NLS ooit een gezellige en sociale vereniging gelegen aan de Buurtweg hoek Landscheidingsweg werd opgeheven in 1983. Boegbeeld van dit NLS was toch wel Herman Souer die 30 jaar lang werkelijk alles voor deze club deed. De hele familie Souer was gewoon NLS. Van zoon Ton Souer hebben we via de mail een mooi verhaal ontvangen waarin Ton ons meeneemt naar die prachtige tijd met zijn mooie herinneringen aan NLS.
Vanaf mijn geboorte in 1960 ben ik opgegroeid en grootgebracht bij NLS. Dit omdat mijn ouders daar al een tijdje lid waren en daar altijd aanwezig waren in hun vrije tijd. Mijn vader was jarenlang bestuurslid en mijn moeder deed veel werk achter de bar. Dit was ook het geval bij mijn oudere zus en broer. Zelf ben ik ook snel begonnen met voetballen bij NLS, dat ging toen nog met de welbekende pupillenlat aan het doel.
NLS was toendertijd een gezellige en sociale vereniging waar een paar families zoals de families Souer, Claus, de Haas, Koegler en Wareman alles samen deden. Ik denk ook dat NLS één van de eerste verenigingen was waar een paar Surinaamse mensen speelde. Zo speelden bij ons Jules Jordan, Olaf Safter en Paulina. Jules Jordan heeft zelfs nog een tijd bij ons thuis in ingewoond totdat zijn vrouw uit Suriname overkwam. Zelf ging ik later “vanzelfsprekend” ook steeds meer doen. Zo hebben we elk jaar de lijnen van het veld uitgezet en ingebrand met carboleum. Dit werd gedaan met een bokkenpoot, hier was je dan als je `s-avonds naar bed ging helemaal van verbrand door de zon. Ook hebben we regelmatig de kantine aan de buitenkant geverfd en hebben we op gegeven moment de bestaande veldverlichting verhoogd met stalen potten om een betere verlichting op het veld te krijgen. Dit werd dan gedaan met een wankele stijger die iemand voor een prikkie op de kop kon tikken. Eigenlijk best gevaarlijk.
Bij ons thuis was het elke maandagavond vaste prik om het krantje te maken, eerst stencilen en daarna met z`n allen de blaadjes vouwen en daarna nieten en dan bracht mijn vader, als hij nachtdienst had, het naar de post. Alles in die tijd was bij ons thuis NLS wat de klok sloeg. In deze tijd werd er vaak na een wedstrijd, als het weer eens was uitgelopen, Chinees gehaald en met een paar families in de kantine gegeten. Zo werd er ook altijd in de zomervakanties afgesproken op “het veld”om daar met z`n allen gezellig bijeen te zijn want van een camping was toen nog geen sprake. Zo gingen wij, met sommige andere kinderen, regelmatig naar het militaire oefenterrein om daar kogels te zoeken in de bunkers, in die tijd best spannend. Wij gingen dan via Graaf Willem II Vac onder het hek door het oefenterrein op.
Later omstreeks 1971/1972 kwam Bremah, het havenbedrijf van Koos Brak bij NLS en de naam werd toen gewijzigd in NLS/BREMAH. Alles werd ineens professioneel alles werd toen verbouwd en er kwamen heel wat nieuwe spelers bij NLS zoals de oud profs Guus Haak (Feyenoord) en Joop Jochems (ADO) en nog meer goede spelers. NLS werd toen direct in het eerste jaar ongeslagen kampioen. Dit huwelijk heeft echter niet lang geduurd, door een meningsverschil is Koos Brak toen met zijn havenbedrijf weer vertrokken en alle “gehaalde” spelers vertrokken weer net zo hard als dat zij waren gekomen. NLS moest weer helemaal opnieuw beginnen. Ik weet nog goed dat er weer een nieuw begin gemaakt moest worden met 7 cent in kas en verder helemaal niets. In deze tijd hadden we ook nog eens een echte “bewaker” in de kantine die er dag en nacht was. Dit was Henk Kok die door privé omstandigheden geen huis meer had. Henk deed alles wat er ook maar moest gebeuren in en om de kantine. Hij vond dat hij een schitterend landhuis had met een heel grote tuin erbij en elke dag en avond had hij visite. Dezelfde Henk heeft mij ook een heleboel techniek bijgebracht door dag en nacht met mij te voetballen en allerlei trucjes te doen die ik dan moest nadoen. Met de Kerst werd hij ook altijd door mijn ouders uit de kantine gehaald om de Kerst bij ons thuis te vieren. En met koude dagen werd hem ook nog eens een lekkere warme maaltijd gebracht. Ook had Henk een “waakhond” een jonge Duitse Herder die hij van een speler had gekregen, die hond had een wereldleven. Later is deze hond, Herta, naar mijn zus en zwager gegaan. Dit waren moeilijke jaren voor de vereniging maar het ging gelukkig weer beter.
Hierna werd er op gegeven moment door mijn vader contact gekregen met een jongen van het woonwagenkamp, Miel Lugters, en werd er besloten om met de A/B-junioren een wedstrijd te spelen tegen de A-junioren van De Bunkerboys, een elftal wat bestond uit woonwagenbewoners en waartegen niemand wilde voetballen. Wij echter wel, en dit werd een bewogen dag vol van gezelligheid. Miel Lugters was ook de eerste woonwagenbewoner die kwam voetballen bij NLS. Ikzelf ging vanaf die tijd mezelf steeds meer in bestuurszaken interesseren. Zo ging ik op mijn 14e al mee met mijn vader naar het bondsbureau van de KNVB, toen nog gelegen aan de Suezkade in Den Haag en onder voorzitterschap van Dhr. Dick de Wit, om daar bepaalde zaken te bespreken. Ook ging ik de roosters maken voor de toernooien die toen nog veelvuldig gespeeld werden. Na de eerste woonwagenbewoner kwamen er langzaam steeds meerdere bij ons voetballen, allemaal goede en gezellige jongens en zo werd er weer na verloop van tijd een goed eerste elftal geformeerd waarin ik, samen met mijn broer Theo, in speelde. Dit werd al snel bekroond met het winnen van het Buurtwegtoernooi, waarin alle verenigingen van Clingendael toen aan meededen. De finale werd toen gespeeld tegen Tamuvona en werd met 2 – 1 gewonnen, deze finale werd toen nog geleid door Lou van Ravens. Het was jammer dat dit toernooi nooit een traditie is geworden.
Echter na verloop van tijd is mijn broer, samen met nog een paar jongens naar De Jagers gegaan omdat zij zich niet meer prettig voelde bij NLS, dat was jammer. Ikzelf en mijn vader vonden de sfeer steeds gezelliger worden. In de eerste periode was Dirk Lugters de trainer bij ons en tevens de keeper van het 1e dit werd hierna overgenomen door Daan Regeer onder wie in 1981 de Haagsche Courant Cup werd gewonnen. In het jubileumboekje van 10 jaar Haagsche Courant Cup staan menigeen anekdotes van de finale om deze Cup.
In deze tijd werd NLS anders genoemd namelijk: F.C. Mercedes of F.C. BMW, dit doordat de meeste mensen van het kamp toen in een Mercedes of BMW reden. Hierna ging het echter snel bergafwaarts met NLS, mensen hadden toch vaak een vooroordeel over de jongens van het kamp en vooral hun vrouwen werden regelmatig beledigd. Dit heeft tot escalaties geleid. Het was ook mijn vader die persoonlijk de stekker er heeft uitgehaald na een slechte periode van NLS. Dit werd uit respect voor hem gerespecteerd door alle leden. Het einde van een roemruchte club. Nadat mijn vader voor een laatste interview met de krant had geposeerd met de Haagsche Courant Cup in zijn handen in de kantine, stond de oude kantine van NLS de volgende dag in de brand. Het echte einde! Ik heb persoonlijk, en ik wist dit ook van mijn vader, zeer goede herinneringen aan deze jongens en hun lieftallige vrouwen over gehouden. Toen bekend werd dat NLS werd opgeheven kwamen er van heel veel verenigingen aanbiedingen om bij hen te komen. Ik ben toen, samen met mijn vader, naar De Jagers gegaan omdat mijn broer met zijn vrienden daar al speelde. Wij zijn toen in ons tweede jaar in het bestuur gekozen en hebben dat aardig wat jaartjes volgehouden. Ikzelf zit er nog steeds, alleen hebben we nu een andere naam, eerst, na een fusie met Duinoord, Duinoord/De Jagers en nu SVLY, Sport Verbroedert Leidschenveen Ypenburg. In Leidschenveen hebben wij nu een prachtig multifunctioneel sportpark en begint de jeugdafdeling al aardig te groeien.
Ton Souer
(geschreven in het jaar 2009)
