F.C. FC Den Haag (BVO)

Den Haag
01-07-1971 - 30-06-1996

 

 

Het ontstaan van FC Den Haag

Op 18 januari 1971 nodigde wethouder Pieter Vink in het diepste geheim het bestuur van ADO en Holland Sport uit op het stadhuis om een mogelijkheid tot fusie tussen beide verenigingen te onderzoeken.
In de nacht van 17 op 18 maart 1971 (“de Nacht van wethouder Vink”) kwam het toch niet tot een samengaan tussen ADO en Holland Sport omdat de eigenaars van Holland Sport niet akkoord gingen met de naam ADO in de nieuwe club.
Er volgde een roerige tijd, vooral bij de aanhang van beide clubs. ADO aanhangers vochten voor behoud van de naam ADO en Holland Sport aanhangers voor behoud van de club op Houtrust. Echter op 21 mei 1971 kwam men toch tot een compromis: De fusievereniging (profafdeling) ging verder onder de naam F.C. Den Haag en kwam in het Zuiderpark te spelen en de amateurafdeling ging gewoon verder onder de naam ADO.

Seizoen 1971-1972

De scepsis ten opzichte van de nieuwe fusieclub FC Den Haag was groot. De fanatieke aanhang van Holland Sport meed het Zuiderpark, terwijl diverse ADO’ers zich ook maar zeer moeilijk lieten verleiden tot een gang naar het hoofdveld. Bovendien had het “oude” ADO 1 juist een seizoen achter de rug, dat nauwelijks te overtreffen leek.
Op 1 augustus 1971 presenteerde het in groene shirts, rode broeken en gele kousen gestoken F.C.Den Haag zich voor het eerst aan het publiek in een vriendschappelijke wedstrijd zonder doelpunten tegen Christal Palace. Lex Schoenmaker was er vanaf dit seizoen niet meer bij want hij was naar Feijenoord vertrokken maar vedette Aad Mansveld speelde nog wel steeds in het Zuiderpark. Nieuw bij FC Den Haag waren dit seizoen de van Telstar gekomen Thijs Wijngaarde en de van Holland Sport overgenomen Sjaak Roggeveen, Paul Roodnat en reserve doelman Woody Louwerens.

In de Eredivisie draaide, de inmiddels enige profclub in Den Haag, redelijk mee. Van de 34 wedstrijden werden er 17 gewonnen, 10 gelijk gespeeld en werd er 7 keer verloren. Met 44 punten (doelsaldo 59-33) behaalde FC Den Haag uiteindelijk een keurige vijfde positie. Wel bijzonder om te vermelden is dat op 21 november 1971, in de thuiswedstrijd tegen Feijenoord (1-2), een record aantal van maar liefst 28.872 toeschouwers in het Zuiderpark kwamen kijken.

Het avontuur van FC Den Haag in het toernooi om de UEFA Cup duurde twee ronden. FC Den Haag versloeg eerst Aris Bonneweg met 5-0 in het Zuiderpark, in Luxemburg werd het slechts 2-2. In de tweede ronde fungeerde het Engelse Wolverhampton Wanderers als tegenstander. In het Zuiderpark marcheerde de Engelsen vlot naar een zege van 3-1 en op hun eigen Molineux Grounds bleven zij met 4-0 de baas. Overigens baarde FC Den Haag daar internationaal opzien door driemaal (Weimar, Mansveld en Van der Burch) in eigen doel te schieten.

Toch verzekerde FC Den Haag zich ook voor het tweede seizoen van Europees voetbal. Dit dankzij goede resultaten in het Nationale bekertoernooi. Daarin bereikte het de finale door, in uitsluitend uitwedstrijden, AZ’67 (1-1 en winst na strafschoppen), Sparta (1-0 in het Feijenoordstadion) en FC Wageningen (2-0) te elimineren. Voor de met 3-2 verloren finale was overigens FC Den Haag al zeker van deelneming aan het toernooi om de Europa Cup II, omdat Ajax (de tegenstander op de 11e mei 1972 in het Stadion Feijenoord, reeds landskampioen was en derhalve al zou uitkomen in het toernooi om de Europa Cup I.

Seizoen 1972-1973

Teneinde de administratieve staf van de profafdeling verder te professionaliseren werd secretaris Gerard Slager aangesteld als commercieel directeur. Wat de technische staf betreft waren de pogingen om trainer Vaclav Jezek te behouden voor FC Den Haag tevergeefs. De zeer gewaardeerde trainer was door de Tsjechoslowaakse autoriteiten  naar zijn vaderland teruggeroepen om daar als bondscoach het voetbal uit de slop te helpen.
Voor het eerst in 13 jaar kwam er dit seizoen weer een Nederlandse trainer aan het hoofd van de technische staf, n.l. Evert Teunissen.
Ter versterking van de spelersgroep had de technische leiding opnieuw een Noor (Tor Fuglset) en een Zweed (Bo Augusston) aangetrokken. Voorts was de toenmalige topscorer van de Eerste Divisie, Kees Bregman, naar FC Den Haag gekomen. Van Eeden en Weimar hadden om medische redenen hun loopbaan moeten beëindigen en Sjaak Roggeveen en Paul Roodnat waren naar een andere club vertrokken.

Op momenten dat FC Den Haag zich in dit seizoen in de kopgroep van de Eredivisie kon nestelen, gebeurde dit steeds maar net niet. Ondanks een periode van aardige successen en waarin speler Hans Bres furore maakte met doeltreffende afstandsschoten (die in die tijd bekend stonden als de “Bresbommen”) eindigde FC Den Haag met 40 punten uit 34 wedstrijden (15x winst, 10x gelijk en 9x verlies) en een doelsaldo van 44-39, op de vijfde plaats.
Het Europacup avontuur was in seizoen 1972-1973 voor FC Den Haag van korte duur, door uit met 1-0 te verliezen van Spartak Moskou en in het Zuiderpark bleef het 0-0.

Het onder leiding van Rinus Loof staande B-elftal van FC Den Haag hees op 19 april 1973 de vlag vanwege het landskampioenschap. Dit geschiedde na een tumultueuze wedstrijd bij FC Utrecht, waar ook enige tijd het licht uitviel. FC Den Haag was overigens de laatste kampioen bij de B-elftallen. Er was n.l. (zeer tegen de wens van FC Den Haag in) besloten deze elftallen op te heffen en te vervangen door zogenaamde C-elftallen, bestaande uit spelers van 16 tot 21 jaar waarbij dan tevens de mogelijkheid was drie oudere spelers op te stellen.

Voor FC Den Haag was 8 maart 1973 een hoogtijdag. Wethouder Pieter Vink opende n.l. die dag het nieuwe clubgebouw met een modern restaurant, dat zelf zou gaan worden ge-exploiteerd. Met de boven het horecagedeelte gelegen comfortabele bestuurskamer en het spelershome vormde het nieuwe bouwwerk een parel in het Zuiderpark.
Twee dagen na deze opening was er in het Zuiderpark een “open dag” met een optreden van de in die dagen veel opwinding veroorzakende artiesten Barend Servet en Harrie Touw. Het publiek kwam er in grote getale op af. Met de opening van het clubgebouw, op de plaats van het oude clubgebouw dat vanaf 1931 dienst had gedaan, was de eerste fase van een serie verbeteringen aan het stadion afgesloten.
Een bouwcommissie, gevormd door de gemeente Den Haag, had immers een lijst opgesteld met dringende verbeteringen (vernieuwing lichtinstallatie, overkapping korte zijden, nieuwe ere-tribune) aan het stadion Zuiderpark. Deze zouden, al naar gelang de financieën het toelieten, geleidelijk worden uitgevoerd.

Seizoen 1973-1974

De verjonging die trainer Evert Teunissen, wiens reputatie als succesvolle begeleider van de jeugdige talenten hem al bij zijn komst naar Den Haag in 1972 vooruit was gesneld, doorvoerde maakte indruk in den lande. Plotseling waren ineens John Dusbaba, Martin Jol, Tsjeu la Ling, Boudewijn de Geer, Wim berckenkamp, Leen swanenburg, Hugo Lochtenbergh en Kees Storm tot vaste krachten van het keurkorps gepromoveerd. Deze jeugdige talenten speelde nog geen twee maanden daarvoor in het regionale jeugdelftal van ADO. Op deze verjonging van trainer Evert Teunissen speelde de sportpers goed op in en opende aan het begin van de competitie met de krantenkoppen; Zuiderpark baby’s en Oom Aad en zijn neefjes.

Voor aanvang van seizoen 1973-1974 was er geen speler aangekocht, was Harald Berg teruggekeerd naar Noorwegen en Dick Advocaat was vertrokken naar Roda JC. De deels gedwongen verjonging nam grotere vormen aan dan dat de bedoeling was. Aanvankelijk bleken de jongelingen rond Ton Thie, Aad Mansveld, Piet de Zoete, Joop Koorevaar en Simon van Vliet goed te gedijen. De groepszege in de Intertoto-competitie werd op een haar na gemist (Hannover’96 won) en in de eerste competitiehelft waren de resultaten over het algemeen zeer redelijk. Het gelijke spel van 3-3 in de Kuip tegen Feijenoord was toch wel een van de hoogtepunten uit de eerste seizoenshelft.
In de tweede seizoenshelft kwam een forse terugval. Het duurde zelfs vrij lange tijd eer FC Den Haag zich zekerheid had verschaft over behoud van het Eredivisieschap. Uiteindelijk werden er van de 34 wedstrijden er 8 gewonnen, speelde FC Den Haag er 10 gelijk en verloor men maar liefst 16 maal. Met 26 punten (doelsaldo 29-53) wist het team van trainer Teunissen maar net de degradatie te ontspringen en eindigde op de 13e plaats.

Door deze mindere resultaten was de aanhang van FC Den Haag dit seizoen sterk geslonken. Om de supporters weer terug te lokken naar de tribunes van het Zuiderpark, besloot het bestuur van FC Den Haag het contract met trainer Teunissen niet te verlengen. Men ging weer op zoek naar een pure prestatietrainer, die men op een gegeven moment in de Joegoslaaf Vujadin Boskov meende te hebben gevonden.

Seizoen 1974-1975

Voor aanvang van het seizoen 1974-1975 had Piet de Zoete al te kennen gegeven om een punt achter zijn fraaie loopbaan als actief voetballer te zetten. De nieuwe trainer Vujadin Boskov trachtte hem echter op andere gedachten te brengen. Die poging leek in eerste instantie te lukken maar toen De Zoete echter wederom geblesseerd raakte, stopte hij toch definitief.
Trainer Boskov had wel vanuit zijn vaderland de middenvelder Dojcin (Dojo) Perazic meegenomen naar FC Den Haag. Tevens kwam Henk van Leeuwen , de in het voorseizoen zo schotloos gebleven voorhoede versterken. Het eerste seizoen onder Boskov verliep de competitie niet geheel naar wens. Van de 34 wedstrijden wist FC Den Haag er slechts 7 te winnen, speelde men 16 keer gelijk en verloor men 11 maal. Met 30 punten, en een doelsaldo van 33-42, eindigde men op de tiende positie.

Het seizoen was echter nog niet afgelopen want FC Den Haag had (strompelend) de finale van de strijd om de KNVB-beker bereikt. Strompelend, omdat sc Cambuur na een gelijkspel van 1-1 pas met strafschoppen uit het bekertoernooi werd verwijderd. Hetzelfde geschiede na een gelijkspel van 0-0 tegen Roda JC en van Sparta en FC Wageningen werd met de hakken over de sloot met 1-0 gewonnen.
Als underdog meldde FC Den Haag zich op 15 mei 1975 in het Stadion Feijenoord voor de finale tegen Fc Twente. Maar hoe groot was de verrassing, toen het doelpunt van Henk van Leeuwen in de 67e minuut, na een voorzet van Dojo Perazic, het enige zou blijken en aanvoerder Aad Mansveld uit handen van Z.K.H. Prins Claus de KNVB-beker in ontvangst mocht nemen. De beker, die weldra uit het lood zou zijn geslagen vanwege het gehos op de piste, waar FC Den Haag een door bijna niemand voor mogelijk resultaat had behaald en de huizenhoge favoriet FC twente een desillusie bezorgde, die na maanden nog niet zou zijn weggeëbd.
In uitbundige stemming zette het Haagse gezelschap koers naar de trouwzaal aan de Javastraat te Den Haag, waar een officiële ontvangst plaats vond bij loco-burgemeester Nuy en wethouder Vink. Daar werd de zegevierende ploeg geëerd met de sportpenning van de gemeente ‘s Gravenhage.
Buiten had zich een grote menigte verzameld, die de helden met de juist veroverde Cup op het balkon wensten. Tscheu la Ling maakte al deze festiviteiten niet meer mee omdat hij vanwege zijn houding door zijn ploeggenoten tot persona non grata was verklaard. Dit trieste gebeuren was een van de oorzaken, dat opnieuw een groot Haags talent naar Ajax vertrok.

Het C-elftal strevende o.l.v. Rinus Loof op een kampioenschap af. Bijna slaagde dit team erin de “double” te realiseren, maar Feijenoord stak hier een stokje voor, door de finale om de Pelikaanbeker met 3-1 te winnen.

Seizoen 1975-1976

In het seizoen 1975-1976 keerde Lex Schoenmaker, na zijn avontuur bij Feijenoord, weer terug in het Zuiderpark. Ook werd de Noor Roger Albertsen, na eerst een proefweek, gecontracteerd. De response van de bekerwinst bleef niet uit want plotseling bleek FC Den Haag een veel gevraagde tegenstander in Europa. Trainer Boskov regelde voor aanvang van de competitie met gemak een trainingskamp in zijn vaderland Joegoslavië. Verder speelde FC Den Haag tijdens dit seizoen wedstrijden in België, Spanje (een toernooi in Valencia), Griekenland en Marokko.
IN de beginfase van de competitie wilde het allemaal maar nog niet zo vlotten, ondanks het feit dat men middels twee zeges van 2-0 op het Deense Vejle BK de tweede ronde van het toernooi om de Europa Cup II had bereikt.
Op 18 oktober 1975 keerde echter het tij. De dag, waarop 50 jaar werd gevoetbald in het Zuiderpark en de pas benoemde burgemeester Schols FC Den Haag voor het eerst zag spelen, schoot de brigade van Boskov indrukwekkend uit haar slof door PSV met maar liefst 4-1 te verslaan. Dit was een begin van een periode, waarin zowel in de competitie als in het Europa Cup-avontuur de successen aaneengeregen werden. Hoe somber zag het er wel niet uit toen het Franse R.C. de Lens in de eerste ontmoeting van de tweede ronde voor het toernooi om de Europa Cup II in het Zuiderpark met 2-0 voor kwam te staan. In Haagse kringen geloofde men nog nauwelijks in overlevingskansen, ook al werd er alsnog knap met 3-2 gewonnen. Maar zie, hoe koelbloedig en superieur de mannen van Boskov zich in het Franse mijnwerkersstadje toonden en wonnen met 3-1. FC Den Haag had hiermee de kwartfinale van de Europa Cup II bereikt en ontmoette daarin het prominente Londense West Ham United.

Op woensdag 3 maart 1976 was half Nederland getuige van het ware spektakelstuk FC Den Haag – West Ham United. De wedstrijd werd n.l. live op tv uitgezonden en er keken ongeveer zo’n 4 1/2 miljoen mensen naar. FC Den Haag, met Aad Mansveld in de hoofdrol, viel in de eerste helft furieus aan tegen de verraste Engelsen en Mansveld, de laatste man, was, zoals gewoonlijk, veelvuldig in de voorste linie te vinden. Aad was n.l. zijn tijd ver vooruit en speelde vaak voor zijn verdediging. Na 38 minuten voetballen stond FC Den Haag met 3-0 voor door drie doelpunten van Aad Mansveld. Vlak voor rust wist Lex Schoenmaker zelfs de 4-0 op het scorebord te zetten en waren de Engelse totaal overrompeld. Een gelopen koers dachten alle FC Den Haag-supporters, met de halve finale in zicht. Er werd echter te vroeg gejuicht, want heel koeltjes en professioneel halveerden de Londenaren  de achterstand en in hun thuiswedstrijd op Upton Park bleven zij FC Den Haag met 3-1 de baas. Juist door de in Den Haag gescoorde goals bekerde West Ham United verder.

Evenals in 1975 deed Feijenoord in het voorjaar van 1976 wederom een poging trainer Boskov tot een overstap naar Rotterdam te verleiden. Toen hield FC Den Haag de Joegoslaaf nog aan zijn contract, dat pas in juli 1976 afliep. Nu besloot Boskov De Kuip dan toch tot zijn nieuwe werkterrein te kiezen. Het toeval wilde, dat FC Den Haag voor de competitie Feijenoord nog moest ontvangen. Uitgerekend op 9 mei 1976, op de 45e verjaardag van Boskov, onderging FC Den Haag de grootste vernedering door in het Zuiderpark met maar liefst 8-1 te verliezen van Feijenoord.

Eind mei 1976 was het FC Den Haag verhuurd voor een tweedaags concert van The Rolling Stones. Nog nooit waren er zoveel mensen (naar schatting 55.000) binnen het stadion geweest als toen. Door dit concert in het Zuiderpark werd de laatste competitiewedstrijd tegen NEC op het terrein van VUC gespeeld. Daar onderging Aad Mansveld vlak voor de aftrap een kleine huldiging i.v.m. zijn 500 wedstrijd in het eerste elftal van ADO en FC Den Haag.
Al met al wist FC Den Haag dit seizoen van de 34 competitiewedstrijden er 17 te winnen, speelde men 7 keer gelijk en werd er 12 keer verloren. Met uiteindelijk 37 punten, en een doelsaldo van 65 voor en 51 tegen, eindigde de Zuiderpark-club op een keurige vijfde positie van de Eredivisie.

Het C-elftal prolongeerde in in seizoen 1975-1976 de landstitel, maar slaagde er andermaal net niet in de “double” te realiseren. Sparta voorkwam dit dit door op 2 juni 1976 de door Rinus Loof getrainde formatie in de verlenging van de bekerfinale met 3-0 te kloppen.

Seizoen 1976-1977

De opvolger van trainer Boskov werd, de door Vaclav Jezek aanbevolen, Anton Malatinsky. De overgang van de strenge Boskov naar de aimabele Malatisnsky, die uitging van zelfdiscipline bij de profs, was erg groot. Dit gaf soms wat wrijvingen, temeer daar de resultaten aan de matige kant bleven.

>

Sneller dan verwacht werden de tribunes achter de doelen in het Zuiderparkstadion voorzien van een overkapping. De gemeente Den Haag maakte in de zomer van 1976 het voornemen daartoe, waarmee 1,2 miljoen gulden gemoeid was. Een en ander was tevens bedoeld om de Sleephelling Maatschappij Scheveningen een periode van een minder goed gevulde orderportefeuille te helpen overbruggen. Op 17 februari 1977 werd de eerste paal geslagen en in de zomer van 1977 was het karwei af.

Herman Choufoer legde, na een periode van twaalf jaar, het voorzitterschap neer. Na als speler voor ADO van grote betekenis  te zijn geweest, was hij dit ook als adviseur, coach, manager en voorzitter van de sectie betaald voetbal. In die laatste functie heeft hij zijn stempel gedrukt op het betaalde voetbal in Den Haag en was de drijvende kracht. Veel werk verzette hij rond het samengaan met Holland Sport en in het streven naar verhoging van de gemeentelijke subsidie door middel van het rapport “De kontinuiteit van het betaalde voetbal in Den Haag”. FC Den Haag ADO had hem reeds bij de viering van het 70-jarig bestaan benoemd tot Erelid.

Tijdens een door FC Den Haag op 22 mei 1977 aangeboden afscheidsreceptie vielen hem nog twee onderscheidingen te deel. Wethouder Vink overhandigde de scheidende praeses  de sportpenning van de gemeente ‘s-Gravenhage en voorzitter Meuleman van de KNVB speldde hem de gouden bondsinsigne op. Op deze dag werd er tevens afscheid genomen van de bestuursleden Joop Eversteijn en Jan van Zee.

Een maand hier voor, op 23 april 1977,  passeerde de officiële akten de notaris, waarbij FC Den Haag ADO werd geplitst in een afdeling betaald voetbal, ondergebracht in de nieuwe opgerichte stichting FC Den Haag, en een afdeling amateurvoetbal, ondergebracht in de Hsv ADO.

>

 

Seizoen 1977-1978

In de zomer van 1976 besloot de gemeente Den Haag de plannen door te zetten om de tribunes achter beide doelen in het Zuiderparkstadion te gaan voorzien van een overkapping. Deze kosten waren begroot op ongeveer 1,2 miljoen gulden. De Sleephelling Maatschappij Scheveningen werd aangesteld om deze werkzaamheden te gaan verrichten, mede door een periode van een minder goed gevulde orderportefeuille van deze maatschappij te helpen overbruggen. Op 17 februari 1977 werd de eerste paal geslagen en voor aanvang van het seizoen 1977-1978 was de overkapping op de tribunes achter beide doelen in het Zuiderpark voltooid.

 

Later meer……

De jaren 1980 t/m 1989

>
>
Op 3 april 1982 stak een aantal aanhangers de uit 1928 stammende oude houten Eretribune in het Zuiderpark in brand. Dit gebeurde nadat FC Den Haag de thuiswedstrijd tegen FC Haarlem kansloos met 4-0 had verloren en voor het eerst degradatie uit de Eredivisie dreigde. Wat restte was een smeulende puinhoop en nadien een kale plek die oud-voorzitter Dé Stoop karakteriseerde als een hole kies in het Zuiderpark.

>

Seizoen 1985-1986

Het seizoen 1985-1986 zou voor FC Den Haag zeer succesvol worden. De club promoveerde immers, werd kampioen van de Eerste Divisie, behaalde de halve finales van het KNVB-bekertoernooi en brak “onderweg” record na record.
De basis van het grote succes van FC Den Haag werd gelegd tijdens een trainingskamp in het Noorse Bryne. Tijdens dit trainingskamp werden al goede resultaten geboekt zoals een 1-0 zege op de Noorse subtopper Bryne. Verder werd de, toch al niet slechte, selectiegroep in deze week verder op volle sterkte gebracht. Bram Rontberg tekende alsnog een contract en van Roda JC werd topscorer Remco Boere overgenomen. Boere, die in Noorwegen gelijk viermaal scoorde in drie wedstrijden, blijkt zich evenals de eerder gecontracteerde Heino Otto direct moeiteloos aan te passen aan zijn medespelers. Hiermee was FC Den Haag gelijk één van de grote favorieten voor promotie.

Hoe rustig en geroutineerd het team van trainer Rob Baan was geworden, bleek al tijdens de eerste wedstrijd van het seizoen. FC Den Haag moest afreizen naar Emmen, waar de club van die naam, in navolging van RBC en RKC, was toegetreden tot der rijen der profclubs. Het team van FC Den Haag was op verschillende plaatsen veel sterker geworden. Martin Jol was weer teruggekeerd op de libero-positie, Edwin Purvis speelde nu als rechter verdediger  en nieuw in de achterste linie waren de onverzettelijke Joop Lankhaar en de verrassende Pablo Plak. Op het middenveld waren er ook nieuwe gezichten. Dit was Heino Otto natuurlijk en ook Alfons Groenendijk had de positie overgenomen van de vertrokken Jan Kuyt. In de aanvalslinie  stond nu natuurlijk Remco Boere in plaats van Huub Smeets. Remco Boere bewees gelijk zijn waarde voor FC Den Haag en scoorde tegen FC Emmen in de 86e minuut het enige doelpunt van de wedstrijd.
Een week later werd er in het Zuiderpark vrij eenvoudig van RBC gewonnen. De uitwedstrijd tegen DS’79 kon helaas geen doorgang vinden omdat de burgemeester van Dordrecht te veel bouwmaterialen rond het stadionterrein had ontdekt. In het Zuiderpark kon ook Vitesse van het lijf worden gehouden. Topscorer Remco Boere kreeg echter in deze wedstrijd wel de rode kaart voorgehouden nadat hij in de clinch had gelegen met Vitesse-verdediger Theo Bos. Deze rode kaart kostte Boere drie wedstrijden schorsing, die pas ingingen nadat hij, samen met Ron de Roode in de uitwedstrijd bij Telstar hoogstpersoonlijk voor de vierde zege op rij had gezorgd.
FC Den Haag-RKC was de eerste wedstrijd zonder spits Remco Boere. Het werd de fraaiste en spannendste thuiswedstrijd van het seizoen en ook een wedstrijd met een dol scoreverloop. Karel Bouwens zorgde al vroeg in de wedstrijd voor de eerste Haagse treffer, echter de oersterken RKC-spitsen Peter van Velzen en John Lammers zorgde voor de ommekeer (1-2). Bram Rontberg scoorde nog voor de rust de 2-2. Toen Ron de Roode in de 53e minuut voor de derde Haagse treffer zorgde leek de vijfde overwinning op rij voor het grijpen te liggen. Dit was echter niet het geval want Peter van Velzen zette met twee treffers de wedstrijd weer helemaal op z’n kop (3-4). En toen brak het kwartiertje van Alfons Groenendijk aan! Eerst kopte hij een voorzet van Marcel Tolsma achter RKC-doelman Gerards (4-4) en vervolgens, in de laatste minuut, had hij met een directe vrije trap succes (5-4). Het Zuiderpark-stadion stond helemaal op z’n kop, de periodetitel was dichtbij en het zelfvertrouwen van de ploeg groeide enorm. FC Den Haag bleef maar winnen want ook de uitwedstrijd bij Heerenveen werd verrassend moeiteloos gewonnen. Een week later op zaterdag werd, zonder zelf te spelen, de periodetitel binnen gehaald. Dit was mede te danken aan FC Volendam, dat van Helmond Sport won, en Sc Cambuur dat NAC op 0-0 hield. De volgende dag was de vreugde er niet minder om toen FC Den Haag in het Zuiderpark geconcentreerd De Graafschap met 3-0 (doelpunten Bouwens, Groenendijk en De Roode) versloeg en de spelers door de fans op de schouders werden genomen.
Deze periodetitel was mooi meegenomen maar iedereen binnen FC Den Haag had zich nu ten doel gesteld voor rechtstreekse promotie naar de Eredivisie. Een aardig hulpmiddeltje om zowel spelers als ook publiek te motiveren is “het record”! Na afloop van de uitwedstrijd tegen SVV (1-3 met twee goals van de teruggekeerde Boere) verschenen daarover de eerste berichten in de pers. Ajax, Feijenoord en AZ’67 waren in een ver verleden wel eens de eerste tien wedstrijden zonder puntverlies gebleven. Na de zege op SVV stond FC Den Haag al op 16 punten uit acht duels. En dus kon er in de ontmoetingen tegen NAC (thuis), FC Wageningen (uit) en FC Volendam (thuis) historie worden geschreven. En dat lukte ook! Tegen NAC (met een hatrick van Remco Boere) ging het moeizaam maar goed, 3-1. Ook bij FC Wageningen werd er gewonnen terwijl tussendoor ook Excelsior om de KNVB-ber aan de zegekar werd gebonden.

Op zondag 27 oktober 1985 was het tenslotte zover. FC Den Haag schreef historie door in een vol Zuiderpark op fraaie wijze FC Volendam te verslaan. Remco Boere, Ron de Roode en Bram Rontberg zorgden voor de rust al voor een 3-0 voorsprong. Na rust produceerde Alfons Groenendijk de 4-0 waarna FC Volendam tegen scoorde (4-1). De kroon op de wedstrijd werd in de 82e minuut gezet door de alweer scorende Boere. Zijn actie werd wel omlijst door een geweldige knal van een van de tribune geworpen bom. Den Haag was echter al zo gewend aan dit soort zaken, dat de meeste spelers en toeschouwers nauwelijks meer schrokken.
Uiteindelijk stelde FC Den Haag het record aanzienlijk scherper want ook de 12e- en 13e-wedstrijd op rij werden gewonnen. Dat gebeurde in een wedstrijd tegen, het later eveneens gepromoveerde, Veendam (0-1) en in een thuisontmoeting tegen Eindhoven (5-0).
Op zondag 17 november volgde tenslotte dan toch het eerste puntverlies in de uitwedstrijd tegen Helmond Sport. Dit werd overigens de eerste competitiewedstrijd van FC Den Haag die in zijn geheel live op de Nederlandse televisieschermen (via Filmnet) te zien was. Het werd uiteindelijk 3-3 met wederom een hoofdrol van Remco Boere met zijn drie doelpunten. De spelers van FC Den Haag waren inmiddels flink vermoeid geraakt na al die “record-wedstrijden” en verlangde naar de winterstop. Tekenend voor de individuele kracht van FC Den Haag was het feit dat die winterstop ook nog eens ongeslagen werd gehaald, al was dit wel moeizaam.  Zowel de thuiswedstrijden tegen Willem II (1-1) en PEC Zwolle (0-0) als de uitwedstrijd tegen SC Cambuur (2-2) behaalde de mannen van trainer Rob Baan een punt.

Net als de clubs weer gewend waren aan het feit dat de bal na de winterstop weer moest rollen (FC Den Haag won in die periode van Emmen en voor de beker tegen Spakenburg) raakte Nederland in de greep van Koning Winter. Een greep die dermate zo stevig was dat er voor de tweede achtereenvolgende maal een Elfstedentocht werd gereden. Ondertussen had FC Den Haag toch nog wat te vieren want Martin Jol werd door zijn medespelers uitgeroepen tot “Voetballer van het Jaar” in de Eerste Divisie. Hij kreeg de prijs voor de ogen van miljoenen tv-kijkende Nederlanders uitgereikt van KNVB-voorzitter Van der Louw.

Op 9 maart 1986 kon er weer eindelijk een begin worden gemaakt met de hervatting van de competitie. De directe concurrenten PEC Zwolle en Willem II verspeelde aan de lopende band punten en zodoende liep FC Den Haag steeds verder uit. Vooral imponerend was de 5-0 zege op Telstar, dat tot dan in uitwedstrijden nog niet had verloren. Het leek trainer Rob Baan (die al in deze fase had laten weten het volgende seizoen bij Roda JC te zullen gaan werken) de beste manier om snel aan veel punten te komen en het “mooie” voetbal naar de tweede plaats te bannen. Merkwaardig genoeg zorgde het onder-aanstaande DS’79 nog voor de grootste problemen. Pas in de laatste minuut kon Bram Rontberg voor de gelijkmaker zorgen. Maar voor de rest lukte het allemaal opperbest. Bij RBC werd gewonnen (0-1) en ook bij RKC (1-2). Thuis werd vervolgens moeiteloos Heerenveen bedwongen (4-1), waarna in de uitwedstrijd bij De Graafschap ook het beoogde puntje (1-1) werd binnen gehaald. Als daarna ook de uitwedstrijd bij NAC (0-2) geen moeilijkheid oplevert en bij Viteese een puntje (1-1) werd weggesleept, kwam de promotie wel heel dicht bij. Een thuiswinst op FC Wageningen bracht tenslotte bijna zekerheid en als er dan ook nog van Veendam met 1-0 wordt gewonnen, is FC Den Haag, na een afwezigheid van vier jaar, weer terug in de Eredivisie. Na 29 wedstrijden had FC Den Haag nog steeds niet verloren en slechts zeven maal een gelijkspel moeten toestaan.

Voor FC Den Haag bleven er na de zege op Veendam niet alleen zeven wedstrijden over om te spelen, want de ploeg, die al zoveel had gewonnen, had nog drie grote doelen voor ogen. Dit waren 1: Het bereiken van de KNVB-bekerfinale, 2. Het Kampioenschap van de Eerste Divisie en 3. Een nieuw en absoluut record wat betreft een gehele competitie ongeslagen blijven.
Slechts op één punt faalde de mannen van Rob Baan, want de tegenstander van Ajax in de bekerfinale werd niet FC Den Haag  maar RBC, dat de Hagenaars op donderdag 8 mei de eerste en enige nederlaag van het seizoen toebrengt. Fc Den Haag had overigens deze halve finale bereikt door achtereenvolgens Excelsior (1-3), Spakenburg (1-1 en 2-0), NAC (4-2) en Marken (0-1).
Voor FC Den Haag duurde deze teleurstelling maar kort, drie dagen om precies te zijn. Op zondag 11 mei 1986 namelijk werd in en tegen Eindhoven de titel van de Eerste Divisie definitief binnen gehaald. Het was een ontmoeting waarin FC Den Haag nauwelijks tegenstand ontmoette. Heini Otto en Alfons Groenendijk hadden al binnen 11 minuten voor een 2-0 voorsprong gezorgd, waarna Otto en Martin Jol de score verder nog uitbouwde.
Na afloop van de wedstrijd werden de spelers gehuldigd op het veld en volgde er een dolle rit naar Den Haag richting het stadhuis aan de Javastraat. Springend en zwaaiend op het balkon nam de spelersgroep aldaar de hulde in ontvangst van honderden uitgelaten supporters.

En zo eindigde dan het seizoen dat FC Den Haag een titel bracht, promotie, één record (13 wedstrijden op rij zonder puntenverlies) en volgde er nog een record. Na de 4-1 zege bij FC Eindhoven volgde er nog een 4-1 overwinning op Helmond Sport, een 1-1 bij Willem II, een moeiteloze 3-1 zege op SC Cambuur en een gelijkspel bij het dan ook al gepromoveerde PEC Zwolle. Op zondag 1 juni 1986 volgde dan de absolute bekroning toen FC Den Haag met 0-1 (doelpunt Martin Jol) bij DS’79 won en hiermee geschiedenis schreef. Jol zorgde niet alleen voor de 26e zege dit seizoen maar ook dat FC Den Haag als eerste club in Nederland een competitie heeft uitgespeeld zonder ook maar één keer te verliezen. Een fantastische prestatie van een fantastische ploeg.

(Seizoen 1985-1986 bron presentatiegids FC Den Haag – Centraal)

Seizoen 1986-1987

 

Later hier meer………

>

 

 

 

ADO Den Haag (in dat seizoen de officiële naam) seizoen 1993-1994
Achterste rij v.l.n.r: Xander Zwinkels, Dick Boereboom, Hennie de Romijn, Ruben Jordan, Renee Stam,Maurice Steijn, Jeffrey Talan, Virgilio Teixeira, Marcel Koning en Patrick de Geus.
Middelste rij v.l.n.r: Jaap Snelderwaard (verzorger), Marco Meijer, Erwin Hermes, Marcel Karlas, Ton v.d.Tuin (elftalbegeleider), Emiel van Eijkeren, Anton Vriesde, Edmund Vriesde en Rob Meppelink (conditietrainer).
Voorste rij v.l.n.r: Zier Tebbenhof, Michel Adam, Harry v.d.Laan, Marc Wotte (ass.trainer), Nol de Ruiter (trainer), Heino Otto (ass.trainer), Marco Gentile, Cor Lems en Dirk Heesen.

Krantenartikel uit augustus 1992. In de seizoenen 1992/93 en 1993/94 werd de naam ADO den Haag gehanteerd en waren de kleuren rood-groen. In 1994/95 en 1995/1996 was het weer FC Den Haag en waren de kleuren groen-geel.

 


FC Den Haag seizoen 1994-1995. Staand v.l.n.r; Marcel Koning, Edmund Vriesde, Virgilio Teixeira, Richard Tettero, Max de Jong, Rene Stam, Sander Swinkels, Marco Meijer, Marcel Karlas, Maurice Steijn, Ruben Jordan en Winston Fearber. Zittend v.l.n.r; Jeffrey Talan, Michel Adam, Zier Tebbenhof, Ricky Hoogendorp, Leen de Graaf (ass.trainer), Lex Schoenmaker (trainer), Jaap Snelderwaard (verzorger), Harry van der Laan, Marco Gentile, Dick Heesen en Hennie Romijn. (Foto’s van Marcel Koning) 

 

 


Kunt u ons helpen met de verdere verloop van de historie van F.C.Den Haag of heeft u historische foto’s van deze club neem dan aub contact op met:
haagse.voetbalhistorie@gmail.com

Palmares FC Den Haag

Kampioenschappen:
1985-1986 1e divisie

Andere prestatie’s:

Parade der trainers bij FC Den Haag

1971-1972 Vaclav Jezek (Tsjechoslowakije)
1972-1973 Evert Teunissen
1973-1974 Evert Teunissen
1974-1975 Vujadin Boskov (Joegoslavië)
1975-1976 Vujadin Boskov
1976-1977 Anton Malatinsky (Tsjechoslowakije)
1977-1978 Anton Malatinsky
1978-1979 Piet de Visser
1979-1980 Piet de Visser
1980-1981 Hans Kraaij / Piet de Zoete (a.i.) / Martin van Vianen
1981-1982 Martin van Vianen / Cor van der Hart (a.i.)
1982-1983 Cor van der Hart
1983-1984 Rob Baan
1984-1985 Rob Baan
1985-1986 Rob Baan
1986-1987 Pim van de Meent
1987-1988 Pim van de Meent / Piet de Zoete (a.i.)
1988-1989 Co Adriaanse
1989-1990 Co Adriaanse
1990-1991 Co Adriaanse
1991-1992 Co Adriaanse / Mark Wotte (a.i.)
1992-1993 Nol de Ruiter
1993-1994 Nol de Ruiter
1994-1995 Lex Schoenmaker
1995-1996 Theo Verlangen / Rob Meppelink (a.i.)

Parade der voorzitters bij FC Den Haag:

1971–1972 W.J. Kau (algemeen voorzitter)
1971–1977 H.J. Choufoer (voorzitter FC Den Haag, dus de sectie betaald voetbal)
1972–1976 W.J. Arons (voorzitter FC Den Haag/ADO, dus algemeen voorzitter)
1977–1979 W.J. Arons
1979–1984 P.J.L. Den Dulk
1984–1988 D. Stoop
1988–1989 H. Walraven
1989–1992 H. Werkhoven
1992–1994 Chr. Nyqvist
1994–1996 J.G.M. van Ringelenstein

Zuiderpark Stadion

Zijn we nog naar op zoek