Het is zondagavond. Ik rook een shagje in mijn tuin. Ben alleen thuis en beduusd vanwege de onnoemelijke zege van GDA op Wateringse Veld/GONA. De uitwedstrijd met 1-0 verloren, maar thuis een 6-0 zege met meesterlijk voetbal. 90 minuten kwijlen uit beide mondhoeken. 10 passes over 45 meter op de zo vaak geroemde, benoemde, maar niet gedragen “stropdas” op het voetbalveld. GDA vreet iedere tegenstander op. Langs het veld ontmoeten we veteranen van BTC, GONA en SOA, Haagse clubs uit het verleden, waaruit WV/GONA is voortgekomen. De heren bezoekers uiten hun zorgen over de teloorgang bij hun club. Er heerst niettemin een vriendelijke sfeer. Ook als GDA uit een “klutsgoal” de al zeker gewaande zege versterkt met het vierde doelpunt. De keeper van GDA heeft wederom een “clean sheet”. 6-0. De zoveelste overwinning. Ik sta op mijn handen en de muntjes vallen uit mijn spijkerbroek. Ook die van Albert Heijn, voor een winkelwagentje.
Ik verbaas me over het spel van GDA. Ik heb, ik herhaal, al tien “passes” over 45 meter geteld, die allemaal aankomen. Ik sta al 88 minuten te kwijlen langs mijn mondhoeken en besluit een schoonmaakdoekje te halen bij de geëerde kantinevrijwilligster Sylvia van Voskuilen en maak het hek schoon, op de plek waar ik al 88 minuten mijn mondvocht gelaten heb. Geen gezicht, 88 minuten kwijlen van een GDA-liefhebber. Het gevolg daarvan wil ik de jeugd, die de volgende week traint op het kunstgras, niet aandoen. Nog los van de langs de lijn staande ouders. In alles heb ik altijd willen uitstralen, als vrijwillige jeugdtrainer, dat wij een voetbalvereniging zijn, die fatsoen uitstraalt. En als mijn uitbundigheid, die zich uit in onverwijld kwijlen, en dat 88 minuten lang, ons elan beschadigt, dan ben ik de eerste die dit aanpakt. Vandaar dat VAATDOEKJE. En, eerlijkheid gebiedt, je ziet er nu niets meer van, als je langs het hek staat waar ik vanmiddag heb gestaan.
HUMBERTO TAN
Ik ben zojuist thuisgekomen. Ik maak mijn shagje uit in mijn tuin, keurig in een asbakje. Ik word gebeld. Dat gebeurt vaker. In dit geval is het echter wat ongewoon: de redactie van RTL LATE NIGHT. Dat is het programma van Humberto Tan. De amusante erudiete presentator van zo een maatschappelijk praatprogramma. Heel even denk ik aan Houwaart, en dat ik een harde ram op mijn schouder krijg, als de programmaorganisatie vraagt, of ik vanavond nog, als columnist van GDA, in het programma van Humberto wil komen. Ik vraag: “Hallo, weet je wie ik ben?” “Ja”, zegt de man die zich bezighoudt met de programma-indeling. “Jij hebt een boek geschreven, “Haagse Stadstijgers en andere verhalen”, zegt de man. Dat klopt. Vier jaar geleden was dat een groot feest bij Boekhandel Paagman. En mijn GDA verleden is daarin geboekstaafd. Ik werd nooit ofte nimmer een voetbalheld, maar de toen volle zaal heeft de revenuen van het boek, met wijn, bier en cola, volledig geabsorbeerd. Ik heb aan het boek “Haagse Stadstijgers en ander verhalen” geen cent verdiend. Maar wél GDA kunnen vereeuwigen.
“Je moet vanavond komen, in het programma van Humberto, want het GDA verhaal is gewoon leuk”. Dat zegt de redacteur.
Ik sta daar in mijn tuin. Shagje uitdrukken, Twee pilsjes achter de kiezen en geen zin meer om auto te rijden. De trein is een goed alternatief. Maakt mij het uit; desnoods slaap ik daarna in een hotel in Hilversum. Ik GA voor GDA. Dus stap ik in de tram, de trein. Een goed verhaal over GDA, promotie voor mijn club, heb ik nog niet paraat. Maar als je, zoals ik, al meer dan 60 jaar dat GDA-virus hebt, verzin ik wel wat.
Ik zit in de studio bij Humberto en kijk naar zijn schijnende krullenbol, waarop totaal geen haar is te zien. Humberto vraagt wat GDA zo bijzonder maakt. “Wel, er zit totaal geen geld in GDA. Het complex wordt door mensen in stand gehouden”, antwoord ik. De televisie toont beelden. Het GDA complex straalt, ziet er fantastisch uit. “En dan hebben wij, als amateurclub al drie keer, de laatste weken, tegenstanders met 6-0 vernederd en staan zodoende allang niet meer laatste in de klasse 2c. En wij betalen NIET”.
Humberto kijkt mij aan met een blik die iets verraadt van: In Loosduinen zitten handige gasten. Ik weet allang, dat wij in Loosduinen, met onze tomatenachtergrond, de wereld veel te bieden hebben, maar ik houd me in.
Columnist van GDA. In RTL Late Night, van Humberto Tan. Ik ben maar zo een klein schakeltje op GDA. Maar toch in dat programma! Ja, ik ben schrijver, op kleine schaal, maar dat is toch wel een ervaring.
Het is nacht. En het wordt morgen.
En dan word ik wakker. In Loosduinen. Humberto Tan lacht mij toe als ik zwetend in mijn bed alweer een nachtmerrie heb beleefd over GDA. Maar wel een met een gezekerde 6-0 zege. En dan overheerst nuchterheid. Alles beter dan in een TV programma verschijnen is de overtuigende zege van GDA. Alweer een zege. Bekroond met een penalty van de man van 750 wedstrijden. Onze President. Dennis Lubout. Mijn dag is compleet. Wat is die man goed. Weer een Lubout dag. Dág!
Theo van Daalhoff . . . columnist GDA
