrijwilliger van Hsv Marathon. Sinds het verdwijnen van zijn club is hij een kluizenaar geworden. Zijn club en zijn vrienden werd hem in één klap afgenomen. Nu heeft hij niemand meer, de fles bier is nog zijn enige plezier. Met vochtige ogen vertelde Karel mij zijn levensverhaal en dat de Hsv Marathon alles voor hem was. Je zag en voelde gewoon het verdriet bij hem. Ik vond dat best wel heftig.
Afgelopen week ontmoette ik Thea Stevens en “same old story”! Het plakboek met Hsv Marathon foto’s kwam tevoorschijn en de verhalen over deze club kwamen los. Thea haar vader was al lid van Hsv Marathon en logischerwijs (toen) was de hele familie ieder weekend op de club te vinden. Dat ging van generatie tot generatie. Ook zij mist haar “cluppie” enorm. “Je komt elkaar alleen nog maar tegen op begrafenissen” zegt ze weemoedig. “En op jouw toernooi natuurlijk”.
Michel, Karel en Thea, dat zijn nou voorbeelden van mensen met echte clubliefde. Die zijn er na twintig jaar nog steeds kapot van dat hun “cluppie” niet meer bestaat.
Hsv Marathon is hiermee slechts één voorbeeld maar geloof mij, ik heb de afgelopen jaren héél véél mensen van andere Haagse voetbalclubs ontmoet die precies hetzelfde praten over het gemis van hun geliefde club. Laat dit dan misschien een wijze les zijn voor de leden van de nog wel bestaande Haagse voetbalverenigingen. Steun en doe iets voor je club voordat het te laat is!
Rob Pronk
Haagsevoetbalhistorie.nl
10 mei 2020
