Wij ontvingen een in memoriam van Hans Jung, speler en trainer van onder meer LENS, PDK, sv Bohemen en De Postduiven. Hans was een goede bekende binnen de Haagse amateurwereld met een groot netwerk. Hans is twee weken geleden plotseling overleden. Enkele spelers van oud PDK hebben de volgende In Memoriam over Hans geschreven.
Sommige berichten ontwrichten je. Laten je niet los. Doen je met veel weemoed denken aan lang vervlogen tijden. Het bericht van het plotseling overlijden van Hans Jung twee weken geleden op 64 jarige leeftijd deed precies dat. Hans was een charismatische persoonlijkheid. Bloedfanatiek als het om voetbal ging en rechtlijnig, dat zeker. We hebben als voetballer veel van Hans geleerd en hij is zonder twijfel de beste trainer die we hebben gehad.
Wij kennen Hans als speler/trainer van zijn periode bij PDK en later sv Bohemen. Hij speelde van 1975 tot 1979 bij PDK. In die periode speelde het team in de derde en vierde klasse KNVB. In 1984 ging Hans spelen bij het zaterdagteam van PDK dat was ontstaan uit een fusie van PDK zaterdag en PVS, dat hoofdzakelijk uit Engelsen bestond. Deze combinatie zorgde voor een unieke dynamiek binnen de selectie. Het fanatisme en gezelligheid van de Engelsen met het spelinzicht van de Nederlanders. Hier werd de basis gevormd voor de succesvolle periode die zou volgen. Dat jaar promoveerde het team van de 2e klasse HVB naar de 1e
klasse. Het jaar er op werd Hans speler/trainer van de zaterdag en promoveerde naar de Hoofdklasse en in het seizoen 1987-1988 naar de vierde klasse KNVB. Halverwege het volgende seizoen stonden we zelfs bovenaan in de vierde klasse. Deze successen kunnen zonder meer worden toegeschreven aan Hans. Nu had Hans wel de beschikking over een grote fanatieke selectie en kon hij trouw blijven aan zijn strakke regime. Kwam je te laat dan stond je er naast. Kwam je niet trainen dan speelde je die zaterdag niet. Dat gaf duidelijkheid binnen de selectie.
Na de succesperiode bij PDK ging Hans in het seizoen 1989-1990 aan de slag als trainer bij de Postduiven. Dit bleek geen succes. Hans kon niet trainen zoals hij gewend was en moest noodgedwongen te veel concessies doen aan zijn manier van werken. Hans stapte dat seizoen dan ook voortijdig op. Het seizoen er na (1990-1991) keerde hij terug als trainer bij sv Bohemen (fusie van PDK en svDHB). Niet lang hierna verhuisde hij vanwege zijn werk van Den Haag naar Hoofddorp waar hij nog enkele seizoenen als tweede trainer aan de slag gaat.
Als speler hield Hans niet van lopen. Hij was ook niet snel en liep de 100 meter beslist niet in 13 seconden. Maar hij was slim, had een geweldig spelinzicht, was uitgekookt en had bovenal een perfecte traptechniek wat hem veel respect opleverde onder de spelers. Het maakte hem tot een zeer belangrijke en waardevolle speler.
Als trainer en groot voorstander van aanvallend en dominant voetbal, durfde hij ook risico te nemen. Zo ging hij al snel over op een driemansverdediging waardoor we op het middenveld altijd een mannetje over hadden. En dat was, het zal u niet verbazen, Hans zelf. Slim als hij was omringde hij zich daar met bal-afpakkers die de bal bij hem inleverde zodat hij met afgemeten passen de voorwaartsen in stelling kon brengen. De succesformule was geboren. Als trainer begreep Hans heel goed dat het succes van het eerste elftal voor een belangrijk deel het gevolg was van een gemotiveerde selectie. Het tweede elftal kreeg van hem dan ook alle aandacht, zowel op de trainingen als op wedstrijddagen. Hij was altijd bij het tweede aanwezig.
Hans Jung als speler van sv Bohemen staande zesde van links.
Zo slim als hij was binnen het veld zo slim was hij ook erbuiten. Uit ervaring wist hij dat de sfeer binnen een groep voor een belangrijk deel in de kantine wordt bepaald. Hij was goed op de hoogte van wat er binnen de spelersgroep speelde. Zo schoof hij op donderdagavond, de clubavond, met zijn eeuwige Spaatje Rood van het ene groepje spelers naar de andere. Voor de gezelligheid maar ook om te horen of er iets speelde. Met name spelers die het eerste niet haalden hield hij in de gaten. En zaten ze bij elkaar dan schoof hij aan om de teleurstelling te kanaliseren.
Ook als speler/trainer wist hij zijn fanatisme op de selectie over te brengen. In deze combi- functie was het voor hem nog al eens moeilijk om het goede voorbeeld te geven. Menigmaal raakte hij als speler in de clinch met de scheidsrechter. Met een rood hoofd van ergernis beende hij weg terwijl de scheids Hans in zijn boekje noteerde. Als reeds gememoreerd was Hans als speler geen loper. Maar als trainer begreep hij dat een goede conditie een eerste voorwaarde is voor succes. Bij afkeuring, wat op het terrein aan de Duinlaan regelmatig gebeurde, werden de loopschoenen aangetrokken en ging de selectie onder zijn leiding de duinen in en het strand op. Hans wist perfect de weg in de duinen en leidde ons via onherbergzame paadjes naar het einddoel: het beruchte paardenpad. Dit bestond uit een verhard pad dat kronkelig naar boven liep met daarnaast een paardenpad dat uit diep los zand bestond. We stonden onderaan deze heuvel en werden door Hans gesommeerd om sprintend naar boven te gaan en via het verharde pad weer naar beneden. Dit herhaalde zich eindeloos. Het verharde pad bestaat nog steeds, het paardenpad niet meer. Wellicht was het stijgingspercentage ook de paarden te gortig.
Bij afkeuring op zaterdag had Hans een alternatief achter de hand. Het kleine veldje bij HBS op de hoek van de Sportlaan en de Daal en Bergselaan, waar nu volkstuintjes zijn gevestigd. Daar werden op het ondergelopen veldje heuse veldslagen geleverd. Vaak waren het de Engelsen tegen de Nederlanders die op het scherpst van de snede streden om de winst. Daar genoot Hans en wij als spelers enorm van.
Hans hield van het verenigingsleven. Zijn ouders, zus, zwager en zijn vrouw Mary waren nagenoeg elk weekend op de club te vinden. Ook op feestavonden was Hans altijd present. Met een Spa Rood in
zijn hand zorgvuldig de dansvloer mijdend.
Het zijn prachtige herinneringen. Dat Hans fysiek niet meer bij ons is doet ons veel. Maar dood ben je pas als je bent vergeten. Hans zal dus altijd bij ons blijven. Ondanks het verdriet een enigszins
geruststellende gedachte.
Wij wensen Mary en familie heel veel sterkte met het verwerken van dit verlies.
Gerrit Gerritsma
Vincent van Kempen
Frank Nelemans
René Votel
