Toen mij in mei 2008 werd gevraagd iets over de geschiedenis van sv Kijkduin op te schrijven, beklemde mij dat wel. Als ik namelijk jubileumboeken doorblader, realiseer ik me het gevaar voor geschiedvervalsing, het vergeten van namen of onvoldoende toelichten van belangrijke gebeurtenissen van deze club.
Op dat moment speelde ik een vriendenteam van JuVentaS met bijna allemaal oud sv Kijkduiners. We hadden het als vanzelfsprekend nog veel over vroeger. Iedere keer waren we weer blij als bijvoorbeeld Lex Manschot weer eens kwam kijken, Fred en Peter Bonsel te zien in onze kleedkamer en lachten we om de grappen van Marcel Kok en Peter de Lange en andere oude getrouwen. Even prettig vond ik de nostalgische verhalen over de danspasjes en optredens van Martin van der Zwan, het weerzien met oude bekenden als Corné en Erik Paalvast, Henk Oudshoorn, Freek Simonis, Hans van Zetten, Toon en Lia Netten, Jan Dillewaard en ik hoopte gewoon dat ze iedere week zouden komen.
Om die reden (maar vooral omdat, in die tijd, mijn keihard voor de club knokkende vriend Jack Oudshoorn het vroeg) zette ik mij toe het schrijven van deze kleine kroniek.
Na enkele jaren inwonen hadden wij als Wit Blauw weliswaar nog 7 seniorenelftallen, maar hoe moest het met de jeugd? Een samenwerking met de jeugd van ESDO zorgde ervoor dat er weliswaar nog een A-elftal op de been kwam, waarvan er velen uiteindelijk in de selectie terechtkwamen. Zij waren het laatste kampioensteam van Wit Blauw en een flink deel van hen bleef de vereniging trouw. Wim Gleym, Anton de Jong, Martin en Rene Baven bijvoorbeeld waren jeugdspelers van toen die later in kampioensteams van sv Kijkduin terecht kwamen.
Toch moest er iets gebeuren binnen de vereniging om nog gezond voort te kunnen. Het bestuur en de leden waren het inwonen bij ESDO zat en wilden een nieuwe toekomst opbouwen door in 1986 een fusie aan te gaan met het zieltogende Zwart Blauw, dat nog slechts 3 seniorenteams herbergde maar nog wel een jeugdafdeling had.
De eerste jaren van de sv Kijkduin verliepen goed en de nieuwe fusievereniging groeide. Alles leek in die eerste jaren als vanouds. Tante Sien stond weer in de kantine en Ome Piet wandelde weer rond het veld. Doordeweeks voelde wij als selectiespelers ons snel thuis met Dirk van der Mark achter de bar.
Het bestuur van sv Kijkduin bestond uit Ome Klaas van Leeuwen, die jaren lang bij Zwart Blauw speelde en daar bestuurslid was, maar zijn voetbalcarrière bij Wit Blauw was begonnen. John van der Mark was een jong en veelbelovend bestuurlijk talent. Verder hield penningmeester Ruud Flinterman het roer stevig vast en zorgden Ad Meeuwisse (als voorzitter) en Toon Netten (als secretaris) voor een vlekkeloze organisatie, terwijk Aad Bongers met Zier Pronk en het echtpaar Van de Berg aan de jeugd (lees de toekomst) bouwden. Dat zat dus wel goed.
Het medewerkersteam kreeg langzaam aan een echte ziel en als vanouds gingen we ieder jaar op reis. De veteranenteams 6 en 8 zagen in het geelgroen er toch uit als oude bekenden. Het eerste elftal speelde in de middenmoot van de 1e Klasse HVB, onder leiding van trainer Dick Hoogendorp.
De Zwart Blauwers hadden hun eigen succesrijke Kijkduin 5 met oud-selectiespelers als Gerard Daamen, Piet en Wim Coenen, Ed van Swinderen, John van der Mark, Lex Manschot etc.
Toen de boel op de rails bleek, werd het tijd voor sportieve successen. Met de komst van enkele ex-Juventas spelers werd de selectie versterkt. Daardoor leek de geschiedenis zich te herhalen, want de familie Van de Graaf bezette, net als in de jaren zestig, met vijf man de namenlijst van de selectie. De komst van de fanatieke trainer Wim Hoogenraat zorgde voor een goede trainingsopkomst en goede wedstrijden, met als hoogtepunt het kampioenschap in 1990. Een dieptepunt was echter het overlijden van selectieleider Ben van de Graaf sr. in 1989.
Na vijf succesvolle jaren kwam ineens de vergrijzing bij sv Kijkduin. Coryfeeën als Toon Netten, Toon van de Graaf, Aad van Schilt, Wim Kok en Wim de Roo stopten met voetballen en er kwam geen verjonging voor in de plaats want er stroomde niemand over.
Het bestuur had inmiddels, in Maarten Bruynius, een nieuwe voorzitter en ook Ruud Flinterman had zijn vertrek aangekondigd. Het overgebleven bestuur zag in 1994 een goede kans om met de voetbalvereniging GONA samen te gaan. De leden wilden echter anders. Het ging toch eigenlijk niet zo slecht want er was immers een leger vrijwilligers bij sv Kijkduin die samen met het fanatieke bestuurslid Fred de Kleyn het complex prachtig bijhielden.
Over mankracht aan de bar was ook niet te klagen. Marijke en Martin van der Zwan, Tante Truus Paalvast, Friedus van Poorten, Jaap Baven, noem ze maar op!
De sv Kijkduin was een van de weinige voetbalclubs met een volledige en veilige speeltuin. De selectie van sv Kijkduin bestond tenminste nog uit twee volwaardige teams en men miste op een haar na de promotie naar de 4e Klasse van de KNVB. Enkele jonge spelers, zoals Henk van Veen en Ton van de Graaf wierpen zich op om in het bestuur zitting te nemen in de hoop dat het voorgaande bestuur (dat opgestapt was na de mislukte fusie) toch weer mee zou gaan besturen. Helaas, dat gebeurde niet!
Na de degradatie van het eerste elftal krabbelde sv Kijkduin, met de goede sfeermaker Koos van Dullemen als trainer, in eerste instantie langzaam weer op en wist in het seizoen 1995-1996 weer kampioen te worden in de 1e Klasse B van de HVB.
In 1996 volgde er een heus 10-jarig succesvol jubileumfeest. Eigen mensen werden teruggehaald om de barbezetting sterk te houden. Maar door het wegvallen van sterke persoonlijkheden als Toon van de Graaf, Friedus van Poorten en Truus Paalvast kwam kantinebeheerder Aad Dillewaard langzaam aan handen te kort. Dat zelfde gold voor het flink uitgedunde bestuur dat uiteindelijk, met hulp van de toch weer teruggekeerde Fred de Kleyn, de noodzaak van een fusie zag groeien.
Ondanks de tomeloze inzet van Aad en Adrie Bongers, Theo en Karin Heppener, Cees en Emmy Dekker en Dries Smit nam ook het aantal jeugdleden drastisch af. Toen de jeugdafdeling eenmaal werd opgeheven, was dit het doodvonnis van de sv Kijkduin. Voorzitter Jan van de Graaf en secretaris/penningmeester Ton van de Graaf brandden langzaam op en er waren weinig tot geen gegadigden om zitting te nemen in het bestuur. In een emotionele ledenvergadering ketsten voorstellen, zoals samengaan met Hsv Kranenburg af.
De enige oplossing was nu nog een fusie. Gekozen werd voor het toen net 50-jarige JuVentas, dat onder voorzitter Ben Moelker de weg naar boven weer had gevonden. Met een volledige jeugdafdeling en twee damesteams, versterkt met de 6 teams van sv Kijkduin werd JuVentaS weer een grote club. JuVentaS was immers het jongere broertje van Wit Blauw, voortkomend uit de zelfde wijk (Den Haag Centrum).
Bij aanvang van het seizoen 2011-2012 kende sv JuVentaS nog slechts 2 senioren-teams, een A1-elftal en 4 zaalvoetbalteams. Omdat JuVentaS ook nog eens door de gemeente Rijswijk de opdracht had gekregen om haar complex aan de Huis te Landelaan in Rijswijk te verlaten volgde er in 2012 een fusie met Celeritas.
Ton van de Graaf (voor altijd en Wit Blauw / sv Kijkduin hart!)
